Μετά από μία σεζόν στην οποία υπήρξαν αρκετά σκαμπανεβάσματα μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης, με τελείως διαφορετικές πορείες εκτός και εντός των συνόρων, αλλά και την αποχώρηση του Ηλία Καντζούρη από την τεχνική ηγεσία της ομάδας, η ΑΕΚ έψαχνε ένα νέο μπασκετικό μοντέλο και μια λύση από το «πάνω ράφι» για την επόμενη ημέρα του συλλόγου.
Όλα τα παραπάνω τα βρήκε στο πρόσωπο του Ζοάν Πλάθα, ο οποίος έρχεται στην Ελλάδα και τα Άνω Λιόσια για να αλλάξει το στάτους της «Ένωσης», να την εντρυφήσει στην ισπανική φιλοσοφία την οποία και αποζητούσε η διοίκηση του συλλόγου, και να τη βάλει στον σωστό δρόμο μέσω του οποίου θα έρθουν οι υπερβάσεις και οι επιτυχίες.
Αναμφίβολα, πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα – αν όχι το μεγαλύτερο ίσως – όνομα που έχει βρεθεί στο «τιμόνι» της ΑΕΚ, μια επιτυχία που πιστώνεται ο ισχυρός άνδρας του συλλόγου, Μάκης Αγγελόπουλος, και που παράλληλα δείχνει τις προθέσεις και τις φιλοδοξίες που υπάρχουν ενόψει της νέας σεζόν.
Το sport-fm.gr… σκιαγραφεί το προφίλ του 59χρονου Ισπανού τεχνικού της ΑΕΚ, καταπιάνεται με την αγάπη του για τις μηχανές και τα ταξίδια, την εκπληκτική πένα, όντας συγγραφέας τριών βιβλίων (!), αλλά και την καριέρα του με θητείες σε Ρεάλ Μαδρίτης, Ζαλγκίρις, Μάλαγα και Ζενίτ.
H ζωή πριν το μπάσκετ και την προπονητική
Γέννημα θρέμμα της Βαρκελώνης και μέλος μιας πολύτεκνης οικογένειας, ο Ζοάν Πλάθα δεν είχε εξ αρχής το όνειρο του αθλητισμού. Το… μικρόβιο του μπάσκετ του το «κόλλησε» πολύ αργότερα ένα από τα έξι αδέλφια του.
Παρότι ανήσυχο και σκεπτόμενο πνεύμα που του άρεσε η φιλοσοφία και η εσωτερική αναζήτηση, ο Πλάθα δεν ήταν ιδιαίτερα καλός στο σχολείο. Έτσι, χρειάστηκε να δουλέψει στην οικογενειακή επιχείρηση, βοηθώντας μαζί με τα αδέλφια του στο συνεργείο ελαστικών που διατηρούσαν οι γονείς τους.
Ωστόσο, ο ανταγωνισμός ανάγκασε την οικογένεια Πλάθα να κλείσει την επιχείρηση, με αποτέλεσμα ο Ζοάν να βρει δουλειά ως φρουρός σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα της περιοχής. Σε αυτόν τον κλάδο έμεινε για περίπου 14 χρόνια, προτού πάρει την απόφαση πως το μπάσκετ και η προπονητική είναι το μεγάλο του όνειρο.
«Η νοοτροπία μου ήταν πάντα αυτή του δημοσίου υπαλλήλου. Κάθε καλοκαίρι, όταν επιστρέφω στη Βαρκελώνη, επισκέπτομαι τα μέρη που δούλευα, πηγαίνω για φαγητό με τους συναδέλφους μου και μερικές φορές μπαίνω και στη φυλακή. Η σχέση μου είναι στενή και νομίζω ότι η δουλειά εκεί με έχει βελτιώσει.
Το ότι έχω δουλέψει σε άλλα πράγματα εκτός από προπονητής με κάνει να εκτιμώ περισσότερο την καθημερινότητα και με κάνει να νιώθω προνομιούχος. Νομίζω ότι όλοι μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πρέπει να περάσουμε από τέτοιου είδους στάδια για να εκτιμήσουμε καλύτερα αυτό που κάνουμε».
Τα πρώτα βήματα στους πάγκους και η… μισητή Ρεάλ
Αφότου έκανε ένα μικρό πέρασμα από τα παρκέ ως παίκτης, αρχικά στην ομάδα που ίδρυσε μαζί με τα αδέλφια του, την EB Betsaida, και εν συνεχεία στην ερασιτεχνική Sant Adria, πολύ γρήγορα συνειδητοποίησε πως το πάθος του ήταν η προπονητική. Έτσι, πήρε την απόφαση να δοκιμάσει την τύχη του στο τεχνικό τιμ της Sant Adria.
Εκεί, έμεινε για μερικά χρόνια και μέχρι το 1995, όταν και έλαβε την πρόταση της Μπανταλόνα να εργαστεί ως προπονητής στα τμήματα υποδομής του συλλόγου. Η εξαιρετική δουλεία που παρουσίασε, με επιστέγασμα την κατάκτηση του πρωταθλήματος U20 τη σεζόν 2000/01, του άνοιξαν διάπλατα την πόρτα της πρώτης ομάδας, παίρνοντας έτσι τον ρόλο του assistant coach και θητεύοντας στο πλευρό των Γιόσεπ Μαρία Ισκιέρδο (νυν βοηθός του Ομπράντοβιτς στην Παρτιζάν), Μανέλ Κόμας και Αΐτο Ρένεσες.
Το καλοκαίρι του 2005 και έχοντας φτιάξει ήδη ένα καλό όνομα στην προπονητική… πιάτσα της Ισπανίας, ο 42χρονος τότε Πλάθα δέχθηκε τη μεγάλη πρόκληση. Να εργαστεί στο τεχνικό επιτελείο της Ρεάλ Μαδρίτης. Στον ρόλο αυτό έμεινε για μόλις μία σεζόν, καθώς την αμέσως επόμενη χρονιά και μετά την αποχώρηση του Μπόζινταρ Μάρκοβιτς, η διοίκηση των Μαδριλένων του έδωσε τα «κλειδιά» της ομάδας, με αποτέλεσμα να γίνει ο πρώτος Καταλανός head coach που κάθεται στον πάγκο της Ρεάλ!
Στο «Παλάθιο ντε Ντεπόρτες» έμεινε μέχρι το καλοκαίρι του 2009, οδηγώντας τους «μερένχες» στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος (2007) και ενός ευρωπαϊκού τίτλου, του ULEB Cup (2007), με τον ίδιο να αναδεικνύεται καλύτερος προπονητής εκείνης της σεζόν και στις δύο αυτές διοργανώσεις!
Επόμενος σταθμός στην καριέρα του ήταν η Καχασόλ – τωρινή Ρεάλ Μπέτις – στην οποία και έμεινε για μια τριετία. Highlight από την παρουσία του στην ομάδα της Ανδαλουσίας ήταν η δεύτερη θέση στο EuroCup το 2011, γνωρίζοντας την ήττα στον τελικό από την Ούνιξ Καζάν. Το καλοκαίρι του 2012, πήρε την απόφαση να δοκιμάσει την τύχη του για πρώτη φορά εκτός Ιβηρικής, υπογράφοντας συμβόλαιο με τη Ζαλγκίρις. Στο Κάουνας μπορεί να έμεινε για μόλις μία σεζόν, ωστόσο η δουλειά που παρουσίασε, αλλά και ο χαρακτήρας του τον έκαναν πολύ αγαπητό στις τάξεις του συλλόγου και στο εσωτερικό της ομάδας. Σε αυτό βέβαια συνέβαλε και η κατάκτηση του πρωταθλήματος εκείνης της χρονιάς.
«Όλα αυτά με έχουν βελτιώσει από πολλές απόψεις. Δούλεψα στις αυλές μιας φυλακής και αργότερα μέσα στα γραφεία. Είναι προφανές ότι όλα αυτά σου παρέχουν τα «εργαλεία» ώστε, όταν είσαι σε αποδυτήρια με δώδεκα παίκτες και δέκα βοηθούς διαφορετικών εθνικοτήτων, ο λόγος σου να έχει σοβαρότητα και βάθος. Έχω τον τρόπο να φτάσω πραγματικά στην καρδιά του παίκτη», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο ίδιος.
Το καλοκαίρι του 2013 επέστρεψε στην Ισπανία για λογαριασμό της Ουνικάχα Μάλαγα στην οποία και παρέμεινε για πέντε χρόνια, στη μακροβιότερη παρουσία του σε πάγκο ομάδας. Με τον σύλλογο της Ανδαλουσίας κατάφερε να φτάσει τρεις φορές μέχρι τα ημιτελικά του ισπανικού πρωταθλήματος, στον τελικό του Σόυπερ Καπ Ισπανίας το 2015, ενώ, δύο χρόνια αργότερα ο Πλάθα κατέκτησε τον δεύτερο ευρωπαϊκό τίτλο της καριέρας του, επικρατώντας της Βαλένθια στον τελικό του EuroCup!
Η δεύτερη απόπειρά του εκτός Ισπανίας το 2018 δεν εξελίχθηκε όπως θα την ήθελε και ο ίδιος, καθώς τα πολλά σκαμπανεβάσματα που παρουσίασε η Ζενίτ στον 1,5 χρόνο παρουσίας του στον ρωσικό σύλλογο, αλλά και το γεγονός πως έκανε μετριότατες πορείες σε πρωτάθλημα και Euroleague τον οδήγησαν στην πόρτα της εξόδου τον Φεβρουάριου του 2020. Η επόμενη σεζόν τον βρήκε σε… γνώριμα λημέρια, υπογράφοντας στη Ρεάλ Μπέτις, από την οποία και αποχώρησε μετά από ένα χρόνο. Έκτοτε, και μέχρι να εμφανιστεί η ΑΕΚ, ο Ζοάν Πλάθα έμεινε μακριά από τους πάγκους για μία διετία και ενώ όλο αυτό το διάστημα είχε προτάσεις στα χέρια του.
Η πένα και το τιμόνι – Οι δύο του μεγάλες του αγάπες εκτός από το μπάσκετ
Εκτός από τη μεγάλη του αγάπη για την προπονητική, ο Ζοάν Πλάθα – όπως και ο καθένας μας βέβαια – έχει και άλλα… πάθη στη ζωή του. Μόνο που στην περίπτωση του Καταλανού τεχνικού αυτά είναι λίγο πιο ιδιαίτερα, μακριά από τα τετριμμένα, δείχνοντας φυσικά τη φιλοσοφία και την ιδιοσυγκρασία του σαν άνθρωπος.
Το πρώτο αφορά το πνεύμα! Από νεαρή ηλικία είχε έφεση στο γράψιμο, μέσω του οποίου μπορούσε να αποτυπώσει εύκολα τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Η... μεγάλη απόφαση όμως για να δοκιμάσει την τύχη του ως συγγραφέας ήρθε αρκετά χρόνια αργότερα και με έναν εντελώς παράδοξο τρόπο.
«Πάντα έλεγα ότι δεν είναι ωραία ιστορία, αλλά είναι η πραγματικότητα! Όλο αυτό ξεκίνησε με ένα στοίχημα! Στη φυλακή όπου εργαζόμουν, ένας συνάδελφος έφερε ένα γράμμα του αδελφού του στο οποίο εξέφραζε την αγάπη του προς τη μητέρα του. Όλοι μας εντυπωσιαστήκαμε και αποφασίσαμε να βάλουμε στοίχημα και να φτιάξουμε μια χριστουγεννιάτικη ιστορία. Οι γύρω μου ήταν ερωτευμένοι με αυτό που έγραψα. Το συναίσθημά μου ήταν τέτοιο που ήθελα να το δείξω σε όλους!
Το κείμενο αυτό το πήγα σε έναν εκδοτικό οίκο, όμως η πόρτα που έκλεισε μπροστά μου αντηχεί ακόμα. Έτσι, αποφάσισα να το αφήσω στο συρτάρι και να συνεχίσω να γράφω. Αργότερα συμμετείχα σε έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό διηγήματος και τον κέρδισα. Σκέφτηκα, ‘Λοιπόν, αυτό είναι ήδη πάρα πολλές συμπτώσεις’».
Τη λογοτεχνική του σταδιοδρομία τα τελευταία 17 χρόνια θα… ζήλευαν ακόμα και άνθρωποι του χώρου και επαγγελματίες συγγραφείς! Συγκεκριμένα, ο Ζοάν Πλάθα έχει γράψει τρία μυθιστορήματα, με το πρώτο να είναι το «Las Mantas de Angelina» το 2006 και ενώ βρισκόταν το «τιμόνι» της Ρεάλ Μαδρίτης. Μάλιστα, το εν λόγω βιβλίο, που πραγματεύεται τις μνήμες του παρελθόντος και τα νέα όνειρα, μεταφράστηκε και στα Λιθουανικά, την εποχή που βρισκόταν στη Ζαλγκίρις, δείγμα της… τρέλας που επικρατούσε εκείνη την εποχή από τους φίλους της ομάδας για τον Ισπανό τεχνικό! Το 2014 συνέγραψε το «Despertar a Tiempo», ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα εκδόθηκε το δεύτερο μέρος της νουβέλας αυτής, με τίτλο, «Despertar a temps».
Παράλληλα, έχει συνεργαστεί με την ACB για τη συγγραφή ενός βιβλίου και την παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ για την επέτειο 25 χρόνων του ισπανικού πρωταθλήματος, ενώ έχει δανείσει την πένα του και σε τέσσερα ακόμα ανθολόγια, ανάμεσά τους και στο «Personajes», εκεί όπου καταγράφει την εμπειρία του ως προπονητής συνεντευξιαζόμενος.
«Για μένα η καλύτερη ώρα για να γράψω είναι το βράδυ. Κοιμάμαι πολύ λίγο κατά τη διάρκεια της σεζόν. Και κατά τη διάρκεια των ταξιδιών με την ομάδα μπορώ να γράφω ανά πάσα στιγμή και, κυρίως, να κρατάω σημειώσεις. Τη νύχτα είναι όταν κολάζεσαι. Ξέρω ποιο είναι το κύριο επάγγελμά μου, για το οποίο έχω προετοιμαστεί πραγματικά. Το άλλο είναι απλώς ένα επάγγελμα που γεννήθηκε πριν από λίγα χρόνια, το οποίο με κάνει να ξεχνιέμαι και βλέπω τον κόσμο να το χαίρεται».
Το δεύτερο «πάθος» του είναι οι μηχανές και συγκεκριμένα εκείνες της «Ηarley-Davidson»! Από μικρός είχε «έρωτα» με τις μηχανές, ενώ του αρέσει να κάνει μεγάλες διαδρομές και ταξίδια. Σχεδόν κάθε καλοκαίρι, όταν επιστρέφει στη γενέτειρά του θα αφιερώσει μερικές ημέρες για να ταξιδέψει σε διάφορες περιοχές της χώρας με το δίκυκλό του. Είναι κάτι που τον γεμίζει, τον κάνει να αισθάνεται ελεύθερο, και που παράλληλα του διώχνει από πάνω του όλα την πίεση και τα άγχη της μπασκετικής σεζόν.
Εκτός από έναν ικανότατο και ευφυή προπονητή, η ΑΕΚ απέκτησε έναν πραγματικό κύριο της ίδιας της ζωής, που δεν φοβάται να «τσαλακώσει» την εικόνα του πίσω από μια πένα ή ένα τιμόνι μηχανής. Ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί στη συνεργασία των δύο πλευρών, η «Ένωση» φαντάζει – τουλάχιστον στα δικά μου μάτια – ήδη κερδισμένη!
_142017.jpg?w=880&f=bicubic){kind=link}