Δεκαεννιά χρόνια περάσανε κι ακόμα τα έχεις στ’ αυτιά σου.
Δεκαεννιά χρόνια περάσανε και με την παραμικρή αφορμή θυμάσαι πού και με ποιους τα τραγουδούσες.
Δεν έχει σημασία αν ήσουν μπροστά από μια τηλεόραση ή βουτηγμένος στο συντριβάνι της Ομόνοιας.
Αν ήσουν ένας από τους ευλογημένους που βρέθηκαν στα γήπεδα της Πορτογαλίας ή ένας απ’ αυτούς που χάρηκαν διπλά τον θρίαμβο της Ελλάδας επειδή ζουν μόνιμα μακριά της στο εξωτερικό.
Σημασία έχει ότι -πέρα από τους αγώνες της Εθνικής στο Euro 2004- χαραγμένα στα μνήμη σου έχουν μείνει και τα συνθήματα με τα οποία συνοδεύτηκε, προλογίστηκε ή πανηγυρίστηκε το θαύμα.
Όχι μόνο τα πρόχειρης επινόησης σεξουαλικά στιχάκια (του τύπου «πάρε μου μια π…α για να φύγω, Λούις Φίγκο-Φίγκο»), αλλά και όλα τα άλλα κλασικά που γράφτηκαν στην ιστορία μαζί με τον άθλο των παιδιών του Ρεχάγκελ.
Όπως, για παράδειγμα, τα εξής:
«Σήκωσέ το, το γαμ…νο, δεν μπορώ-δεν μπορώ να περιμένω»
Είναι αυτό που σφράγισε το θαύμα, αυτό που το τραγουδήσαμε όλοι με τις φλέβες πεταγμένες από τα μηλίγγια, αυτό που μας σημάδεψε περισσότερο από κάθε άλλο. Με τα… πνευματικά δικαιώματα να ανήκουν στους οπαδούς του ΠΑΟΚ (που το τραγούδησαν πρώτη φορά το 2003 στον τελικό του Κυπέλλου με τον Άρη), άρχισε να εμφανίζεται δειλά-δειλά μετα την πρόκριση επί της Γαλλίας. Να γίνεται πραγματικά πιστευτό μετά το θρίλερ με την Τσεχία. Και εντέλει να περιγράφει την ανυπομονησία κάθε Έλληνα σε οποιοδήποτε σημείο της γης λίγο πριν ο Ζαγοράκης υλοποιήσει τη λαϊκή εντολή τη μεγάλη βραδιά του τελικού.
«Ελλάς ολέ-ολέ, Ελλάς ολέ-ολέ, Ελλάς ολέ-ολέ, δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ»
Φαίνεται εντελώς απλοϊκό και χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση, αλλά ήταν (και είναι ακόμα) από τα συνθήματα που το δυνατό τους σημείο ήταν ο ρυθμός. «Δανεικό» από τους φίλους της ΑΕΚ, οι οποίοι το σκάρωσαν και το έκαναν μοτίβο πολλών αγώνων της ομάδας τους, αποτέλεσε το… soundtrack ολόκληρης της πορείας προς το θαύμα. Ακούστηκε από το πρώτο ματς (όπου στόχος ήταν απλά ένα γκολ στη διοργάνωση) ως το τελευταίο (όπου στόχος ήταν η κούπα). Και έγινε το αγαπημένο και των διεθνών, οι οποίοι το τραγούδησαν παντού στους πανηγυρισμούς τους στο γήπεδο και στα αποδυτήρια.
«Είναι βαριά, βαριά, η π…α του τσολιά»
Εντάξει, εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε χυδαιότητα σαν αυτή που εντοπίζεται συχνά στα συνθήματα για συλλόγους. Εδώ που τα λέμε όμως ένα μίνι έστω μπινελίκι ήταν αδύνατο να μην περιέχεται στους πανηγυρισμούς τέτοιου θριάμβου. Άσε που στην προκειμένη περίπτωση επρόκειτο για στιχάκι που είχε διπλή χρησιμότητα: Μπορούσε να ακουστεί είτε ως προειδοποίηση (πριν και κατά τη διάρκεια των αγώνων), είτε ως… διαπίστωση (όταν συνόδευε τους έξαλλους πανηγυρισμούς μαζί με την απαραίτητη χορογραφία επίδειξης και στη νοηματική).
«Σε δυο χρόνια στη Γερμανία φέρτε μας-φέρτε μας τη Βραζιλία»
Ok, αυτό ίσως θα μπορούσαμε να το έχουμε αποφύγει. Πάνω στη χαρά όμως και τον ενθουσιασμό λες και καμιά κουβέντα παραπάνω. Χωρίς να έχουμε υπόψη μας λοιπόν ότι πολλές φορές αυτά που ευχόμαστε υπάρχει η πιθανότητα να πραγματοποιηθούν, ζητήσαμε (ως τροπαιούχοι της Ευρώπης) να αντιμετωπίσουμε τη Βραζιλία στο προσεχές Μουντιάλ. Και όταν αυτό συνέβη ακόμη νωρίτερα (την επόμενη χρονιά στο Confederation Cup) το τελικό 3-0 μας προσγείωσε ανώμαλα. Όχι ότι μας πείραξε ιδιαίτερα με όσα είχαμε ζήσει από την ομάδα του Ρεχάγκελ στην Πορτογαλία, αλλά λέμε τώρα…
«Δεν βάλατε μυαλό-δεν βάλατε μυαλό, π…α στην πρεμιέρα, π…α και στον τελικό»
Η αλήθεια είναι ότι οι Πορτογάλοι διαχειρίστηκαν πολύ ψύχραιμα το κάζο που τους κάναμε μέσα στο σπίτι τους. Σίγουρα πολύ ψυχραιμότερα απ’ όσο θα διαχειριζόμασταν εμείς το να φάμε διπλή «σφαλιάρα» από κατώτερη ποδοσφαιρικά χώρα και να χάναμε κούπα στην έδρα μας. Παρόλα αυτά, στους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση του τροπαίου δεν θα μπορούσε να λείψει η υπενθύμιση ότι ίσως θα ‘πρεπε να μας έχουν πάρει περισσότερο σοβαρά. Κι ότι η υποτιμητική αντιμετώπιση που μας επεφύλαξαν τιμωρήθηκε με διπλό… σταυροβελόνιασμα.
_103051.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
