Κόμπι Μπράιαντ: Αξέχαστος, με όλους τους τρόπους

Εβδομήντα χρόνια πριν, το 1951, ο Νατ Κινγκ Κόουλ ηχογραφούσε το Unforgettable, ένα από τα πιο διαχρονικά κομμάτια όλων των εποχών.

Η ζωή του Κόμπι Μπράιαντ θα μπορούσε να είναι το video clip, γιατί όπως αναφέρεται και στους στίχους, αν και έφυγε σαν σήμερα πριν έναν χρόνο από τη ζωή, θα είναι αξέχαστος. «Unforgettable in every way and forever more, that’s how you’ll stay», που λένε και οι στίχοι.

Αξέχαστος, με κάθε τρόπο, για πάντα και για πολλούς λόγους. Γιατί…

* Κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα. Και παρότι αρκετοί ήταν δύσπιστοι στα τρία πρώτα (2000-2002), όταν μοιραία βρέθηκε στην τεράστια σκιά του Σακίλ Ο’ Νιλ, εκείνος έδειξε πως μπορεί και ως πρώτο βιολί και αδιαμφισβήτητος ηγέτης να οδηγήσει ένα τεράστιο franchise όπως οι Λέικερς στον τίτλο (2009, 2010).



* Υπήρξε ένα από τα πληρέστερα επιθετικά «πακέτα» όλων των εποχών. Από τη νίκη του στον διαγωνισμό καρφωμάτων το 1997, μέχρι και τα δώδεκα εύστοχα τρίποντα απέναντι στους Σόνικς το 2003, τα έκανε… όλα. Είχε απεριόριστο ρεπερτόριο, που άρχισε στα νιάτα του με απίθανες «πτήσεις», συνεχίστηκε με διαρκή βελτίωση στο σουτ και συνέχισε να συμπληρώνεται μέχρι τα τελευταία χρόνια της καριέρας του, όταν πήρε ιδιαίτερα μαθήματα κινήσεων στο ποστ από τον κορυφαίο του είδους, Χακίμ Ολάζουον, ο οποίος τον χαρακτήρισε καλύτερο μαθητή που είχε ποτέ.



* Πέραν όλων των άλλων, πρόσφερε και μερικές από τις κορυφαίες παραστάσεις στην ιστορία του ΝΒΑ. Είχε 122 παιχνίδια με 40+, 25 με 50+ και 6 με 60+ πόντους σε βραδιές που έδειχνε να ξεπερνά τη γήινη μορφή και να μοιάζει με ανώτερη μορφή ζωής. Αποκορύφωμα οι 81 πόντοι του στις 22 Ιανουαρίου του 2006 σε μια νίκη επί των Ράπτορς (122-104). Ο Τζέιλεν Ρόουζ, ένας από τους παίκτες που κλήθηκαν να τον μαρκάρουν εκείνο το βράδυ, είχε δηλώσει: «Όλοι με πειράζουν πως τη βραδιά που τον μάρκαρα έβαλε 81 πόντους. Εγώ λέω πως στην κατάσταση που ήταν τότε ο Κόμπι, ήταν επιτυχία που τον κρατήσαμε κάτω από τους 100…».



* Λοιδορήθηκε πως «κόπιαρε» τις κινήσεις του Μάικλ Τζόρνταν, αλλά το έκανε καλύτερα από κάθε άλλον και δεν το έκρυψε ποτέ. Άλλωστε παρθενογένεση στην τέχνη δεν υπάρχει και ο Κόμπι «καλλιτεχνικά» ήταν μάλλον ό,τι πλησιέστερο στον αξεπέραστο. Γι’ αυτό κι ο τελευταίος, δακρυσμένος στον επικήδειό του, παραδέχτηκε: «Όταν πέθανε, πέθανε μαζί του κι ένα κομμάτι μου. Ήθελα να είμαι γι’ αυτόν ο καλύτερος μεγάλος αδερφός που θα μπορούσε να έχει».





* Η καριέρα του δεν υπήρξε αποτέλεσμα μόνο του θεϊκού του χαρίσματος, αλλά και ατελείωτων ωρών δουλειάς. Μαρτυρίες αναφέρουν πως στο σχολείο δούλευε πάνω από δέκα ώρες καθημερινά, στη ρούκι σεζόν του συνέχισε να σουτάρει ώρες πριν ή και μετά την προπόνηση, έβαζε προσωπικούς στόχους για συγκεκριμένο αριθμό εύστοχων σουτ και δεν αποχωρούσε πριν τους πετύχει, δούλευε σκληρά στο σώμα και την τεχνική του σε ρεπό και καλοκαίρια, έβλεπε διαρκώς video από τους κορυφαίους μελετώντας κάθε τους κίνηση και άλλα πολλά. Ίσως η πιο αντιπροσωπευτική ατάκα που έχει ειπωθεί για την εργατικότητά του είναι η εξής: «Οι περισσότεροι σταρ του ΝΒΑ παίζουν όταν ανάβουν τα φώτα. Ο Κόμπι δεν σταματά ποτέ, ακόμη κι όταν σβήνουν».



* Υπήρξε ένας από τους πιο clutch παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ. Συνολικά κατέγραψε 26 νικητήρια σουτ. Ποτέ δεν φοβήθηκε να πάρει την ευθύνη κι ας μην ήταν πάντα πετυχημένη η προσπάθειά του. Και δεν λειτούργησε ως από μηχανής Θεός μόνο σε απλά ματς κανονικής περιόδους, αλλά ακόμη και σε τελικούς ΝΒΑ (2004 με Πίστονς) ή περιφέρειας (2008 με Σπερς).



* Παρότι κατά την περίοδο δράσης του πέρασαν πολλοί άλλοι σούπερ σταρ, από τον Μάικλ Τζόρνταν μέχρι τον Λεμπρόν Τζέιμς και από τον Τιμ Ντάνκαν μέχρι τον Ντιρκ Νοβίτσκι, ελάχιστοι είχαν το δικό του star quality. Γιατί ο Κόμπι ήταν κάτι παραπάνω από ένας εξαιρετικός παίκτης. Ήταν ένα κράμα σταρ της ροκ σκηνής και του Χόλιγουντ, με εκατομμύρια fans και εμπορικότητα που μάλλον μόνο με αυτή του Air θα μπορούσε να συγκριθεί. Η δημοφιλία του αποτυπώθηκε και στο γεγονός ότι είναι ρέκορντμαν συνεχών επιλογών στο All Star Game με 18, αλλά και πρώτος σε βραβεία MVP σε αυτά με τέσσερα.



* Κόντρα σε όσους πιστεύουν πως έπαιζε για την πάρτη του, για τους αριθμούς του και αδιαφορούσε για την υπόλοιπη ομάδα, ο Κόμπι υπήρξε εξαιρετικός αμυντικός. Σε αντίθεση με άλλους σούπερ σταρ που… κλέβουν στα μετόπισθεν για να έχουν περισσότερες ανάσες στην επίθεση, εκείνος τα έδινε όλα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Πώς αλλιώς επελέγη εννιά φορές στην καλύτερη αμυντική πεντάδα και άλλες τρεις στη δεύτερη καλύτερη;



* Στις 12 Απριλίου του 2013 υπέστη ρήξη αχιλλείου περίπου τρία λεπτά πριν το τέλος του αγώνα με τους Γουόριορς. Ο ίδιος όμως, κουτσαίνοντας και με πολύ έντονους πόνους. επέμενε να εκτελέσει τις βολές που κέρδισε για να ισοφαρίσει (σε ένα ματς που τελικά οι Λέικερς κέρδισαν), προτού αποσυρθεί στον πάγκο. Στα 34 του πολλοί αμφέβαλαν αν θα επέστρεφε, αλλά εκείνος γύρισε μόλις οκτώ μήνες μετά και παρότι είχε χάσει πολλή από την έκρηξή του, δεν το έβαλε ποτέ κάτω. «Ίσως να τελειώνει έτσι το βιβλίο μου. Αλλά όχι, δεν ήρθε αυτή η μέρα σήμερα. Δεν το βάζουμε κάτω, δεν τα παρατάμε, επιμένουμε και κυριαρχούμε. Αυτή είναι η Mamba Mentality», είχε γράψει ώρες μετά τον τραυματισμό του στο Facebook.



* Ήταν ένας θεός του μπάσκετ, αλλά ένας θνητός με τα λάθη του εκτός παρκέ. Το 2003 ομολόγησε δημόσια την απιστία στη σύζυγό του, μετά τις κατηγορίες που αντιμετώπισε για βιασμό. Κάτι τέτοιο δεν αποδείχτηκε ποτέ, αλλά ο Κόμπι μετά την απολογία που έκανε με λυγμούς και την ίδια τη Βανέσα στο πλευρό του σε συνέντευξη Τύπου, υπήρξε έκτοτε υπόδειγμα συζύγου και οικογενειάρχη αφιερώνοντας τη ζωή του στις πέντε γυναίκες της ζωής του.



* Ακόμη και στην θλιβερή για τους Λέικερς τελευταία του σεζόν, όταν κατηγορήθηκαν ως… περιφερόμενος θίασος για τη δική του farewell tour, την ημέρα που οι Γουόριορς έγραφαν ιστορία καταρρίπτοντας με 73-9 το ιστορικό 72-10 των Μπουλς του 1996, ο Κόμπι φρόντισε να τραβήξει πάνω τoυ τον προβολέα. Στην τελευταία του παράσταση είχε 60 πόντους κερδίζοντας μόνος του 23-21 τους Τζαζ στην τελευταία περίοδο για το τελικό 101-96. Το ηχηρό Mamba Out επισκίασε το απίθανο επίτευγμα των Γουόριορς, έγινε μέλος της ποπ κουλτούρας και παραφράστηκε από ολόκληρο πρόεδρο των ΗΠΑ (Obama out) στη δική του αποχώρηση.



* Σε μια εποχή που η υπεροχή των ΝΒΑερ έναντι των… rest of the world είχε αμφισβητηθεί μετά τις κατραπακιές τους σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Κόμπι ήρθε να αποκαταστήσει την τάξη. Έγινε μέλος της λεγόμενης Redeem Team, της ομάδας… εξιλέωσης των ΗΠΑ και είχε αποφασιστική συμβολή στα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια του 2008 και του 2012. Η δική του φανέλα με το εθνόσημο παρέμεινε «ακηλίδωτη» έχοντας ρεκόρ 26-0.



* Δεν ήταν σπουδαίος μόνο εντός παρκέ, αλλά και έξω από αυτό… Η φιλανθρωπική του δράση ήταν τεράστια. Ίδρυσε με τη σύζυγό του, Βανέσα, ένα ίδρυμα για την υποστήριξη άπορων οικογενειών, συμμετείχε στη μη φιλανθρωπική οργάνωση After School All Stars για μη προνομιούχα παιδιά, χρηματοδότησε εκπαιδευτικά προγράμματα σε φτωχές γειτονιές, συμμετείχε σε πάνω από 250 δράσεις του Make A Wish κάνοντας πράξη τις ευχές παιδιών που έδιναν μάχη με σοβαρές ασθένειες, είχε συμμετάσχει αφιλοκερδώς σε καμπάνιες για τη συγκέντρωση χρημάτων για την αντιμετώπιση του καρκίνου και ιατρικές έρευνες, ενώ είχε τεράστιες δωρεές στο Εθνικό Μουσείο Αφροαμερικανικής Ιστορίας και Πολιτισμού.



* Μετά το τέλος της καριέρας του, τροφοδότησε την ενέργειά του στη μετάδοση των γνώσεών του. Πέρα από τα work outs με σταρ του ΝΒΑ, όπως ο δικός μας Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο Κόμπι αφιερώθηκε στην ανάπτυξη του μπάσκετ ταξιδεύοντας σε χώρες που είναι ακόμη… πίσω, αλλά και στο γυναικείο μπάσκετ. Η αγάπη του γι’ αυτό μεγάλωνε καθημερινά, από τη μέρα που ανέλαβε να προπονεί την ομάδα της κόρης του. Το 2018 δημιούργησε την Mamba Academy και συνέχισε να προπονεί την ομάδα της Τζίτζι, μέχρι το μοιραίο δυστύχημα, όταν ελικόπτερο μετέφερε εκείνον, την κόρη του και οικογενειακούς φίλους σε έναν αγώνα μπάσκετ.



* Απέδειξε πως με ό,τι καταπιάνεται κάνει θαύματα. Ο ίδιος έγραψε και έντυσε με τη φωνή του τη μικρού μήκους animation ταινία Dear Basketball που κέρδισε Όσκαρ. Βασισμένη στο γράμμα του από το Players Tribune, με το οποίο ανακοίνωνε στις 29 Νοεμβρίου του 2015 πως αποσύρεται στο τέλος της σεζόν, αποτελεί μια ερωτική εξομολόγηση απέναντι στο άθλημα που εξέφραζε τα συναισθήματα όλου του κόσμου για το μπάσκετ και έδινε εικόνα στο όνειρο κάθε παιδιού που κοιμάται με μια πορτοκαλί μπάλα στην αγκαλιά.