Όταν βλέπεις ένα όμορφο όνειρο δε θες να ξυπνήσεις. Θες να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο.
Όσο υπέροχο κι αν είναι όμως το όνειρο της «Αγιά-Σοφιάς», η οικογένεια της ΑΕΚ θέλει πια να τελειώνει.
Για να μπορέσει επιτέλους να το κάνει πραγματικότητα.
Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός
Έχοντας φάει πια το γάιδαρο, είναι φοβερό για την «Ένωση» ότι πρέπει να κάνει… γαϊδουρινή υπομονή για να φάει και την ουρά. Και είναι φοβερό γιατί η ίδια έχει ολοκληρώσει μέχρι κεραίας τις ενέργειες που απαιτούνταν από την πλευρά της. Έχει βγάλει απ’ τη μέση τα (πολλά και διαφόρων ειδών) εμπόδια που υψώθηκαν στο δρόμο της. Κι όμως, είναι ξανά αναγκασμένη να περιμένει!
Γιατί αρχικά οι «κιτρινόμαυροι» έπρεπε να περιμένουν να ψηφιστεί το νομοσχέδιο. Ν’ ακούσουν κάθε σχετικό και άσχετο (με το θέμα) να καταθέτει την άποψή του. Να διαδηλώσουν σε δρόμους και συγκεντρώσεις, πριν η διάταξη για την «Αγιά-Σοφιά» γίνει κι επίσημα νόμος του κράτους. Κι όταν αυτό συνέβη, να βρουν μπροστά τους τον Δήμο.
Βέβαια, οι (εμμονικές ενίοτε) ενστάσεις της παράταξης του Άρη Βασιλόπουλου και του οριακά διψήφιου αριθμού πολιτών που προσέφυγαν στο ΣτΕ αποδείχθηκαν επίσης ανήμπορες να εμποδίσουν την ΑΕΚ. Τόσο ανήμπορες, ώστε το συμβούλιο να μην απορρίψει απλώς τους ισχυρισμούς τους, αλλά να σημειώσει (στην 100 σελίδων απόφαση) ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για να χτιστεί το γήπεδο στην περιοχή όπου πάντα ανήκε.
Μέχρι να γίνει όμως αυτό μεσολάβησε κι άλλος χρόνος. Λες και κάθε μέρα… πληκτρολογούνταν δέκα γράμματα, χρειάστηκε υπομονή για να καθαρογραφεί η απόφαση. Μετά κι άλλη υπομονή για να φτάσει στα χέρια της ΑΕΚ. Και τώρα που έφτασε όμως -κι η «Ένωση» δεν έχασε ούτε μέρα καταθέτοντάς τη μαζί με τα υπόλοιπα στοιχεία στο Υπουργείο- πάλι… υπομονή χρειάζεται!
Το πρόβλημα όμως για τους φίλους της δεν είναι ότι ακούν ξανά αυτή τη λέξη που (ειδικά στο θέμα του γηπέδου) τους στοιχειώνει τόσα χρόνια. Είναι ότι δεν ξέρουν πόσο θα διαρκέσουν αυτά τα βασανιστικά -ακριβώς επειδή είναι και τα τελευταία- βήματα προς την «Αγιά-Σοφιά».
Γιατί γνωρίζουν ότι απομένει πλέον μονάχα η σύνταξη της μελέτης των περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Έχουν ενημερωθεί ότι θα πρέπει να περάσουν 45 εργάσιμες μέρες πριν ολοκληρωθεί η (απαραίτητη) διαδικασία της δημόσιας διαβούλευσης. Δεν έχουν ενημερωθεί όμως -ούτε εκείνοι, ούτε οι υπεύθυνοι της ΑΕΚ- για το… πότε θα ξεκινήσει επιτέλους αυτή η διαδικασία!
Διότι καλές είναι οι δεσμεύσεις, όπως αυτή του Παναγιώτη Λαφαζάνη ότι μέσα στο καλοκαίρι θα ‘χει ολοκληρωθεί το γραφειοκρατικό σκέλος και το Σεπτέμβρη θα υπάρξουν εξελίξεις. Παραμένουν όμως… λόγια. Και όλοι στην ΑΕΚ περιμένουν πλέον έργα. Μεταφορικά και κυριολεκτικά!
Εξάλλου είναι δεδομένη (κι αποδεδειγμένη από τη μηδενική διαμαρτυρία σε δημόσιο επίπεδο) η κατανόηση για τις κρίσιμες επαφές της κυβέρνησης στο θέμα των διαπραγματεύσεων. Κανείς δεν έχει την απαίτηση να τεθεί ως προτεραιότητα το γήπεδό της ΑΕΚ, ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη κρισιμότερα ζητήματα. Είναι εύλογη ωστόσο η άποψη ότι τυπικά ζητήματα, όπως αυτό που περιμένει η «Ένωση», μπορούν να διεκπεραιώνονται -αν δεν υπάρχει άλλο πρόβλημα- παράλληλα με τις υπόλοιπες δραστηριότητες του ΥΠΑΠΕΝ.
Άλλωστε, όλα τα άλλα είναι έτοιμα. Ο νόμος υπάρχει. Η παραχώρηση της έκτασης από την Ερασιτεχνική στη «Δικέφαλος 1924» έχει ξεκαθαριστεί (και με τη βούλα του ΣτΕ πλέον) ότι μπορεί να προχωρήσει. Η επιχορήγηση των 20 εκατ. ευρώ από την Περιφέρεια έχει ψηφιστεί κανονικά από την παράταξη Δούρου στον προϋπολογισμό της χρονιάς. Μέχρι κι ο χώρος όπου στεκόταν το «Νίκος Γκούμας» άρχισε να παίρνει σιγά-σιγά (με τις εργασίες καθαρισμού που μεσολάβησαν) εικόνα δυνάμει εργοταξίου.
Και μόνο το κυβερνητικό σπρώξιμο στην κλεψύδρα, ώστε ν’ αναποδογυρίσει και ν’ αρχίσει επιτέλους η αντίστροφη μέτρηση, είναι αυτό που απομένει. Για να εκδοθεί η άδεια και να γίνει ο ήχος από τις… μπουλντόζες η πιο όμορφη μελωδία που άκουσαν τα τελευταία χρόνια οι φίλοι της ΑΕΚ.
