Μαθήματα αυτοθυσίας, αφοσίωσης, ομαδικότητας…

• Έβλεπα χθες το Ρεάλ-Ατλέτικο και σκεφτόμουν ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερο και καλύτερο φροντιστήριο για τους ποδοσφαιριστές των δικών μας μεγάλων ομάδων.

• Και δεν μιλάω για θέμα ποιότητας, ικανότητας και κλάσης. Αυτό είναι άλλη κουβέντα. Εμένα με ενδιαφέρει η νοοτροπία, η φιλοσοφία, ο χαρακτήρας. Γιατί αυτές οι ομάδες πάντα θα έχουν καλύτερους παίκτες από εμάς.

• Το ζητούμενο εδώ είναι να δουν οι δικοί μας παίκτες την αυτοθυσία, την αφοσίωση, τη μαχητικότητα, την ομαδικότητα, τον πνεύμα του νικητή.

• Να δουν ότι η Ρεάλ παίζοντας χωρίς τέσσερις απολύτως βασικούς παίκτες της (Μπέιλ, Μόντριτς, Μπενζεμά, Μαρτσέλο), μπορούσε εύκολα να βάλει τρία γκολάκια σε κοτζάμ Ατλέτικο.

• Να δουν ότι ο Αρντά, ένας καθαρά επιθετικογενής παίκτης, σκίστηκε στο να κάνει τάκλιν και να παίζει φοβερή άμυνα-μέχρι που αποβλήθηκε!

• Να δουν ότι ο Ράμος, ένας καθαρά αμυντικογενής παίκτης, δεν είχε πρόβλημα να παίξει στη μεσαία γραμμή για να καλύψει τα κενά που είχε στο συγκεκριμένο παιχνίδι η ομάδα του.

• Να δουν ότι ο Ρονάλντο γύριζε πίσω ακόμη και στα αράουτ της Ατλέτικο κι έπαιρνε δύο δύο τις κεφαλιές για να αποκρούσει ενδεχόμενο κίνδυνο.

• Αυτά είναι τα μεγάλα μαθήματα ποδοσφαίρου που μπορούν να πάρουν οι παίκτες των δικών μας μεγάλων ομάδων κι όχι μία γκολάρα του Ρονάλντο ή μία φοβερή επέμβαση του Γκοντίν.

• Άραγε, εισέπραξαν τίποτα από αυτό το μεγάλο ματς τα δικά μας…αστέρια;