Ευεργέτης, αθλητικός διευθυντής και προπονητής: Ιβάν Σαββίδης!

Του Γιώργου Ζαχαριάδη
zahariadis@hotmail.com

Το χα απορία από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω ότι ο Σαββίδης είναι αποφασισμένος να αλλάζει συνεχώς πρόσωπα στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ και να ανακατεύει μόνιμα την τράπουλα, θεωρώντας ότι οι… άλλοι έχουν πάντα άδικο ή ότι κάνουν του κεφαλιού τους.

Όταν συνειδητοποίησα ότι είναι το… χόμπι του, έδωσα βάση σε όσα μαθαίναμε από τις πρώτες του μέρες στον ΠΑΟΚ, για τα σούρτα-φέρτα στη Ροστόφ, στην οποία λέγεται ότι έριξε 50 εκατομμύρια (και του χρωστούν μάλιστα ένα κάρο λεφτά από δανειοδότηση). Στον ΠΑΟΚ έχει χαλάσει σχεδόν τα διπλάσια και εξακολουθεί να αλλάζει συνεχώς πρόσωπα στα κομβικά πόστα της λειτουργίας μιας ΠΑΕ που νόμισε ότι, επειδή ξοδεύονται χρήματα, έχει αποκτήσει τον τίτλο του «οργανισμού». Του πολυκύτταρου οργανισμού, που τελικά, όπως αποδεικνύεται, είναι απόλυτα μονοκύτταρος, έχει μούσι και μιλά ρώσικα και ποντιακά. Πιο σημαντικό του χαρακτηριστικό, ότι, επειδή έχει χρήματα και αντιλαμβάνεται πόσο απαραίτητος είναι σε αυτή την ομάδα και ενδεχομένως στις οικογένειες πολλών ανθρώπων, τους οποίους πληρώνει αδρά, τα γνωρίζει όλα, τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο.

Να μην τα ξαναλέμε, αυτός ο άνθρωπος δεν έκανε λίγα για να του απονείμουμε τον τίτλο του ευεργέτη. Ευεργέτης καθόλα. Ωστόσο, η εμμονή του να διοικεί κάτι που δεν γνωρίζει και να ακούει, που είναι σίγουρο ότι ακούει, σκόρπιες εκτιμήσεις από άλλα ρώσικα ή αλλοεθνή στόματα δήθεν κολλητών του, είναι καταστροφικό.

Αναρωτιόμουν προχθές, αν πραγματικά εννοεί ότι επιθυμεί να φτιάξει ομάδα ενός ή περισσότερων τίτλων. Τελικά, ακόμη κι αν θέλει, ο τρόπος με τον οποίο το εκδηλώνει, είναι προφανές ότι δεν αποδίδει. Κι αν μετά από τέσσερα χρόνια ετοιμάζεται για να σχεδιάσει πάλι κάτι καινούργιο, στην τέταρτη αφετηρία για πρωταθλήματα, κύπελλα, τσάμπιονςλιγκ και άλλα τέτοια, ας στο σκεφτεί και δεύτερη και τρίτη φορά. Κι ας πει στον εαυτό του, «όχι, ρε παιδί μου, μπορεί να είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος του κόσμου και μπορεί να τα γνωρίζω όλα, αλλά, ας ακολουθήσω μια διαφορετική τακτική, ας στήσει την ομάδα αυτή ένας, δύο άνθρωποι που είναι η δουλειά τους και είναι αναγνωρισμένοι στο χώρο».

Για την απομάκρυνση του Άρνεσεν λυπάμαι διπλά. Λυπάμαι γιατί κανείς δεν σέβεται την επιλογή του σε αυτή την ομάδα. Την απαξιώνει μέσα από έναν σχεδιασμό τριών ετών, μέσα στους πρώτους πέντε μήνες και δεν του επιτρέπει να κάνει τις επιλογές στις μεταγραφές του Ιανουαρίου. Γιατί… «δεν ξέρει», ξαφνικά. Γιατί… «μας έφερε παλτά το καλοκαίρι και ξοδέψαμε ένα κάρο λεφτά». Γιατί… «εμείς θα μπορούσαμε καλύτερα, επειδή τα ξέρουμε όλα…»

Και τελικά ξεκινά από εκεί που βρισκόσουν πριν από τέσσερα χρόνια. Επειδή είσαι μανούλα στο να τα κάνεις σαλάτα μετά από ήττες, σαν αυτή με τον Ηρακλή, λες και ήρθε το τέλος του κόσμου. Ή πλησιάζει μέσα από τις επόμενες αγωνιστικές.

Μια στιγμή χάρηκε φέτος τον Ιβάν: Μην συζητάτε για προπονητή, αυτός είναι μέχρι το τέλος. Στήριξε την –έμμεση- επιλογή του. Έτσι πρέπει να κάνει ο καπετάνιος στις δύσκολες στιγμές. Όχι να γκρινιάζει και να αντιδρά σπασμωδικά, θέλοντας να δείξει με απολύσεις ότι αυτός είναι το κουμάντο και πρέπει να πάρει ένα κεφάλι για να την… ψυλλιαστούν οι υπόλοιποι. Για να σφίξουν τα γάλατα.