Το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ είναι η τρανή απόδειξη ότι το ποδόσφαιρο ήταν, είναι και θα είναι το κορυφαίο αθλητικό προϊόν του πλανήτη. Παρά τις ιαχές αμφισβήτησης που υπήρχαν πριν την έναρξη του εξαιτίας των θανάτων χιλιάδων εργατών την περίοδο της ανέγερσης των γηπέδων και τις ιδιαιτερότητες που θέλησαν από την πρώτη στιγμή να επιβάλλουν οι ημεδαποί και παρά τους ενδοιασμούς που προϋπήρχαν αναφορικά με την περίοδο της διεξαγωγής, τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι πρόκειται για ένα από τα κορυφαία τουρνουά της ιστορίας στο αμιγώς ποδοσφαιρικό κομμάτι.
Ρεκόρ που καταρρίπτονται, ανατροπές, σασπένς και εκπλήξεις έχουν συνθέσει ένα σύνολο υπέροχων ιστοριών που ελάχιστες φορές έχουμε παρακολουθήσει. Μέσα σε αυτές τις ιστορίες πιθανώς να ξεχωρίζει περισσότερο αυτή της Κροατίας. Μιας χώρας που ο πληθυσμός της είναι κοντά στα 4 εκατ. κατοίκων και που η πορεία της στο βιβλίο της ιστορίας σου δίνει την αίσθηση ότι δεν θα πρέπει ποτέ να αμφισβητείς τη θέληση και τη δυναμική της στον αθλητισμό. Γιατί;
Γιατί πολύ απλά, μπορεί στις φλέβες να κυλά γιουγκοσλάβικο αίμα, όμως το DNA πλέον είναι αμιγώς ευρωπαϊκό, τουλάχιστον όσον αφορά το ποδόσφαιρο.
To sport-fm.gr επιβιβάζεται στην χρονομηχανή του και σας παρουσιάζει μια ομάδα πολύ πιο διαφορετική από τις άλλες, ακόμη και από τη μεγαλύτερη έκπληξη του τουρνουά που αδιαμφισβήτητα είναι το Μαρόκο.
Τα παρθενικά ποδοσφαιρικά βήματα μετά την «ανεξαρτησία»
Πόσο εύκολο μπορεί να είναι για έναν λαό να μαζεύει τα κομμάτια του από έναν πόλεμο, σχίζοντας το βιβλίο της ιστορίας του με σκοπό να το γράψει και πάλι από την αρχή; Παρότι δεν το γνωρίζουμε ως γενιά - και δεν θέλουμε να το μάθουμε- στοιχηματίζουμε ότι πρόκειται για μια δύσκολη και αρκετά ψυχοφθόρο διαδικασία.
Με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, αρκετά κρατίδια έκαναν την εμφάνιση τους το 1991, όπως η Σλοβενία, η Βόρεια Μακεδονία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, η Σερβία, το Μαυροβούνιο. Ανάμεσα τους και η Κροατία. Μια χώρα άκρως τουριστική, που όπως και οι προαναφερθείσες χτίστηκε ξανά με κόπο, θυσίες και ιδρώτα παρότι υπέφερε για χρόνια από κάθε λογής σκοταδιστικά καθεστώτα.
Ανάμεσα στα συντρίμμια όμως μια φουρνιά παιδιών σκληραγωγήθηκε και έμαθε να κάνει πολύ καλά, ένα πράγμα το οποίο δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς για αρκετά χρόνια ιδίως χωρίς την ονομασία «Γιουγκοσλαβία». Το ποδόσφαιρο ήταν το «καταφύγιο» των παιδιών που άφηναν τις τσάντες μετά το σχολείο και ήλπιζαν σε ένα καλύτερο αύριο βλέποντας το μέλλον τους μέσα στην «στρογγυλή θεά».
Όσο αυτά συνέβεναν στο Ζάγκρεμπ, το Ντουμπρόβνικ, το Σπλιτ και σε άλλες περιοχές της χώρας, μια ομάδα σκληραγωγημένων παικτών ήταν έτοιμη να κάνει το «μπαμ». Μπορεί η νεοσύστατη τότε εθνική Κροατίας να μην κατάφερε να αγωνιστεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 όμως η συμμετοχή της στο Euro 1996 άφησε πολλές ελπίδες. Tοποθετημένη στον 4ο όμιλο, με αντιπάλους την Τουρκία, την Πορτογαλία και την κάτοχο του τίτλου Δανία.
Και όμως η «χρβάτσκα» δεν υπέκυψε και κατάφερε να πάρει την πρόκριση στην οκτάδα, με δύο νίκες έχοντας στον πάγκο τον Μίροσλαβ Μπλάζεβιτς ο οποίος αξιοποίησε πλήρως το ταλέντο των ποδοσφαιριστών του. Και τι ταλέντο!
Ενδεικτικά, τα καρώ φορούσαν τότε ο Σλάβεν Μπίλιτς, ο Ρόμπερτ Προσινέτσκι, ο Σβόνιμιρ Σόλντο, ο Άλεν Μπόκσιτς αλλά και οι μετέπειτα «πράσινοι», Ρόμπερ Γιάρνι, Αλιόσα Ασάνοβιτς και Γκόραν Βλάοβιτς. Βέβαια, στην ποδοσφαιρική αυτή ορχήστρα, τα πρώτα... βιολιά δεν ήταν άλλοι από τον τρομερό Σβόνιμιρ Μπόμπαν, που διέπρεπε στην Ιταλία με τη φανέλα της Μίλαν και τον θρύλο, Νταβόρ Σούκερ.
Η πρόκριση στην οκτάδα θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία και λίγο έλειψε να γίνει ακόμη μεγαλύτερη αν αντίπαλος εκεί δεν ήταν η μετέπειτα φιναλίστ και τροπαιούχος Γερμανία.
Ο αποκλεισμός, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί οδυνηρός. Όχι όμως για μια ομάδα σαν την Κροατία.
Το soccer που έγινε... Suker
Τι και αν δύο χρόνια πριν ο Ματίας Ζάμερ «έφραξε» τον δρόμο της Κροατίας προς την κορυφή; Το 1998 το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας φιλοξένησε μια ομάδα που oυσιαστικά έκανε το ντεμπούτο της στη διοργάνωση ως ανεξάρτητη χώρα, συνεπώς και ως ποδοσφαιρική ομοσπονδία.
Η επιτυχία σίγουρα δεν οφείλετο στην... τύχη της πρωτάρας καθώς το θέαμα και η ουσία των Κροατών την έφεραν στην τετράδα με... χαρακτηριστική ευκολία.
Στα προημιτελικά οι Κροάτες «καθάρισαν» τη Γερμανία με το εντυπωσιακό 3-0 και... πέταξαν για τα ημιτελικά όπου και αντιμετώπισαν και «λύγισαν» από την οικοδέσπινα Γαλλία η οποία και κατέκτησε εν τέλει το τρόπαιο. Η «χρβάτσκα» συμβιβάστηκε με την 3η θέση στο τουρνουά στέλνοντας μήνυμα στους υπολοίπους ότι το μέλλον της ανήκει.
Για να φτάσει όμως μέχρι την τρίτη θέση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, χρειάστηκε η συμβολή του Νταβόρ Σούκερ. Ο σεσημασμένος στράικερ από το Όσιγιεκ, σκόραρε σε ΟΛΑ τα παιχνίδια που έδωσε η ομάδα του στο τουρνουά και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ.
Το τέλος εποχής, η νέα φουρνιά και οι διαδοχικές αποτυχίες
Η αλήθεια είναι ότι η επιτυχία των προηγούμενων ετών δεν έφερε ανάλογα αποτελέσματα τα επόμενα χρόνια στην εθνική Κροατίας. Ο πρόωρος αποκλεισμός στο Euro 2000 και η μη συμμετοχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 σήμανε ένα τέλος εποχής για την φανταστική ομάδα που μεσουράνησε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990.
Όλα σχεδόν τα πρωτοκλασσάτα ονόματα αποσύρθηκαν, όμως μια νέα φουρνιά ποδοσφαιριστών ήταν έτοιμη να λάμψει. Μπόσκο Μπάλαμπαν, Ζλάτκο Κράνιτσαρ, Ντάντο Πρσο, Ιγκόρ Μπίσκαν, Iβάν Κλάσνιτς, Ίβιτσα Όλιτς, Μίλαν Ράπαϊτς και Ντάριο Σρνα ήταν μερικά από τα ονόματα που θα κέντριζαν το ενδιαφέρον τα επόμενα χρόνια.
Ο αποκλεισμός από το Euro 2004 σε έναν όμιλο με Αγγλία και Γαλλία ήταν προδιαγεγραμμένος όμως η συνθήκη ήταν γνώριμη. Ακολούθησε ακόμη ένας αποκλεισμός, αυτή τη φορά από τη φάση των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006, χρονιά κατά την οποία πραγματοποίησε και το ντεμπούτο του με την εθνική ο Λούκα Μόντριτς.
Η πρόκριση στα προημιτελικά του Euro 2008 αποτέλεσε μια... εξαίρεση και αποτυχίες συνεχίστηκαν καθώς η Κροατία δεν συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 στη Νότια Αφρική, ενώ τόσο στο Εuro 2012, όσο και στο Μουντιάλ του 2014 oι αποκλεισμοί από τη φάση των ομίλων είχαν γίνει καθημερινότητα.
O ηγέτης Μόντριτς και η εξευρωπαϊσμένη αρμάδα
H εθνική Κροατίας παρά την κακή παρουσία στις μεγάλες διοργανώσεις ήταν έτοιμη να κάνει το δικό της restart καθώς το «εργοστάσιο» παραγωγής της χώρας, Ντινάμο Ζάγκρεμπ, ήταν εκείνη που ουσιαστικά ανέπτυξε και με το παραπάνω το ποδόσφαιρο, τροφοδοτώντας με αστέρες όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ, ενώ σημαντική ήταν και η συμβολή των Ριέκα και Χάιντουκ στο εν λόγω κομμάτι.
Ποδοσφαιριστές όπως ο Ιβάν Πέρισιτς, ο Μάριο Μάντζουκιτς, ο Ντομαγκόι Βίντα, ο Σίμε Βρσάλικο, ο Bέντραν Τσόρλουκα έφεραν την ανάπτυξη στις υποδομές τις χώρας καθώς μοσχοπουλήθηκαν από τις πρώτες ομάδες τους. Μοναδική εξαίρεση ήταν ο Ιβάν Ράκιτιτς που γεννήθηκε στην Ελβετία και δεν φόρεσε ποτέ τη φανέλα κάποιας ομάδας της πατρίδας του.
Φυσικά, ο Λούκα Μόντριτς βρισκόταν ήδη ένα «κλικ» πιο πάνω από όλους καθώς από τo 2008 είχε ήδη εγκαταλείψει τα εγχώρια μετακομίζοντας στο Λονδίνο για λογαριασμό της Τότεναμ.
Το έπος της Ρωσίας ήταν η αφετηρία ή μια νέα αρχή του τέλους;
Όλοι οι προαναφερθέντες δημιούργησαν ένα ιστορικό σύνολο το 2018 στο Μουντιάλ της Ρωσίας υπό τις οδηγίες του Ζλάτκο Ντάλιτς. Μια ομάδα που δεν φοβόταν τον κάθε αντίπαλο και κατάφερε να φτάσει ως το τελικό, διαλύοντας στη φάση των ομίλων την Αργεντινή του Λιονέλ Μέσι με 3-0 ενώ πριν το συναπάντημα της με τη Γαλλία απέκλεισε κατά σειρά τη Δανία και τη Ρωσία στην διαδικασία των πέναλτι, ενώ στον ημιτελικό με την Αγγλία, πέτυχε τη μεγάλη ανατροπή επικρατώντας στην παράταση 2-1.
Ο θρίαμβος αυτός είναι πολύ κοντά στο να αναβιώσει στο Κατάρ. Η Κροατία μπορεί να μην έχει τη λάμψη της Βραζιλίας ή την «αστερόσκονη» της Αργεντινής, ωστόσο είναι μια ομάδα που γνωρίζει πολύ καλά πως να σηκώνεται όταν πέφτει! Και δεν το έχουν πολλές ομάδες αυτό. Ξέρει να παίρνει δύναμη από τα δύσκολα και τις άσχημες στιγμές και να το μετατρέπει σε… παράσταση που θα έχει σίγουρα το χειροκρότημα του κόσμου!
Επιμέλεια: Γιώργος Ζαχαρίου
