Διότι ακόμα και όταν οι «πράσινοι» ήταν μπροστά στο σκορ υπήρχε η αίσθηση ότι ο τρόπος παιχνιδιού τους ήταν ανορθόδοξος και αν οι αριθμοί παίζουν ρόλο, οι σχεδόν ισάριθμες προσπάθειες για τρίποντο (22) και για δίποντο (26) αποτύπωσαν του λόγου το αληθές.
Σαφέστατα και η παρουσία του Γκιστ θα έκλεινε τα… στεγανά ή θα περιόριζε σε σημαντικό βαθμό την φούρια των γοργοπόδαρων αντιπάλων, αλλά δεν αποτελεί δικαιολογία όπως δεν αποτελεί άλλοθι και η κούραση.
Η άμυνα είναι η μεγάλη δύναμη του Παναθηναϊκού, αλλά μετατράπηκε σε… αδυναμία, όπως και τα ριμπάουντ, αλλά ως εκεί. Κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν χρειάζεται και δεν υπάρχει λόγος για καταστροφολογία.
Προβληματισμός που θα μετατραπεί σε κίνητρο… ΝΑΙ, αλλά όχι κάτι παραπάνω διότι είναι πολύ μακρύς ο δρόμος μέχρι την ολοκλήρωση του TOP-16.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Μαρίνου Πρίντεζη στο superbasket.gr