Ας μην ξεγράφει κανείς τον Παναθηναϊκό

Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες ένα μεταγραφικό ντόμινο στη πλειοψηφία των ομάδων της Ευρωλίγκας όπου ενισχύονται με εντυπωσιακές κινήσεις και να κλείνουν σιγά σιγά τα ρόστερ τους… Προφανώς και αστειευόμαστε. Στη πραγματικότητα ακόμη βρίσκεται στον αέρα η τρέχουσα διοργάνωση και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (όπως η μετακίνηση του Μιλουτίνοφ στη ΤΣΣΚΑ) δεν έχει γνωστοποιηθεί καμία άλλη σπουδαία μεταγραφή η αποχώρηση.

Κι όμως κάποιοι «ειδικοί» βλέπουν διάλυση, καταστροφή και άλλα πολλά στο μπασκετικό Παναθηναϊκό. Βέβαια, όλα αυτά παραγνωρίζοντας ότι οι πράσινοι πλην του Καλάθη διαθέτουν τον κορμό της εθνικής ομάδας (Παπαπέτρου 26 χρονών, Μήτογλου 24, Παπαγιάννη 23), όπου όλοι έχουν συμβόλαια σε ισχύ με την ομάδα. Στην εξίσωση βάλτε και τον Παππά που αν μείνει κανένας δεν πρέπει να τον ξεγράφει, ειδικά τώρα που στα 30 του μοιάζει πιο ώριμος από ποτέ. Και είναι πολύ πιθανό να αποκτηθούν κι άλλοι εν ενεργεία Έλληνες διεθνείς…

Σχετικά με αυτό, σκεφτείτε τον ανταγωνιστή Ολυμπιακό για παράδειγμα, που πλην του Παπανικολάου δε διαθέτει στη παρούσα φάση κανέναν άλλο Έλληνα παίκτη πρώτης γραμμής με προοπτική για τα επόμενα χρόνια. Οι περιπτώσεις των Σπανούλη, Πρίντεζη αξίζουν τον μπασκετικό σεβασμό όλων, όμως με τον χρόνο δε τα βάζει κανείς. Ο Κόνιαρης μπορεί να γίνει, αλλά ακόμη δεν είναι. Τον ρόλο που παίζουν οι γηγενείς παίκτες στις ελληνικές ομάδες τον ξέρουμε όλοι…

Σε ότι αφορά το κομμάτι των ξένων τώρα πέρα από ψάξιμο είναι και λαχείο, χημεία. Όμως υπάρχει η αίσθηση ότι και πριν τη πανδημία δύσκολα θα έμεναν πάνω από 1-2 ξένοι από το υπάρχον ρόστερ. Το τριφύλλι δεν έμεινε ευχαριστημένο ούτε από τον Φριντέτ, ούτε από τον Τζόνσον, ούτε από τον Μπέντιλ. Ο Τόμας είναι ιδιαίτερη περίπτωση γιατί όσο ταλέντο έχει στην επίθεση, τόσο τρύπα αποτελεί στην άμυνα, ενώ ο Ράις που ήταν ότι καλύτερο, ήρθε σε λάθος φάση της καριέρας του και επιθυμεί ο ίδιος να σταματήσει. Για Μπράουν και Ράουτινς δε γίνεται λόγος, ενώ ο Γουάλι έχει τη σπίθα αλλά θέλει δουλειά.

Ποιος είναι όμως αυτός που προεξοφλεί ότι μια ομάδα με 7 εκατ. μπάτζετ θα αποτύχει; Η απάντηση είναι απλή. Αυτός που παρακολουθεί το μπάσκετ περιστασιακά. Κανείς δεν ξεχνάει την ομάδα του 2011 που δεν είχε το μεγαλύτερο μπάτζετ στα χρόνια της πράσινης αυτοκρατορίας στην Ευρωλίγκα, αλλά έκανε παπάδες. Θυμηθείτε επίσης ότι ο Παναθηναϊκός στην μετά Ζοτς εποχή έφτασε πιο κοντά στην επιστροφή σε Final-4 με τον Πεδουλάκη, με μικρό σχετικά μπάτζετ και χαμηλές προσδοκίες. Κι όμως εκείνη η ομάδα αν δεν λύγιζε στα πέντε ματς από την Μπαρτσελόνα μπορούσε να πετύχει τα πάντα σε δύο ματς do or die.

Σε ότι αφορά τον Καλάθη δυο πράγματα. Ναι, με τη μείωση που προτάθηκε ο Νικ είναι το πιθανότερο να φύγει από τον Παναθηναϊκό. Είναι κυρίως δική του η απόφαση και θα τη σχολιάσουμε όταν οριστικοποιηθεί. Όσο για το που θα πάει, μάλλον όχι στον Ολυμπιακό…
Είναι ξεκάθαρο ότι αν οι ερυθρόλευκοι ήθελαν πραγματικά τον Καλάθη θα ακολουθούσαν διαφορετική τακτική δηλαδή προεργασία και επαφές από καιρό, κάτι που δεν προκύπτει από πουθενά σε αυτή τη περίπτωση. Επίσης μοιάζει δύσκολο και οι Πειραιώτες να δώσουν 2.3 εκατ. ετήσιο συμβόλαιο σε παίκτη. Αν ήταν να το πράξουν θα κρατούσαν και τον Μιλουτίνοφ. Και κάτι τελευταίο, μπορείς να καταλογίσεις πολλά στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, αλλά αφελής δεν είναι…

Συμπερασματικά, προσοχή σε αυτά που διαβάζετε, υπομονή να ξεμπερδέψουμε με τον Κορωνοιό και να είστε βέβαιοι ότι ο Παναθηναϊκός θα είναι όπως πάντα ανταγωνιστικός κόντρα στη -στημένη πολλές φορές- καταστροφολογία.