«Ω Μπάνε, Μπάνε»: Ωδή στον μύθο του ΠΑΟΚ!

Ο Μπάνε Πρέλεβιτς δικαίως θεωρείται ο ηγέτης κι η ζωντανή ιστορία του μπάσκετ του ΠΑΟΚ, όχι μόνο τα τελευταία 35 χρόνια (από όταν το 1988 φόρεσε για πρώτη φορά τα ασπρόμαυρα σε επίσημο ματς), αλλά από την ίδρυση του τμήματος μπάσκετ, αφού ο «τίγρης» κατέκτησε τους περισσότερους τίτλους στην ιστορία της ομάδας και πρωτοστάτησε στις μεγάλες στιγμές του «δικεφάλου» τη «χρυσή» δεκαετία του ’90.

Ο Πρέλεβιτς είναι ο μοναδικός άνθρωπος της ομάδας μπάσκετ του ΠΑΟΚ που την υπηρέτησε από τρία διαφορετικά πόστα, ήτοι ως παίκτης, προπονητής και πρόεδρος, στον τελευταίο ρόλο χωρίς πολλά λεφτά, αλλά με αγάπη, πίστη, μεράκι και υπογραφή που δεν σήκωνε αντίρρηση για την αξιοπιστία της ΚΑΕ, με προσωπικό κόστος για τον ίδιο και την οικογένειά του μερικές φορές.

Ο 57χρονος σήμερα αγωνίστηκε ως παίκτης για μια οκταετία, από το 1988 ως το 1996, ερχόμενος από τον Ερυθρό Αστέρα στα 22 του στο Αλεξάνδρειο τότε και το 1999-2000 στο «κύκνειο άσμα» του, προπονητής για μια τετραετία, 2001-2005, και «ισχυρός» άνδρας της ΚΑΕ για σχεδόν μια πενταετία.

Ο Μπάνε ήταν ο άνθρωπος που έδινε και την ψυχή του για την ομάδα μέχρι την τελευταία κόρνα της γραμματείας, ακόμα κι αν έβλεπε πως δεν βρισκόταν σε καλή μέρα επιθετικά ή ακόμα κι αν ήταν υποχρεωμένος να αγωνιστεί με μισό ή ένα πόδι, ιδιαίτερα στα ματς με Άρη, Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, οι οποίοι αποτελούσαν τους μεγάλους αντιπάλους του ΠΑΟΚ εκείνη την εποχή.

Ήταν συχνά τα σχόλια του τύπου «τι να σου κάνει κι αυτός» και τα υπόλοιπα σχετικά που ακούγονται για παίκτη που πρέπει να νικήσει μόνος του σε ένα ομαδικό άθλημα, δείγμα του τι αντιπροσώπευε ο Μπάνε για το συγκεκριμένο σωματείο και πόσο αισθανόταν ο ίδιος υποχρεωμένος να τα δώσει όλα στο παρκέ για το μεγαλείο του ΠΑΟΚ.

Και πώς να αρνηθεί κάποιος πως, έστω κι αργά, αυτός ο υπέροχος και αξιαγάπητος τύπος έπρεπε να τιμηθεί από την ΚΑΕ; Στα οκτώ συνεχόμενα χρόνια με τη φανέλα με το Νο 7 στην πλάτη, κέρδισε ένα Κύπελλο Κυπελλούχων το 1991, ένα ελληνικό πρωτάθλημα το 1992, για πρώτη φορά μετά το 1959, ένα Κύπελλο Κόρατς το 1994, ένα Κύπελλο Ελλάδος το 1995, για πρώτη φορά μετά το 1984, έχοντας τη μεγαλύτερη συμβολή στους τελικούς αυτούς με όλους τους τεράστιους παίκτες που είχε τότε δίπλα του.

Επίσης, είχε έναν χαμένο ημιτελικό Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1990, έναν πρώτο χαμένο τελικό Κυπελλούχων το 1992, ένα χαμένο f4 του τότε Πρωταθλητριών το 1993 στο ΣΕΦ, έναν δεύτερο χαμένο τελικό Κυπελλούχων το 1996, μια χαμένη σειρά τελικών Α1 το 1994.

Στον τελευταίο τίτλο του ΠΑΟΚ το 1999, το Κύπελλο στο f4 του ΣΕΦ, βρισκόταν στην ΑΕΚ κι επέστρεψε λίγες μέρες αργότερα στη Θεσσαλονίκη για να κλείσει την καριέρα του στον σύλλογο που έγινε ένα με αυτόν.

Όσο για τις προσωπικές του διακρίσεις: Πρώτος σκόρερ στο Κυπελλούχων το 1992, πρώτος σκόρερ στους τρεις τελικούς Κυπελλούχων που συμμετείχε με τον «δικέφαλο», πρώτος σκόρερ στην Α1 το 1995, τρεις φορές MVP στο ελληνικό All Star Game.

Πώς να μην ακούγεται διαχρονικά και ως ελάχιστος φόρος ευγνωμοσύνης το «Ω, Μπάνε, Μπάνε»...