Θα θέλατε «Έλληνα» Λορέντζο Μπράουν; Έναν Γουόκαπ ή έναν Μπέικον; Ψηφίστε!

Τον Σεπτέμβριο όλη η μπασκετική οικουμένη αποθέωσε, δικαίως, την Ισπανία για την εκπληκτική παράσταση που έδωσε στο Ευρωμπάσκετ. Όλοι μιλούσαν για την εντυπωσιακή παραγωγική διαδικασία των Ιβήρων, την εξαιρετική δουλειά που γίνεται από ομοσπονδία και ομάδες στην εύρεση και ανάπτυξη των ταλέντων, αλλά και για το κορυφαίο πρωτάθλημα της ACB.

Όλα αυτά σωστά, αλλά-κακά τα ψέματα-θα πήγαιναν στο βρόντο αν δεν υπήρχε μια «μεταγραφή» που έκανε τη διαφορά. Η «ισπανοποίηση» του Λορέντζο Μπράουν άλλαξε άρδην τις ισορροπίες και μετέτρεψε μια απλώς καλή ομάδα, που δύσκολα θα προχωρούσε πέρα από τους «16» ή έστω τα προημιτελικά σε διεκδικήτρια και τελικά νικήτρια του τίτλου. Ο Αμερικανός γκαρντ τελείωσε το τουρνουά με 15,2 πόντους, 7,6 ασίστ, 1,8 ριμπάουντ, 1,2 κλεψίματα και 16,7 στην αξιολόγηση κατά μέσο όρο. Και-μεταξύ μας-ήταν ο πραγματικός MVP του Ευρωμπάσκετ και μόνο για λόγους… πολιτικής της FIBA το βραβείο κατέληξε στον… αυθεντικό Ισπανό Γουίλι Ερνανγκόμεθ.



Η διαφορά που έκανε ο Λορέντζο Μπράουν στην Ισπανία επανέφερε μια συζήτηση που έχει αρχίσει αρκετά χρόνια πριν, από τότε (2007) που ο Τζέι Αρ Χόλντεν έβαζε νικητήριο καλάθι σε τελικό για τη Ρωσία απέναντι στην… Ισπανία ή που ο Μπο ΜακΚάλεμπ οδηγούσε τα Σκόπια στα ημιτελικά (2011). Η FIBA δίνει το δικαίωμα στις ομάδες να κάνουν νατουραλιζέ από το πουθενά παίκτες που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με μια χώρα, όπως ο Λορέντζο Μπράουν που δεν είχε θητεύσει καν σε ισπανικό σύλλογο μέχρι να πάρει το διαβατήριο τον Ιούλιο και αλλάξει τη μοίρα της Ισπανίας στο Ευρωμπάσκετ που ακολούθησε. Όσο αυτό γινόταν ή γίνεται από «μικρές» εθνικές ομάδες δεν ενοχλούσε ή ενοχλεί, αλλά πλέον γίνεται μόδα που ακολουθείται από παραδοσιακές δυνάμεις του μπάσκετ με βλέψεις μεταλλίων.

Ποια είναι η θέση της Ελλάδας;

Η Ελλάδα μέχρι τώρα δεν αξιοποιεί, σε αντίθεση με τον ανταγωνισμό, το συγκεκριμένο ατού. Την ώρα που όχι απλώς αδύναμες εθνικές ομάδες αλλά ισχυρές κάνουν «μεταγραφές» τύπου Λορέντζο Μπράουν, Σέιν Λάρκιν, Μάικ Τόμπι, Τζέιλιν Σμιθ και άλλες το σκέφτονται σοβαρά, όπως η Γαλλία με ολόκληρο Τζοέλ Εμπίντ, ποια είναι η θέση της «επίσημης αγαπημένης»; Θα μείνει πιστή στις αρχές της αρνούμενη να δώσει διαβατήριο σε παίκτες που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τη χώρα ή βλέποντας τον ανταγωνισμό να εκμεταλλεύεται τους «νόμους» και να αποκτά συγκριτικό πλεονέκτημα θα ακολουθήσει;



Για την ώρα, η διοίκηση της ΕΟΚ φαίνεται αρνητική απέναντι στο ενδεχόμενο «ελληνοποίησης» κάποιου ξένου παίκτη. Υπενθυμίζεται πως ο κανονισμός της FIBA προβλέπει πως «... κάθε εθνική ομάδα που συμμετέχει σε διοργάνωση της FIBA μπορεί να έχει μόνο έναν παίκτη που έχει αποκτήσει την νόμιμη ιθαγένεια της χώρας μέσω πολιτογράφησης ή με οποίον άλλο τρόπο αφού έχει συμπληρώσει την ηλικία των 16 ετών. Αυτή η πρόβλεψη ισχύει για κάθε παίκτη που είχε το δικαίωμα να αποκτήσει την ιθαγένεια από τη γέννησή του αλλά δεν διεκδίκησε το δικαίωμα του μέχρι τα 16 του χρόνια». Σε αυτή τη διάταξη εμπίπτουν και οι Τάιλερ Ντόρσεϊ και Ναζ-Μήτρου Λονγκ, πράγμα που σημαίνει πως μόνο ένας εξ αυτών ή κάποιος άλλος με τις ίδιες προδιαγραφές μπορεί να παίξει στην Εθνική ομάδα.

Σύμφωνοι, καλό θα ήταν η Εθνική ομάδα να βασίζεται μόνο σε Έλληνες παίκτες και σε παιδιά που έχουν ελληνικές ρίζες. Όμως τι συμβαίνει όταν βλέπει ανταγωνιστές της να καλύπτουν τις αδυναμίες τους με μεταγραφές εγνωσμένης αξίας ξένων και αποκτούν πλεονέκτημα; Μένει προσκολλημένη σε αυτό που είναι «ηθικό» ή ακολουθεί αυτό που είναι «νόμιμο» και παίζει επί ίσοις όροις;

Εσείς ποια άποψη έχετε; Θα ήσασταν σύμφωνοι να ενισχυθεί η Εθνική ομάδα με ξένο παίκτη; Ψηφίστε εδώ!

Αν συμφωνείτε με το να αποκτήσει η Εθνική ομάδα τον δικό της… Λορέντζο Μπράουν, ποιος παίκτης πιστεύετε πως θα ήταν ο καταλληλότερος; Ένας αμυντικός εξολοθρευτής και παίκτης ομάδας όπως ο Τόμας Γουόκαπ, ένα «πολυβόλο» τύπου Ντουέιν Μπέικον, ένας πληθωρικός από όλες τις απόψεις σταρ όπως ο Μάικ Τζέιμς ή κάποιος άλλος; Ψηφίστε εδώ:



Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση είναι μεγάλη και όλες οι απόψεις σεβαστές. Σε έναν ιδανικά φτιαγμένο μπασκετικό κόσμο καμία εθνική ομάδα δεν θα επιτρεπόταν να κάνει «μεταγραφές» ξένων από το πουθενά αλλά θα στηριζόταν αποκλειστικά σε γηγενείς. Όμως όταν οι αντίπαλοι ενισχύονται με νόμιμο (αν και για κάποιους ανήθικο τρόπο), πόσο δίκαιο τελικά είναι για την Εθνική ομάδα να «χαραμίζει» τα καλύτερα χρόνια του Γιάννη Αντετοκούνμπο ή τα τελευταία παικτών όπως ο Καλάθης, ο Σλούκας και ο Παπανικολάου με το εθνόσημο χωρίς να τους παρέχει την κατάλληλη πλαισίωση.