Το σαββατιάτικο ντέρμπι ανάμεσα στον Αρη και τον ΠΑΟΚ το έζησα, όπως και πολλοί άλλοι, από την τηλεόραση.
Καμμία σχέση το να παρακολουθείς ένα παιχνίδι από το «χαζόκουτο» από το να είσαι στο γήπεδο. Κάτι παραπάνω από το «η μέρα με τη νύχτα». Κι όμως το ευχαριστήθηκα όσο δεν πάει. Και το ευχαριστήθηκα πάνω από όλα, γιατί έγινε σε ένα γεμάτο γήπεδο. Και όχι σε όποιο κι όποιο γήπεδο. Αλλά στο Αλεξάνδρειο. Στην σάλα «Nick Galis». Κατάμεστο από τον κόσμο του Αρη, που μαζί με αυτόν του Παναθηναϊκού είναι οι πιο μπασκετικοί στην Ελλάδα. Αλλά και η ουσία το πράγματος, αυτό καθ' αυτό το ματς, με ικανοποίησε. Είχε μάχες, συγκλονιστική εξέλιξη, εντυπωσιακό φινάλε. Και ας έπαιζαν αρκετά από τα όχι πλέον ταλαντούχα παιδιά της Ελλάδας. Παίκτες, που υπό κανονικές οικονομικές συνθήκες, δεν θα αγωνίζονταν σε τόσο μεγάλα μεγέθη όσο ο Αρης και ο ΠΑΟΚ. Το «οικονομικές συνθήκες» δεν έχει να κάνει μόνο με την οικονομική κρίση, αλλά και με τα χρέη, που έχουν δημιουργηθεί στα δύο αυτά μεγάλα σωματεία.
Διαβάστε περισσότερα στο Blog του Τόλη Κοτζιά στο Superbasket.gr