Δεν μπορεί, θα ξυπνήσει…

Πάνε λίγες μόλις ώρες από τότε που γιόρτασε τα 89 χρόνια της.

Επιβεβαιώνοντας όμως ότι τα πάντα σ’ αυτή την ομάδα έχουν ένα «αλλά» μέσα τους, η ΑΕΚ δεν έχει περιθώρια για γιορτές. Ούτε και νου.

Γιατί απέχει επίσης λίγες ώρες απ’ το παιχνίδι που θα κρίνει κατά πολύ το πώς θα συνεχίσει να υπάρχει αύριο.

Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός

Το DNA της «Ένωσης» ωστόσο δεν της επιτρέπει να φοβάται. Όχι επειδή ο Πατριάρχης είπε κάποτε πως «είναι ιδέα και οι ιδέες δεν αποθνήσκουν».

Ούτε επειδή «ΑΕΚ είσαι, δεν πέφτεις». Υπάρχουν πολλές ιδέες που (ευτυχώς ή δυστυχώς) πέθαναν στο παρελθόν. Και πολλές μεγάλες ομάδες που τελικά έπεσαν, βασιζόμενες στο ότι… δεν θα πέσουν.

Αλλά επειδή για καθένα από τα 106 σενάρια υποβιβασμού στα οποία την κατάντησαν να συμμετέχει, υπάρχουν εκατοντάδες περισσότεροι λόγοι για τους οποίους η ΑΕΚ «δεν γίνεται να πέσει»!

Γιατί οι παίκτες της δεν γίνεται να μη μασήσουν σίδερα -ξέροντας πως ο λεκές της μεγαλύτερης ντροπής στην ιστορία θ’ αποδειχθεί τόσο μεγάλος ώστε να τους ξεχωρίζει για πάντα.

Γιατί η ΑΕΚ δεν έχει να περιμένει τη βοήθεια κανενός -αλλά έχει να περιμένει (και πάλι) χιλιάδες ανθρώπων που απέκτησαν προβλήματα αϋπνίας μετά το παιχνίδι με τον ΠΑΣ.

Γιατί η ΑΕΚ δεν φοβήθηκε τον πόλεμο (όταν πήγε στο Βελιγράδι). Θα φοβηθεί μια μάχη; Έστω κι αν σ’ αυτή κρίνεται η επιβίωσή της;

Γιατί στο ίδιο γήπεδο, πριν δυο μόλις χρόνια, σήκωνε κούπα. Και πριν πέντε πανηγύριζε μια άλλη που μονάχα τα χαρτιά αρνήθηκαν πως ήταν δική της.

Γιατί πρέπει να επιβεβαιωθεί πως «γυρίζει ο τροχός». Και γρήγορα να επιστρέψει τον χλευασμό του «εκεί, εκεί στη Β’ Εθνική» που άκουσε σε τόσα γήπεδα φέτος.

Γιατί στην εξέδρα θα βρίσκεται ο μικρός Άρης -που έδωσε λεφτά απ’ την ασφάλεια του σοβαρού ατυχήματός που του συνέβη για τη μεταγραφή του Ανάκογλου. Ο κ. Σάκης απ’ τον Πειραιά -που παίρνει καθημερινά στον ΣΠΟΡ FM για να μάθει πως πήγε η προπώληση των εισιτηρίων και παρακαλεί «εσείς που έχετε ακροαματικότητα, πείτε να πάει ο κόσμος στο γήπεδο να σώσει την ΑΕΚ μας».

Γιατί στις ίδιες εξέδρες θα βρίσκονται αυτοί που δεν την άφησαν πουθενά μόνη. Που ταξίδεψαν σε πόλεις και την περίμεναν σε αεροδρόμια. Που γέμισαν πέταλα. Που ανέβηκαν -όταν χρειάστηκε- ακόμα και σε βουνά ή οικοδομές για να την υποστηρίξουν.

Γιατί στον αγωνιστικό χώρο θα βρίσκεται ο Γκερέιρο -που έδινε πριμ στους συμπαίκτες του ή τσόνταρε (όπως κι άλλοι) για να πληρώσουν το φαγητό τους ή τα διόδια. Στον πάγκο θα βρίσκεται ο Παυλής -που έβαλε την «αρρώστια» πάνω απ’ την υγεία του και ξεκαθάρισε πως θα κόψει την μπάλα αν πέσει.

Γιατί δεν γίνεται να υπογράψει την καταδίκη της μπροστά στον Νεστορίδη -που 83 χρονών ανεβαίνει στα Σπάτα για να εμψυχώνει με κλάματα τα πιτσιρίκια. Μπροστά στον Μαύρο που -χωρίς γνώσεις και χωρίς χρήματα- προσπάθησε το καλοκαίρι να τη σώσει.

Μπροστά στον Μελισσανίδη -επί της εποχής του οποίου πανηγύρισε τα τελευταία πρωταθλήματα και τη θαύμασε όλη η Ελλάδα. Ή μπροστά στον Νικολαΐδη που ήταν -και συνεχίζει να είναι- ο μόνος που παρουσιάζεται όταν κανείς άλλος δεν μπορεί ή δεν θέλει να τη σώσει.

Γιατί, στο κάτω-κάτω, δεν μπορεί να μην ανταμειφθούν ο Δέλλας, ο Ζήκος και ο Μπορμπόκης -που δέχθηκαν να πάρουν στα πόδια τους την μπάλα όταν εκείνη έκαιγε. Χωρίς να φοβούνται την ευθύνη. Ή την παράλογη (αλλά πιθανή) «ρετσινιά» ότι έριξαν την ομάδα.

Αλλά κυρίως για κάτι άλλο: Γιατί η ΑΕΚ -καλώς ή κακώς- είναι η περηφάνια χιλιάδων ανθρώπων. Κι ο θεός του ποδοσφαίρου δεν θα επιτρέψει να μη δώσει δίκαια τη μάχη της. Χωρίς φόβο. Με πάθος. Και ίδιο χαμόγελο την επόμενη Κυριακή μ’ αυτό που έχεις όταν ξυπνάς και συνειδητοποιείς πως «εφιάλτης ήτανε, πάει…»