Το Ράλλυ Ακρόπολις είναι ένα από τους πλέον ιστορικούς και απαιτητικούς αγώνες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Πέρασε πολλά, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει επιστρέψει δυναμικά. Μαζί του, όμως, έχουν επιστρέψει και οι υπέροχες ιστορίες του. Εκείνες, που το έχουν κάνει πραγματικά σπουδαίο. Δεν υπάρχει, λοιπόν, πιο χαρακτηριστική ιστορία από εκείνη, που γέννησε τη θρυλική διαδρομή Ταρζάν.
Όσοι ξέρουν-θυμούνται, πρόκειται, ίσως, για την πιο γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο ειδική διαδρομή του Ράλλυ Ακρόπολις, μαζί, φυσικά, με τις διαδρομές Βωξίτες-Καρρούτες-Προσήλιο. Ο Ταρζάν, όμως, είναι η πιο δύσκολη, η πιο σκληρή και η πλέον καταστρεπτική ειδική διαδρομή του Ράλλυ Ακρόπολις. Θέλει… άντερα, απόλυτη προσήλωση και εξαιρετικά αντανακλαστικά πίσω από το τιμόνι. Όχι μόνο ελληνικές, αλλά και εργοστασιακές συμμετοχές δεν καταφέρνουν να φτάσουν καν στον τερματισμό!
Εδώ, ωστόσο, το θέμα μας δεν είναι -μόνο- αυτή καθαυτή η διαδρομή, αλλά η ιστορία πίσω από αυτήν. Γιατί Ταρζάν; Ποιος ήταν ο Ταρζάν;
Το όνομα, λοιπόν, είναι το παρατσούκλι ενός σπάνιου ανθρώπου, που ξεγέλασε τον θάνατο. Το όνομά του ήταν Γιώργος Μπούργος. Ο κυρ Γιώργης, όπως τον ήξεραν όλοι στην περιοχή, όταν δεν τον φώναζαν απλά Ταρζάν, καταγόταν από τη Φουρνά της Ευρυτανίας, αλλά ζούσε στην Αθήνα και ήταν αστυφύλακας. Μπαίνοντας στην τέταρτη δεκαετία της ζωής του, κάπου στη δύσκολη δεκαετία του 1940, διαγνώστηκε ότι πάσχει από φυματίωση και οι μέρες του, σύμφωνα με τους γιατρούς, ήταν μετρημένες. Έπρεπε, άλλωστε, να περάσει άλλη μία δεκαετία, προκειμένου να αρχίσει να πέφτει η θνησιμότητα εξαιτίας αυτής της αρρώστιας, που «θέριζε» τον κόσμο και στην Ελλάδα, φυσικά, έγινε γνωστή ως «σαράκι» λόγω της απώλειας βάρους, που υφίσταντο οι πάσχοντες.
Οι γιατροί, λοιπόν, σήκωσαν τα χέρια ψηλά και είπαν στον κυρ Γιώργη ότι, ίσως, τον βοηθούσε να μεταφερθεί στο βουνό, ώστε να αναπνέει καθαρό αέρα. Μην έχοντας άλλη επιλογή, ο Γιώργος Μπούργος πήρε μια απόφαση ζωής, τα παράτησε όλα και επέστρεψε στον τόπο της καταγωγής του, για να περάσει, όπως πίστευε, με βάση τα λεγόμενα των γιατρών, τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Ωστόσο, αυτή η ζωή διήρκεσε άλλα 52 χρόνια!
Το οξυγόνο της φύσης, η ηρεμία του τοπίου, η γαλήνη της ψυχής, που βρήκε εκεί, έκαναν καλά τον κυρ Γιώργη, διέψευσαν τους γιατρούς και κάπως έτσι έφτασε να ζήσει ως τα 92 του, πεθαίνοντας το 1992! Με τα χρόνια, όπως μπορείτε να καταλάβετε, ο Γιώργος Μπούργος έγινε ο Ταρζάν για τους κατοίκους της περιοχής λόγω του τρόπου ζωής του. Ζούσε σε μια καλύβα στην τοποθεσία «Ζαχαράκη», στα σύνορα των νομών Φθιώτιδας, Ευρυτανίας και Καρδίτσας. Απέχει μόλις 6 χλμ. από τη Ρεντίνα, 12 χλμ. από τα Φουρνά, 52 χλμ. από το Καρπενήσι και 80 χλμ. από την Λαμία.
Το Ράλλυ Ακρόπολις, λοιπόν, περνάει από την καλύβα του Ταρζάν από τον 22ο αγώνα, του 1975, όταν τότε ακόμη η ειδική διαδρομή ονομαζόταν «Φουρνά». Σταδιακά, μετά από λίγα χρόνια και συγκεκριμένα στο 26ο Ράλλυ Ακρόπολις του 1979, αλλάζει αυτό το όνομα και παρουσιάζεται, πλέον, ως ειδική διαδρομή «Ταρζάν». Την επόμενη χρονιά για κάποιον λόγο μετονομάζεται σε «νέος Ταρζάν», αλλά έξι χρόνια αργότερα, στο 33ο Ράλλυ Ακρόπολις του 1986, επιστρέφει το απλό «Ταρζάν». Η διαδρομή, ωστόσο, δεν αλλάζει. Με… οποιοδήποτε όνομα, τα 30,3χλμ. της κατά τα άλλα πανέμορφης διαδρομής, είναι ένας πραγματικός εφιάλτης για τους οδηγούς! Όλοι τους, όμως, λάτρευαν τον κυρ Γιώργη! Η καλύβα του έγινε «στέκι», καθώς τα πληρώματα σταματούσαν, προκειμένου να ξεκουραστούν από τις δοκιμές και εκείνος τους περίμενε και τους έδινε ντομάτες από το μποστάνι του και φρέσκα αυγά από τις κότες του.
Ο κυρ Γιώργης με τα χρόνια ανέπτυξε τη δική του φιλοσοφία. Τις σκέψεις του μπορούσε να τις διαβάσει κανείς γραμμένες πάνω σε σανίδες με μεγάλα γράμματα:
- Παραπονιόμουν που δεν είχα παπούτσια ως την στιγμή που είδα κάποιον που του έλλειπαν τα πόδια.
- Το σήμερα έφυγε, το αύριο δεν ήρθε ακόμα, μην το αφήσεις να πάει χαμένο.
- Ομιλούν οι πόρνες περί ηθικής και οι προδότες περί πατρίδος.
- Όστις την γλώσσαν της αληθείας ομιλεί, στερείται φίλων και εχθρών.
- Ο Ταρζάν είναι καλός αλλά η αλεπού του τρώει τις κότες.
- Γνώρισα ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα.
Παραθέτουμε μια συγκλονιστική συνέντευξη του Κώστα Στεφανή στον δημοσιογράφο Βασίλη Τσακίρογλου, που δημοσιεύτηκε στο «Επτά Ημέρες» της «Καθημερινής» την Κυριακή 30 Μαΐου 2004. Ο κορυφαίος συνοδηγός στην ιστορία των ελληνικών ράλλυ , επιτυχημένος δημοσιογράφος και πνευματικός πατέρας της θρυλικής εκπομπής Traction, είχε μιλήσει για τη σχέση του με τον Ταρζάν, λέγοντας:
«Ένας μοναχικός άνθρωπος στον Τυμφρηστό…» «Για εμένα το Ακρόπολις είναι ο «Ταρζάν», ένας μοναχικός άνθρωπος του βουνού, που έμενε σ' ένα σπιτάκι του δάσους στον Τυμφρηστό, μετά το χωριό Ζαχαράκι, πηγαίνοντας προς Φουρνά.
Εκεί γινόταν μια από τις χαρακτηριστικές και διάσημες ειδικές διαδρομές του Ακρόπολις και είχε πάρει το όνομά της ακριβώς από το καλύβι του μπάρμπα-Γιώργου, του Ταρζάν, του οποίου το επώνυμο δεν έμαθα ποτέ.
Ήταν ένας μοναχικός τύπος, κοντούλης, καραφλός, ο οποίος με αποκαλούσε «ανιψούδι». Κάθε φορά τον ρωτούσα:
– «Τι να σου φέρω, μπάρμπα, την άλλη εβδομάδα που θα έρθω για δοκιμές;»
– «Καφέ, ζάχαρη και τσιγάρα», έλεγε εκείνος πάντοτε.
– «Τι τσιγάρα;»
– «Ό,τι να 'ναι», επέμενε.
– «Μα, δεν μπορεί. Για τη ζάχαρη και τον καφέ πες ότι δεν πειράζει, τι μάρκα είναι. Αλλά για το τσιγάρο που καπνίζεις, για το λαιμό σου, πρέπει να έχεις προτίμηση».
– «Τι μου λες τώρα; Ξέρεις τι καπνίζω τον χειμώνα, όταν είμαι αποκλεισμένος από τα χιόνια; ''Καθημερινή'' και πουρνάρι. Τρίβω πουρναρόφυλλα, κόβω εφημερίδα και στρίβω τσιγάρο. Τραβάω δυο τζούρες και πέφτω ξερός για ύπνο».
Κάνοντας δοκιμές για τον αγώνα του 1978, ο Ιαβέρης και εγώ ήμασταν στο σπιτάκι του Ταρζάν. Ξαφνικά, μέσα στην ησυχία του δάσους ακούσαμε το μουγκρητό ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου. Σε λίγο έξω από το καλύβι ήταν παρκαρισμένο ένα εργοστασιακό Fiat Mirafiori και ο οδηγός του, ο Μάρκους Άλεν, χτυπούσε την πόρτα.
Ο Ταρζάν τον κοίταζε απορημένος, έτσι ψηλός και επιβλητικός, που ήταν ο Φιλανδός. Ο Ιαβέρης τού έκλεισε το μάτι και τον ρώτησε επίτηδες:
«Γουάτ ντου γιου γουόντ του ντρίνκ;»
Ο Άλεν, πιάνοντας το μήνυμα, είπε: «Ουίσκι».
Ο μπάρμπα-Γιώργος τον κοίταξε εμβρόντητος και ύστερα από κάποια δευτερόλεπτα περίσκεψης εξήγησε στον παγκόσμιο πρωταθλητή σε άπταιστα ελληνικά, συλλαβιστά, όμως, για να καταλάβει: «Τι ουίσκι, ορέ ζαγάρ; Εδώ δεν έχουμε λαδάκι για το καντήλι, ουίσκι μου ζητάς;».
Ο μπάρμπα-Γιώργος πέθανε με έναν τραγικό τρόπο, πέθανε από τη σύγχρονη Ελλάδα. Ένα βράδυ εισέβαλαν στο καλύβι του κάτι Αλβανοί, τον ξυλοκόπησαν άγρια, για να του πάρουν όσα χρήματα είχε -που δεν είχε.
Βρέθηκε στο νοσοκομείο στην Αθήνα σε πολύ κακή κατάσταση. Όταν συνήλθε, επέστρεψε στο καλύβι του, δεν άντεχε στην πόλη. Το δασαρχείο του πήγαινε συχνά ξύλα, όμως εκείνος ο χειμώνας ήταν πολύ βαρύς και το χιόνι είχε καλύψει τα πάντα.
Έμεινε πολλές ημέρες αποκλεισμένος.
Όταν άνοιξαν τον δρόμο ως το καλύβι του, τον βρήκαν ξυλιασμένο, να πολεμάει με ένα τσεκούρι να σπάσει την πόρτα, προφανώς για να την κάψει στο τζάκι.
Αν μου ζητούσαν να φυλάξω μια εικόνα από το Ακρόπολις, θα κρατούσα τον κόσμο της επαρχίας, τους ανθρώπους, που παρατάσσονταν επί χιλιόμετρα, για να δουν τα αυτοκίνητα να περνούν.
Περνούσαμε από την Καρδίτσα, για να πάμε στην Καλαμπάκα, τα σχολεία της περιοχής δεν άνοιγαν τις μέρες του Ακρόπολις. Και ήταν όλα τα παιδάκια με τις σημαίες στα χέρια και ζητωκραύγαζαν καθώς φτάναμε, πηγαίνοντας -επίτηδες, για να τους ευχαριστήσουμε- με τις πάντες μέσα στις πλατείες. Και εκείνοι ξεσηκώνονταν και φώναζαν. Ήταν για αυτούς, αλλά και για μας, ένα πανηγύρι».
Τι ισχύει φέτος, πώς θα πάτε
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ειδική «Ταρζάν» φέτος, όπως και πέρυσι, δεν θα περνάει από το καλύβι, αλλά θα ξεκινάει από εκεί. Θα είναι διπλή (SS 10 και SS 13 και θα διεξαχθεί το Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου με ώρα έναρξης στις 11:08 και 17:08.
Παλιά η ειδική ήταν κάπου 33 χιλιόμετρα, όπως γράψαμε παραπάνω, αλλά με παρέμβαση της FIA μειώθηκε στα 23χλμ.
Επίσης, δεν θα τερματίζει στην Τσούκα, αλλά στο Ροβολιάρι. Ο τερματισμός είναι λίγο πριν την είσοδο του χωριού, ενώ η πρόσβαση είναι αρκετά εύκολη.
Για να φτάσετε μπορείτε να πάτε απο τη Λαμία. Ακολουθείτε τον δρόμο προς Καρπενήσι. Περνάτε από Μακρακώμη, Άγιο Γεώργιο και πάνω στον δρόμο υπάρχει ταμπέλα, που λέει δεξιά προς Ροβολιάρι.
