Γίνεται η Εθνική Ελλάδας να βρέθηκε κάποτε στην κορυφή της Ευρώπης;

Ήταν 27 Μαΐου του 2009, όταν περίμενα να περάσουν τα λεπτά όσο πιο γρήγορα γίνεται για να παρακολουθήσω ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι που όλοι μιλούσαν για αυτό, τον τελικό του Champions League ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Αυτή είναι η πρώτη μου ποδοσφαιρική ανάμνηση, αφού φέτος κλείνω τα 20.

Για να μην λέω και ψέματα, την πρώτη ομάδα την είχα παρακολουθήσει αποσπασματικά σε αθλητικά δελτία ειδήσεων, καθώς, εκεί αγωνιζόταν ένας παίκτης που μου έχει κάνει τεράστια εντύπωση για τον τρόπο που έπαιζε ποδόσφαιρο και άκουγε το όνομα Λιονέλ Μέσι.

Η επιλογή μου να κάτσω μπροστά στην τηλεόραση, μου άλλαξε τελικά τη ζωή. Οι «μπλαουγκράνα» νίκησαν με 2-0 και μπορεί να μην καταλάβαινα πολλά, όμως, εκείνος ο μικροσκοπικός επιθετικός από την Αργεντινή μου είχε τραβήξει για μια ακόμη φορά την προσοχή με ένα απίστευτο γκολ με κεφαλιά. Το «μικρόβιο» του ποδοσφαίρου δεν άργησε να έχει επίδραση στο χαρακτήρα μου και από τότε, ήθελα να μαθαίνω τα πάντα για το κορυφαίο επίπεδο του αγαπημένου μου σπορ.

Γεγονότα του παρελθόντος, πρώτους σκόρερ, παίκτες που έγιναν ήρωες με μια μόνο ενέργεια σε έναν τελικό και απίθανες ιστορίες με ομάδες που κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή έχοντας τον τίτλο του αουτσάιντερ. Στην τελευταία κατηγορία, επικεντρώθηκε η σκέψη και το ενδιαφέρον μου σε κάτι που είχα ξανακούσει από τον περίγυρο μου, αλλά, δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία. Αναφέρομαι στη κατάκτηση του Euro από την Εθνική Ελλάδος το 2004, μια επιτυχία που δεν κατάφερα να ζήσω, να πανηγυρίσω και να γεμίσω με υπερηφάνεια για μια ζωή, αφού είχα γεννηθεί λίγους μήνες πριν.

Η αλήθεια είναι ότι για ένα παιδί που ζει στην Ελλάδα και αρχίζει να ασχολείται με το ποδόσφαιρο από το 2010 και μετά, αυτή η ιστορία εκείνης της ομάδας του ακούγεται… κουφή. Διάολε, πως μπορείς να σκεφτείς ότι η χώρα σου που έμαθες να βρίσκεται με δυσκολία σε μεγάλα τουρνουά και τα τελευταία χρόνια δεν συμβαίνει ούτε αυτό, με αποκορύφωμα ήττες από τα Νησιά Φερόε και τη Βόρεια Ιρλανδία, κάποτε κυριάρχησε απέναντι στα μεγαθήρια και στο τέλος στέφθηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης; Το story μετατρέπεται σε ταινία επιστημονικής φαντασίας όταν όλα αυτά συνέβησαν στη χώρα ενός εκ’ των φαβορί, όπου το σύνολο του Ότο Ρεχάγκελ το νίκησε αρχικά στην πρεμιέρα και το ταπείνωσε ξανά στον τελικό. Εκεί όπου οι Πορτογάλοι ήξεραν ποιους είχαν απέναντί τους και πήγαν 100% συγκεντρωμένοι και αποφασισμένοι για να μας νικήσουν ή καλύτερα, για μας συντρίψουν μπροστά στο κοινό τους.

Όλα αυτά τα διαβάζεις και προσπαθείς να τα πιστέψεις.

Εκτός των άλλων, αυτή η πορεία συνδυάστηκε με απίστευτες ιστορίες εντός της Εθνική ομάδας, όπου ένα παιδί του σήμερα δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να πιστέψει. Απ’ τον Θοδωρή Ζαγοράκη που λίγο έλειψε να μείνει εκτός τουρνουά, όμως αποδείχθηκε ότι είχε υψηλή τεστοστερόνη και στο τέλος αναδείχθηκε MVP του τουρνουά, στον… κουτσό Γιώργο Καραγκούνη, όπως τον χαρακτήρισε ο Ότο Ρεχάγκελ, που κατάφερε να αγωνιστεί στην πρεμιέρα και με το λαβωμένο πόδι σκόραρε ένα απίστευτο γκολ, μέχρι τις τηγανιτές πατάτες που έφαγαν για μια φορά πριν από ένα ματς, το κέρδισαν και ο Νίκος Νταμπίζας είχε πει: «Αυτό είναι το γούρι μας! Κι ας πάμε μ’ αυτό κόντρα στους κανόνες!», με τον Βασίλη Λάκη να προσθέτει: «όλοι μας ρωτάνε πώς κερδίσαμε το Euro. Πώς; Μα, με τις τηγανητές πατάτες!».

Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, ένα παιδί προβληματίζεται έντονα όταν βλέπει τις ενδεκάδες εκείνων των αγώνων και τη διαφορά ποιότητας, πάντα με βάση τα όσα έχει ακούσει για μερικούς θρύλους του παρελθόντος. Η Ελλάδα κατάφερε να αφήσει εκτός διοργάνωσης την Ισπανία των Ραούλ, Μοριέντες και Πουγιόλ, να παίξει προημιτελικά με την έως τότε πρωταθλήτρια Ευρώπης, Γαλλία, όπου είχε στις τάξεις της τους Ζιντάν, Ανρί, Μακελελέ, Πιρές, Γκαλάς και πολλούς ακόμα και να τη νικήσει με ένα γκολ-ποίημα ανάμεσα στον Ζαγοράκη που… άδειασε τον Λιζαραζού και τον Χαριστέα που υποδέχθηκε τη σέντρα και εκτέλεσε τον Μπαρτέζ.

Όλα αυτά τα διαβάζεις και προσπαθείς να τα πιστέψεις.

Εικόνες και στιγμές που σε μπερδεύουν για το ποιοι ήταν οι σταρ της εποχής, αφού κάποιος που δεν το έχει ζήσει μπορεί να αντιληφθεί ότι δεν έπαιξε ρόλο μόνο η τύχη -που δεδομένα είχαμε- αλλά και η τεράστια φόρμα στην οποία βρέθηκαν οι ποδοσφαιριστές μας. Ενδεικτικό της διαφορετικής εποχής του τότε με το σήμερα, είναι ο ημιτελικός με την Τσεχία. Ένα παιχνίδι που οδηγήθηκε στην παράταση και είχε το δεδομένο του «Silver Goal», δηλαδή όποια ομάδα έβαζε γκολ και κρατούσε το προβάδισμά της έως το τέλος του μίνι-ημιχρόνου, έπαιρνε αυτόματα και την μεγάλη πρόκριση και η απίστευτη Εθνική μας βρήκε την κεφαλιά του Τραϊανού Δέλλα για να στείλει εκατοντάδες, χιλιάδες φίλους της ομάδας στον… έβδομο ουρανό. Η αλήθεια είναι ότι αν μπορούσα να ζήσω μια στιγμή από εκείνο το Euro, θα επέλεγα με κλειστά μάτια την πρόκριση στον τελικό. Αγωνία μέχρι το τέλος, πίεση από έναν εξαιρετικό αντίπαλο και λύτρωση από ένα κόρνερ και μια επαφή με το κεφάλι, όπου ήταν αρκετή για να δώσει παράταση σε κάτι που φάνταζε όνειρο-απατηλό.

Ο τελικός είναι δύσκολο να αναλυθεί με λέξεις από κάποιον που δεν το έζησε. Ποσό ρίγος και τι σκέψεις να είχαν αυτοί οι παίκτες που ήξεραν ότι θα τεθούν αντιμέτωποι με μια ομάδα που ήθελε να πάρει εκδίκηση μέσα στο σπίτι της; Για κάποιον που δεν το έχει ζήσει, το πρώτο που νιώθει είναι ότι ο χαρακτήρας αυτής της ομάδας ήταν από ατσάλι. Είχε διώξει από την αρχή του ταξιδιού κάθε αρνητική ενέργεια που μπορούσε να δημιουργήσει ο περίγυρος του ελληνικού πρωταθλήματος, οι παίκτες πίστευαν στον εαυτό τους και ρόλο σε αυτό έπαιξε η ψυχοσύνθεση του προπονητή. Επιπλέον, η Εθνική είχε την ικανότητα να ελέγξει τα συναισθήματά της και να αρπάξει από τα… μαλλιά την ευκαιρία για να μείνει στην αιωνιότητα.

Όλα αυτά τα διαβάζεις, αλλά δεν μπορείς να τα πιστέψεις.