Φταίνε όλοι οι άλλοι και δεν φταίνε αυτοί;

• Θέλησα να αφήσω να περάσουν λίγα 24ωρα για να καταθέσω κάποιες σκέψεις μου για την εθνική μας ομάδα, που βρίσκεται στη χειρότερη ίσως περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της, άμα μιλάμε για την τελευταία 15ετία και λογικό είναι να δέχονται κριτική όσοι είναι μέσα και γύρω από αυτήν.

• Γνώμη μου; Όπως παντού και πάντοτε, όλοι έχουν τις ευθύνες τους. Κι η διοίκηση της ΕΠΟ κι οι προπονητές (ο Ρανιέρι κι ο Μαρκαριάν, ακόμη κι ο Τσάνας), αλλά προπάντων έχουν οι ποδοσφαιριστές. Γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με παίκτες που παίζουν στη Ρόμα (Μανωλάς, Τοροσίδης), στην Μπενφίκα (Σάμαρης, Μήτρογλου), στην Ουντινέζε (Καρνέζης, Κονέ), στην Ντόρτμουντ (Παπασταθόπουλος), στη Λέβερκουζεν (Παπαδόπουλος), στην Τζένοα (Ταχτσίδης), στη Σαμπντόρια (Χριστοδουλόπουλος), στην Αγγλία (Γουότφορντ ο Χολέμπας).

• Μάνι μάνι αυτοί είναι ακριβώς μία ενδεκάδα! Είναι τόσο κακοί παίκτες για να είναι η Ελλάδα ουραγός στον όμιλό της, χωρίς νίκη και με δύο γκολ στο ενεργητικό της; Συγνώμη, αλλά κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Άρα; Άρα μήπως ψήλωσαν απότομα μετά την επιτυχία του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Βραζιλία; Μήπως φούσκωσαν τα μυαλά τους και πήραν αέρα και νόμισαν ότι έγιναν παικταράδες και η εθνική μας θηρίο, με συνέπεια να υποτιμήσουν τις υποχρεώσεις τους στα προκριματικά του EURO;

• Να θυμηθούμε μήπως ότι μετά την κατάκτηση του EURO το 2014, η ομάδα μας είχε αποκλειστεί από τα τελικά του Μουντιάλ του 2016, επειδή στο πρώτο παιχνίδι της είχε χάσει στην Αλβανία; Αραγε είναι σύμπτωση ότι αμέσως μετά τις δύο μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού ποδοσφαίρου σε επίπεδο εθνικής, η ομάδα μας έφαγε χαστούκια; Απλά τότε, το 2005, η ομάδα ήταν πιο δεμένη, γιατί είχε ίδιο προπονητή, τον Ρεχάγκελ, ενώ το 2015 είχε φύγει ο Σάντος, είχε έρθει ο Ρανιέρι κι η μετάβαση αποδείχθηκε δύσκολη.

• Κι όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν ξεκινάει κάτι στραβά, δεν θέλει πολύ να σε πάρει η κάτω βόλτα. Το ότι η εθνική μας δεν άξιζε αυτή την εικόνα της βαθμολογίας, φάνηκε στα πιο δύσκολα παιχνίδια της. Εκεί την είδαμε να φέρνει ισοπαλίες και μέσα στη Ρουμανία και μέσα στην Ουγγαρία και μέσα στη Φινλανδία! Αντίθετα, έχασε και τα δύο ματς από τα Νησιά Φερόε (!), αλλά κι από τη Βόρεια Ιρλανδία και τη Φινλανδία εντός έδρας! Απλά αυτές τις τέσσερις νίκες να είχε πάρει, τώρα θα ήταν δεύτερη στον όμιλο, ένα πόντο πίσω από τη Ρουμανία…

• Που θέλω να καταλήξω: Για τους διεθνείς είναι εύκολο να τα ρίχνουν αλλού: στην ΕΠΟ, στους προπονητές, στην…οργάνωση κλπ, κλπ. Μήπως, όμως, κατά βάθος το πρόβλημα είναι οι ίδιοι, με την κακή ελληνική νοοτροπία ότι γίναμε κάποιοι μετά από την επιτυχία στο Μουντιάλ. Το κακό μας το κεφάλι δηλαδή…

• Σκεφθείτε την 11άδα με τους παίκτες που έγραψα παραπάνω, με Καρνέζη, Τοροσίδη, Μανωλά, Παπασταθόπουλο, Κυριάκο, Χολέμπας, Ταχτσίδη, Σάμαρη, Κονέ, Χριστοδουλόπουλο (η, Φετφατζίδη), Μήτρογλου. Όλοι τους σε Ιταλία, Γερμανία, Αγγλία και Μπενφίκα. Κι αυτοί οι παίκτες δεν μπορούν να σταυρώσουν ένα τρίποντο με τα Φερόε, την Ουγγαρία, τη Φινλανδία και τη Βόρεια Ιρλανδία.

• Και φταίνε «όλοι οι άλλοι» και δεν φταίνε οι παίκτες. Γιατί εδώ δεν συζητάω αυτό το απίθανο που είδαμε στο τελευταίο ματς, με δεξιά πλευρά στο β΄ημίχρονο με τη Ρουμανία, τον Βύντρα και τον Κίτσιου κι αριστερό εξτρέμ 90 λεπτά τον Αραβίδη.. Μιλάμε για…νορμάλ σύνθεση της εθνικής.