Η Βραζιλία χρειάστηκε να περιμένει 24 χρόνια για να επιστρέψει στην κορυφή του κόσμου το 1994. Όλοι έχουν να θυμούνται από εκείνη τη διαδρομή στα γήπεδα των ΗΠΑ τον Ρομάριο, τον Μπεμπέτο, τον Ντούνγκα, τον Λεονάρντο, ακόμη και τον 17χρονο τότε Ρονάλντο που δεν είχε ακόμη καλοσυστηθεί στον κόσμο ως «φαινόμενο».
Κι όμως, δίπλα σε τέτοιους υπέρλαμπρους αστέρες, ανάλογη αν όχι και σπουδαιότερη προσφορά είχε ο Κλαούντιο Ταφαρέλ. Ο άνθρωπος που ανάγκασε μια ολόκληρη χώρα που θεωρεί περίπου αναγκαίο κακό τους τερματοφύλακες να αναγνωρίσει τη συμβολή του.
Από τη δυσμενή μετάθεση… πρωταθλητής κόσμου
Τα πράγματα δεν κυλούσαν ρόδινα στην καριέρα του Ταφαρέλ λίγο πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η ραγδαία ανερχόμενη Πάρμα μετά από δύο σεζόν σε ρόλο βασικού, τον έκανε ρεζέρβα το 1992/93, ενώ την αμέσως επόμενη περίοδο τον ξαπόστειλε στη Ρετζιάνα. Οι όχι τόσο καλές εμφανίσεις του Βραζιλιάνου, σε συνδυασμό με τον περιορισμό τριών ξένων που είχαν τότε οι ιταλικές ομάδες, ήταν η αιτία της δυσμενούς μετάθεσης. Ο Ταφαρέλ πάντως βοήθησε την Ρετζιάνα να σωθεί την τελευταία αγωνιστική με νίκη στην έδρα της πρωταθλήτριας Μίλαν (0-1).
Παρά τις «φωνές» από Τύπο και φιλάθλους στη Βραζιλία που ήθελαν βασικό τον Ζέτι της Σάο Πάουλο, ο Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα επέμεινε στον Ταφαρέλ και δικαιώθηκε πανηγυρικά. Με εκείνον στην εστία, η «σελεσάο» δέχτηκε τρία γκολ σε όλη τη διοργάνωση, τα δύο στον καταπληκτικό προημιτελικό με την Ολλανδία. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε στον μεγάλο τελικό, εκεί όπου όλοι μπορεί να θυμούνται την εκτέλεση του πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζο στα… περιστέρια, που έγινε μέχρι και διαφήμιση. Ξεχνούν όμως ότι λίγο πριν ήταν ο Ταφαρέλ εκείνος που αποκρούοντας το πέναλτι του Μασάρο (τον οποίο είχε σταματήσει σε τετ-α-τετ στη μοναδική μεγάλη ευκαιρία της Ιταλίας στον τελικό) είχε φέρει τη Βραζιλία μια ανάσα από τον τίτλο.
Όχι τυχερός, σεσημασμένος!
«Ήταν θέμα τύχης. Ο Θεός μού χαμογέλασε εκείνη τη στιγμή», είχε πει ο ίδιος μετά τον αγώνα μετριοπαθώς εξηγώντας την καθοριστική επέμβασή του. Φυσικά δεν ήταν έτσι. Ο Ταφαρέλ είχε χτίσει τη φήμη του «πεναλτάκια», από την απόκρουση στον ημιτελικό του Παγκοσμίου U20 του 1985 και ακόμη τριών πέναλτι στα ημιτελικά των Ολυμπιακών Αγώνων του 1988, ενώ είχε πιάσει άλλα δύο στον προημιτελικό του Κόπα Αμέρικα απέναντι στην Αργεντινή το 1995 και ακόμη δύο στον ημιτελικό του Μουντιάλ του 1998 απέναντι στην Ολλανδία. Τυχαίο; Όχι φυσικά!
Από την κορυφή του κόσμου, στην… ανεργία
Κι όμως, η επομένη του θριάμβου βρήκε τον Ταφαρέλ χωρίς ομάδα. «Ήμουν άνεργος για επτά μήνες. Φανταστείτε, ένας παγκόσμιος πρωταθλητής χωρίς ομάδα. Απίστευτο. Έφτασα να παίζω για την ομάδα της εκκλησίας μου, έτσι για πλάκα. Μάλιστα για ένα διάστημα έπαιζα σέντερ φορ και έβαλα 15 γκολ σε 7 αγώνες», θυμάται ο Ταφαρέλ, που τελικά βρήκε «στέγη» στην Ατλέτικο Μινέιρο και μέσω αυτής έφτασε ως βασικός γκολκίπερ της Βραζιλίας μέχρι και το Μουντιάλ του 1998, φτάνοντας σε έναν ακόμη τελικό. Αυτή ήταν η 101η και τελευταία του εμφάνιση με το εθνόσημο, επίδοση που τον φέρνει έβδομο στην ιστορία της «σελεσάο» και πρώτο μεταξύ των τερματοφυλάκων.
Σωτήρας… στην κυριολεξία
Όχι, δεν είναι «ποιητική αδεία». Ο Κλαούντιο Ταφαρέλ δεν χαρακτηρίζεται φύλακας άγγελος μόνο για τις επιδόσεις του ως τερματοφύλακας. Πολύ περισσότερο δικαιούται αυτόν τον χαρακτηρισμό για το έργο του μακριά από τα γήπεδα. Πέρα από τα δύο βιολογικά του παιδιά, πέρα από το… πνευματικό του, Άλισον, που έχει αναλάβει ως προπονητής τερματοφυλάκων της Λίβερπουλ από το 2021, ο Βραζιλιάνος θρύλος «έσωσε» και βοήθησε να μεγαλώσουν περισσότερα από 15 παιδιά. «Είναι το μεγάλο μου έργο. Θέλησα να βοηθήσω αυτά που δεν είχαν οικογένεια, δεν γνώρισαν πατέρα και μητέρα. Στη Βραζιλία τα παιδιά πεθαίνουν στον δρόμο. Σκοτώνονται στους δρόμους, γίνονται κλέφτες για ένα κομμάτι ψωμί και λίγο νερό. Έτσι, έκανα αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν περισσότεροι συνάνθρωποί μας».
