Απ’ τον Ντέγιαν στον «Πενάλντο»

Μην απορείτε με την επιλογή της κεντρικής φωτογραφίας στο θέμα. Είναι φάτσες οπαδών της Λίβερπουλ που πανηγυρίζουν μεσάνυχτα και κάτι τον θρίαμβο της αγαπημένης τους ομάδας στον τελικό της Κωνσταντινούπολης το 2005. Και είναι φάτσες που δεν τις ξεχνάς. Ειδικά αν έχεις παρακολουθήσει το συγκεκριμένο παιχνίδι δίπλα τους στις εξέδρες του «Ατατούρκ». Αναμνήσεις, λοιπόν… Αυτές αποφασίσαμε να σκαλίσουμε με αφορμή τον τελικό της Γιουβέντους με την Μπαρτσελόνα. Και τις σκαλίσαμε με τη βοήθεια των τελικών του Τσάμπιονς Λιγκ. Από το 1993, δηλαδή, και μετά. Η παρουσίαση γίνεται με χρονολογική σειρά.

Γράφει ο Βάιος Τσούτσικας

Η «ζωγραφιά» του Σαβίσεβιτς

Ο Φαν Μπάστεν τραυματίας, ο Λεντίνι το ίδιο. Μπαρέζι και Κοστακούρτα ήταν τιμωρημένοι. Μεταφερθείτε στον Μάη του 1994 και θυμηθείτε το κλίμα της εποχής: η Μπαρτσελόνα ερχόταν στο ΟΑΚΑ για να κάνει πάρτι κόντρα στην ελλιπέστατη Μίλαν. Αμ, δε… Ο Ρομάριο, ο Στόιτσκοφ και η παρέα τους έφυγαν από την Αθήνα με το βαρύ 4-0 και η Μίλαν με ένα ακόμα ευρωπαϊκό τίτλο. Το 3ο «τεμάχιο» εκείνης της παρτίδας απλά αμίμητο: ο Σαβίσεβιτς κλέβει την μπάλα από τον Ναδάλ και μόλις φτάνει στο ύψος της περιοχής από πλάγια δεξιά κάνει τη λόμπα με το αριστερό και στέλνει τον Θουμπιθαρέτα για σπίρτα. Απολαύστε το…



Να συστηθούμε, λοιπόν!

Σήμερα, έχουν συμπληρωθεί ήδη 7 χρόνια από την ημέρα που κρέμασε τα παπούτσια του. Τότε, τον Μάη του 1995, συμπληρωνόταν η πρώτη του σεζόν στη μεγάλη ομάδα του Άγιαξ. Μιλάμε για τον Πάτρικ Κλάιφερτ, ένα από τα σπουδαιότερα «προϊόντα» της ακαδημίας του «Αίαντα» εκείνη την εποχή. Και τον παίκτη που πέτυχε το νικητήριο γκολ του τελικού του 1995 κόντρα στη Μίλαν. Όχι, δεν ήταν κανένα γκολ σπάνιας ομορφιάς. Μένει στο νου, όμως, η στιγμή λόγω του τρόπου με τον οποίο επέλεξε να πανηγυρίσει την επιτυχία του ο Ολλανδός. Γύρισε με μαεστρία το πίσω της μπλούζας του εμπρός και έδειξε στις κάμερες το όνομά του. Ήταν η ώρα να συστηθεί στον κόσμο…



Αλεξ, την πάτησες

Είναι η στιγμή που φωνάζει ο Ζάμερ τον ιστορικό αρχηγό της Ντόρτμουντ Μίκαελ Τσορκ να σηκώσει μαζί του την κούπα. Είναι το γκολ του Ρίκεν που μπαίνει με την πρώτη επαφή του πιτσιρικά με την μπάλα δευτερόλεπτα μετά την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο. Είναι η μεγάλη εμφάνιση και τα δύο γκολ του Ρίντλε… Είναι, όμως, και η ύβρις του μεγάλου Ντελ Πιέρο. Ο ηγέτης της Γιουβέντους μειώνει στο 65’ και επιλέγει να δείξει σε κάποιους το μεσαίο του δάχτυλο. Στο φινάλε του τελικού του 1997, όμως, στέκει με το κεφάλι σκυμένο…



Ψηλά το κεφάλι

Δευτερόλεπτα πριν έχει ολοκληρωθεί η μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία των τελικών του Τσάμπιονς Λιγκ. Στον τελικό του 1999 Σέριγχαμ και Σόλσκιερ έχουν σκοράρει μετά τη συμπλήρωση των 90’ και έχουν ρίξει την Μπάγερν στο καναβάτσο. Η Γιουνάιτεντ πανηγυρίζει και οι Βαυαροί είναι τάβλα. Γι’ αυτό και ο ρέφερι της αναμέτρησης, ο σπουδαίος Πιερλουίτζι Κολίνα, αναλαμβάνει χρέη ψυχολόγου, εμψυχώνοντας τον Σάμι Κουφούρ, τον Όλιβερ Καν και τους συμπαίκτες τους.



Ζιζού, το μεγαλείο σου

Στη Γλασκώβη το 2002 είδαμε γκολ μετά από πλάγιο άουτ. Είδαμε τον σπουδαίο Λούσιο στα καλύτερά του και τη Λεβερκούζεν να κοντράρει στα ίσια τη μεγάλη Ρεάλ. Είδαμε, όμως, και το σπουδαιότερο γκολ στην ιστορία των τελικών του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο τρόπος με τον οποίο σκοράρει ο Ζιντάν είναι απλά απερίγραπτος!



Γέρζι… Γκρόμπελααρ

Αν η εξέλιξη του τελικού του 1999 ήταν συγκλονιστική, αυτή στον τελικό του 2005 ήταν απλά ανεπανάληπτη. Η Λίβερπουλ επέστρεψε από το 3-0 του ημιχρόνου, ισοφάρισε τη Μίλαν και τελικά κατέκτησε το τρόπαιο 21 χρόνια μετά το τελευταίο της Πρωταθλητριών στην αγαπημένη της διαδικασία των πέναλτι. Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής ο Ντούντεκ που μιμήθηκε τον Μπρους Γκρόμπελααρ και, αποπροσανατολίζοντας τους αντιπάλους του, έζησε τη σπουδαιότερη στιγμή της καριέρας του.



Στέγνωσε το δάκρυ…

Όταν γίνεται συνδυασμός των λέξεων δάκρυ και τελικός συνήθως ακολουθεί ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Αν αυτό δεν επαληθεύτηκε στη Μόσχα το 2008, αν ο Πορτογάλος τη γλίτωσε, το οφείλει στον Τζον Τέρι. Και στη γλίστρα του πριν το πέναλτι το οποίο θα μπορούσε να δώσει τον τίτλο στην Τσέλσι. Το τσαφ του αρχηγού των Λονδρέζων στο πέμπτο πέναλτι έδωσε συνέχεια στη διαδικασία και την ευκαιρία στους συμπαίκτες του Πορτογάλου να σβήσουν το δικό του λάθος.



Σαν τον Λάρι Μπερντ

Στον τελικό του 2012 όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν στραβά για τον Ντιντιέ Ντρογκμπά. Ακόμα και όταν ισοφάρισε (88’) το γκολ του Μίλερ (83’) η μοίρα δεν του έσκασε ολόκληρο χαμόγελο. Βλέπετε, αυτός, ανέτρεψε τον Ριμπερί κατά τη διάρκεια της παράτασης κι έδωσε χρυσή ευκαιρία στον αντίπαλο να προσπεράσει. Εκεί άρχισε να σκάει το χαμόγελο διάπλατα… Ο Ρόμπεν σουτάρει σαν ερασιτέχνης και ο τελικός οδηγείται στα πέναλτι. Όλιτς και Σβαϊνστάιγκερ αστοχούν και ο Ντρογκμπά στήνει την μπάλα για να εκτελέσει το τελευταίο. Η τύχη της Τσέλσι είναι στα χέρια του. Ή στα πόδια του. Τα οποία δεν τρέμουν όπως του Τέρι το 2008. Μάλιστα, είναι τόσο σίγουρος για την επιτυχία που – αν το προσέξετε – αρχίζει να πανηγυρίζει πριν καν η μπάλα καταλήξει στα δίχτυα. Όπως έκανε ο μεγάλο Λάρι Μπερντ στους διαγωνισμούς τριπόντων…



Επιτέλους, winner

Για την ποδοσφαιρική του αξία ούτε λόγος. Σπάνιο ταλέντο, μοναδικά τεχνικά χαρακτηριστικά, απίστευτη κίνηση με την μπάλα στα πόδια. Για το σθένος του υπήρχαν αμφιβολίες. Και διαλύθηκαν στον τελικό του 2013. Ήταν το βράδυ που ο Ρόμπεν πήρε από το χέρι την Μπάγερν και την οδήγησε στον θρίαμβο εναντίον της Ντόρτμουντ. Η ενέργειά του και το πλασέ του στο 89’ του ματς ήταν το καλύτερο φινάλε ενός μπαράζ αποτυχημένων προσπαθειών τόσο σε συλλογικό όσο και σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Ποιος να τον πει ξανά loser;



Κριστιάνο… βούτα!

Στη φωτογραφία αποτυπώνεται ο λόγος για τον οποίο ο Ρονάλντο αυτοξευτιλίστηκε ποδοσφαιρικά. Ήθελε το παλικάρι πάση θυσία να σκοράρει για να ποζάρει αλά Χουλκ. Γι’ αυτό και βούτηξε στο 119’ του τελικού με την Ατλέτικο πέρυσι κι ενώ όλα είχαν κριθεί μετά το γκολ του Μαρσέλο. Άλλοι θα ντρέπονταν να το κάνουν, αυτός το πανηγύρισε κιόλας…