Ένας να τη βάζει μέσα

Το σκηνικό ήταν σουρεαλιστικό από το ξεκίνημα. Στο ρολόι είχαν κυλήσει λίγα δευτερόλεπτα κι όμως οι συμπεριφορές «δήλωναν» ότι είχαμε μπει στο 80’. Λογικό...

Ο Παναθηναϊκός μπούκαρε στο ματς με το άγχος να βάλει ένα γρήγορο γκολ και η Λαμία με ξεκάθαρο στόχο να παγώνει το ρυθμό σε κάθε ευκαιρία. Γι’ αυτό ο Άλτμαν κάνει μια σχεδόν αχρείαστη προβολή στο 25ο δευτερόλεπτο, γι’ αυτό και ο γκολκίπερ της Λαμίας κάνει την επαναφορά μετά με το... πάσο του.

Ο Ουζουνίδης ρίχνει τον Μολίνς στην 11άδα, βάζει μαζί τον Βιγιαφάνες με τον Χίλιεμαρκ, ποντάρει και στον ανεβασμένο Μουνιέ και διατάζει ντου από παντού. Χρόνια στο κουρμπέτι ο Τεννές, περιμένει τις κινήσεις του αντιπάλου του και παίρνει τα μέτρα του, βάζοντας σε ρόλο τρίτου στόπερ (κάθε φορά που αμυνόταν η Λαμία) τον Όμο. Η Λαμία κλείνει τον δρόμο προς την περιοχή της από τον άξονα και στέλνει τον Παναθηναϊκό να προσπαθήσει να επιτεθεί από τα άκρα.

Σιγά – σιγά ο Βιγιαφάνες αρχίζει να χάνει την αίσθηση του παιχνιδιού, ίσως τον διάβασε και καλύτερα ο αντίπαλός του όσο περνούσε η ώρα, και ο Παναθηναϊκός έμοιαζε περισσότερο βιαστικός και πρόχειρος παρά πιεστικός. Μισές προσπάθειες, κακές τελικές πάσες, λάθος επιλογές. Και καμία συμπαράσταση από την τύχη. Θα μπορούσε να του χαμογελάσει σε αρκετές περιπτώσεις: όταν ο Μουνιέ δεν κατάφερε να βρει την μπάλα σωστά παρά το γεγονός ότι ήταν στημένη εμπρός του λίγα μέτρα από την εστία ή όταν ο Μολίνς βγήκε λίγο πριν το φινάλε του ημιχρόνου τετ α τετ ή όταν ο Άλτμαν επέλεξε να τελειώσει με γυριστό από διαγώνια θέση αν και δίπλα του ήταν σε καίρια θέση ο Βιγιαφάνες.

Να μην τα ρίξουμε μόνο στην τύχη. Λείπει και η ποιότητα από το ρόστερ του Παναθηναϊκού. Κυρίως στην επίθεση. Μπορεί ο Ουζουνίδης να κοιτά τις 11 τελικές στο φινάλε του πρώτου μέρους και να τα ρίχνει λίγο παραπάνω στην τύχη, οφείλουμε όμως να θυμόμαστε ότι πέρυσι ο Μολίνς ήρθε για να κάνει κανένα ρεπό των μπροστινών και φέτος είναι ο μόνος που θυμίζει κανονικό επιθετικό στην ομάδα.

Λογική η εξέλιξη του αγώνα από εκεί και μετά. Ο Ουζουνίδης αύξανε το ρίσκο αλλά οι παίκτες έμοιαζαν στο γήπεδο με ξεκούρδιστη μπάντα. Δίπλα στην έλλειψη ποιότητας είχε κάνει την εμφάνισή της και η κούραση. Και όταν ήρθε το 1-0 αν και στο ρολόι έμενε αρκετός χρόνος κουράγια δεν υπήρχαν.

Απέτυχε, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός. Αποκλείστηκε από τη νεοφώτιστη Λαμία, πληρώνοντας κυρίως την ελαφριά, πολύ ελαφριά, προσέγγισή του στο πρώτο μέρος του πρώτου ματς. Όταν δηλαδή οι παίκτες της Λαμίας βγήκαν να δώσουν μια μάχη και οι πράσινοι για να παίξουν χιονοπόλεμο στο χιονοδρόμιο που πέρασε για γήπεδο ο Αρετόπουλος. Υπάρχει, όμως, και η άλλη ανάγνωση...

Για δεύτερο σερί παιχνίδι ο Παναθηναϊκός συμπεριφέρεται σαν κανονικός Παναθηναϊκός. Όσο μπορεί τουλάχιστον. Είναι πιεστικός, παρουσιάζει 11άδες με μαχητική διάθεση, απειλεί τον αντίπαλο συνεχώς. Με λίγα λόγια, απέχει η εικόνα του από την ομάδα εκείνη που την έβλεπες και τη λυπόσουν για το κατάντημά της.

Ας το έχουμε, λοιπόν, στο νου μας ότι αυτή η σουλουπωμένη έστω ομάδα έχει τον μεγάλο στόχο εμπρός της. Να μαζέψει βαθμούς, να ξεκολλήσει από τις θέσεις που σου δημιουργούν μαύρες σκέψεις και να τελειώσει τη χρονιά με όσο περισσότερη αξιοπρέπεια γίνεται. Και για να καταφέρει όλα αυτά χρειάζεται βοήθεια. Όχι μόνο από τους παίκτες που αποφάσισαν να μην κάνουν ακόμα προσφυγή αλλά και από κανέναν χριστιανό (η άλλου θρησκεύματος) που θα μπορεί να βάλει την μπάλα στα δίχτυα. Έτσι όπως πάει το πράγμα στο φινάλε της χρονιάς θα αναγκαστεί ο Μολίνς να βγει στη σύνταξη...