Ο.Κ. κόπωση! Κι όταν τρώει ένα γκολ ο Ολυμπιακός, πώς μετά παίζει φουλ επίθεση;

• Πολύς ο λόγος περί κόπωσης στον Ολυμπιακό. Λογικό, ως ένα βαθμό όμως. Μπορεί μόνο έτσι να δικαιολογηθεί η αδυναμία της ομάδας να παίξει το καλό ποδόσφαιρο που μας είχε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια με τον Μαρτίνς στον πάγκο;

• Κατ΄ αρχάς, να καταμετρήσουμε ότι στη φετινή σεζόν ο Ολυμπιακός έχει δώσει τα ίδια παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ, από 46 η κάθε ομάδα σε πρωτάθλημα (28), Κύπελλο (4) κι Ευρώπη (14). Ακόμη ότι την περσινή σεζόν την τέλειωσαν την ίδια ημέρα, στις 22 Μαίου. Η διαφορά είναι ότι ο Ολυμπιακός ξεκίνησε νωρίτερα προετοιμασία, γιατί είχε πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι στις 21 Ιουλίου, ενώ ο ΠΑΟΚ δύο εβδομάδες αργότερα, στις 3 Αυγούστου.

• Όπως πρέπει να δεχθούμε κι ότι ο Ολυμπιακός έδωσε σαφώς πιο δύσκολα παιχνίδια στα Κύπελλα Ευρώπης σε σχέση με τον ΠΑΟΚ, καθότι άλλο τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και του Γιουρόπα Λιγκ, πολύ δε περισσότερο η φάση των ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ και τα νοκ άουτ του Γιουρόπα Λιγκ, στα οποία, όλα αυτά, μετείχε ο Ολυμπιακός…Και εντελώς άλλο τα προκριματικά, η φάση των ομίλων και τα νοκ άουτ του Κόνφερενς Λιγκ, στο οποίο μετείχε ο ΠΑΟΚ από την πρώτη στιγμή του περασμένου καλοκαιριού…

• Πού θα ήθελα να καταλήξω: Εύλογα υπάρχει η δικαιολογία της κούρασης στον Ολυμπιακό, υπό την έννοια κυρίως της συσσώρευσης της τα τελευταία χρόνια. Δεν έχει νόημα, όμως, να υπάρχει η συνεχής επίκληση της μετά από κάθε δυσάρεστο αποτέλεσμα της ομάδας. Η, και πριν από σημαντικά παιχνίδια. Πολύ απλά, γιατί κακό της κάνει, καλό δεν της κάνει.

• Ας προσέξουμε δε κάτι, που συμβαίνει σχεδόν από την αρχή της σεζόν, έως και τα τελευταία ακόμη παιχνίδια…Μιλάμε για ακριβώς το ίδιο έργο!

ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ο Ολυμπιακός στα Γιάννινα, δεν είναι στη συνέχεια τόσο επιθετικός όσο πρέπει για ένα δεύτερο γκολ που θα του κλειδώσει το τρίποντο, ισοφαρίζεται από τον ΠΑΣ και τι βλέπουμε στα 25 τελευταία λεπτά; Τον Ολυμπιακό από το 75’ έως το 95’ να είναι στην επίθεση και να κυνηγάει το υπέρ του 2-1. Δεν ήρθε το τρίποντο, αλλά είδαμε οκτώ τελικές (τέσσερις του Αγκιμπού, δύο του Ελ Αραμπί κι από μία των Ροντρίγκες, Τικίνιο), μεταξύ των οποίων οι δύο σε μία φοβερή ευκαιρία για γκολ…
ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ο Ολυμπιακός επί του Άρη στο Καραϊσκάκη, δεν είναι στη συνέχεια τόσο επιθετικός για ένα δεύτερο γκολ που θα του κλειδώσει το τρίποντο, ισοφαρίζεται και τι βλέπουμε στα τελευταία 30 λεπτά; Τον Ολυμπιακό από το 72’ έως το 85’ να είναι στην επίθεση και να κυνηγάει το υπέρ του 2-1, το οποίο ήρθε έστω από ένα πέναλτι και αφού προηγουμένως είχε έξι τελικές…
ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ο Ολυμπιακός επί του Άρη στο Χαριλάου, δεν είναι στη συνέχεια τόσο επιθετικός για ένα δεύτερο γκολ που θα του κλειδώσει το τρίποντο, ισοφαρίζεται, τότε βγαίνει για ένα δεύτερο γκολ, χάνει μία σπουδαία ευκαιρία με το Μαντί, αλλά δέχεται και δεύτερο γκολ από απευθείας εκτέλεση φάουλ. Και τι βλέπουμε στα τελευταία 15 λεπτά; Τον Ολυμπιακό να είναι στην επίθεση και να κυνηγάει την ισοφάριση, έχοντας τρεις τελικές από το 81’ έως το 88’…

• Πιο ξεκάθαρο δεν μπορεί να γίνει. Πώς ο Ολυμπιακός όταν ζορίζεται από το αποτέλεσμα βρίσκει τα κουράγια και τις αντοχές και πάει για να κερδίσει; Και κάνει τότε, στο φινάλε, περισσότερες επικίνδυνες επιθέσεις απ΄ όσες είχε κάνει σε όλο το προηγούμενο παιχνίδι; Γιατί δεν έκανε το ίδιο πράγμα, όταν είχε το σκορ υπέρ του, με σκοπό να έφτανε σε ένα 2-0 και να τέλειωνε το έργο;…Εδώ ακριβώς είναι που χρειάζεται η σωστή ανάλυση από τον προπονητή, προκειμένου να εντοπιστεί το πρόβλημα και να επιλυθεί.



• Διότι, επί της ουσίας το ίδιο βλέπουμε από την αρχή της σεζόν! Δεν είναι μόνο τα τρία τελευταία παιχνίδια, που κατέγραψα παραπάνω. Είναι πολύ περισσότερα. Ο Ολυμπιακός ενώ είχε προηγηθεί στο σκορ (1-0) ισοφαρίστηκε σε παιχνίδια του! Από τη Λούντογκορετς (τελικό 2-2), από την Σλόβαν (τελικό 2-2), από την Άντβερπ (τελικό 2-1), από τον ΠΑΣ (τελικό 2-1), από τον Παναιτωλικό (τελικό 2-1), από την Άιντραχτ (τελικό 1-2), από την ΑΕΚ (τελικό 3-2), από το Βόλο (τελικό 2-1), από τον Παναιτωλικό ξανά (τελικό 1-2), από τον Παναιτωλικό τρίτη φορά (τελικό 3-1), από την Αταλάντα (τελικό 1-2).

• Συνολικά 14 φορές μαζί με τα τρία τελευταία ματς (με τον Άρη μέσα τελικό 1-2, με τον Άρη μέσα τελικό 2-1 και με τον ΠΑΣ τελικό 1-1). Συγνώμη, αλλά 14 φορές να έχει ανοίξει το σκορ ο Ολυμπιακός και να έχει ισοφαριστεί, είναι υπερβολικά πολλές. Και αναπόφευκτα μέσα σε αυτά τα 14 παιχνίδια προέκυψαν και τέσσερις ήττες και τρεις ισοπαλίες κι ο Ολυμπιακός κέρδισε εν τέλει τα μισά (εφτά)παιχνίδια του, πολύ λίγα για τα δικά του δεδομένα.

• Και τέλος πάντων, να παίζεις τέσσερα ματς με τον Παναιτωλικό, να ανοίγεις το σκορ σε όλα και στα τρία να σε ισοφαρίζει η ομάδα του Αγρινίου, με αποτέλεσμα να σε κερδίζει κόλας στο ένα, να σε πηγαίνει στην παράταση στο άλλο και να κερδίζεις με ένα πέναλτι στο 70’ το τρίτο, δεν είναι κι ό,τι το πιο ωραίο για ολόκληρο Ολυμπιακό, που φέτος δεν ισοφαρίστηκε από τον Παναιτωλικό μόνο στο ματς στο οποίο προηγήθηκε με 2-0 από το 5ο λεπτό…

ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube