Τελικά τίποτα δεν είναι αυτονόητο...

Πρωτόγνωρες για όλους μας είναι οι καταστάσεις που βιώνουμε τις τελευταίες εβδομάδες λόγω του κορωνοϊού και το κακό της υπόθεσης είναι ότι υπάρχει ακόμη δρόμος μπροστά μας.

Το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση στη χώρα μας, κρίνεται σε μεγάλο βαθμό από τη δική μας στάση, την ωριμότητα και την ατομική ευθύνη.

Άλλωστε από όποιον πολιτικό χώρο και αν προέρχεται κανείς, είναι κοινά αποδεκτό ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα η ελληνική κυβέρνηση έδειξε αντανακλαστικά και στο πλευρό τις στις όποιες αποφάσεις είναι και η αντιπολίτευση.

Αυτοί όμως που μέσα στη δική τους ατυχία θα σώσουν σε μεγάλο βαθμό τους Έλληνες είναι οι γείτονές μας οι Ιταλοί. Οι ίδιοι πλήρωσαν την άγνοια, δε περίμεναν ότι ένας ιός από την Κίνα μπορεί να προκαλέσει όλο αυτό το κακό.

Όμως η δύναμη αυτού του ιού είναι η ευκολία της μετάδοσης του κάτι που δεν έχουμε ξανασυναντήσει. Οι Ιταλοί ήταν οι πρώτοι που την πάτησαν στην Ευρώπη, σκέφτηκαν το οικονομικό κόστος και την εβδομάδα μόδας στο Μιλάνο, έκαναν παιχνίδια με γεμάτα γήπεδα ενώ το κακό είχε ξεκινήσει και τώρα μετράνε τις βαθιές πληγές τους.

Αν για την Ιταλία όμως υπάρχουν δικαιολογίες και ελαφρυντικά, αυτό που συμβαίνει στην Βρετανία είναι αδικαιολόγητο. Δεν είναι δυνατόν άλλοι να ψάχνουν φέρετρα και εσύ να κάνεις συναυλίες… Δε μπορεί να σφυρίζεις αδιάφορα τη στιγμή που είσαι μια πολυπολιτισμική κοινωνία, η μεγαλύτερη στην Ευρώπη.

Βέβαια για την Ελλάδα υπάρχει και η άλλη θεωρία. Αυτή που λέει ότι δεν είχε και πολλά να χάσει στην ήδη κατεστραμμένη της οικονομία, λόγω της παρατεταμένης κρίσης εδώ και χρόνια. Κάτι που είναι βέβαιο ότι πλήρωσε η Κίνα και δυστυχώς θα το πληρώσει και η Βρετανία, καθώς δίστασαν να πάρουν σκληρές αποφάσεις λόγω του οικονομικού κόστους και δίστασαν να προχωρήσουν σε σκληρά μέτρα, κάτι που θα αποτελούσε τεράστιο πλήγμα στις οικονομίες τους.

Σε ότι αφορά τα δικά μας, από στατιστικής πλευράς (σ.σ. γιατί γιατροί δεν είμαστε όσο και αν ενημερωνόμαστε για το θέμα) και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, τα πράγματα πηγαίνουν ικανοποιητικά. Προσοχή, δεν έχει κερδηθεί τίποτα, ούτε έχει τελειώσει κάτι.

Όμως όσο κυλούν οι μέρες και τα σοβαρά κρούσματα παραμένουν σε διψήφιο αριθμό και δεν εκτοξεύονται όπως στις χώρες που έχουν πρόβλημα και όσο οι θάνατοι είναι από τους λιγότερους στον πλανήτη είμαστε στη σωστή κατεύθυνση. Αν αρχίσουν οι βόλτες και τα τριήμερα, τότε να είστε βέβαιοι ότι θα βρεθούμε προς δυσάρεστων εξελίξεων.

Η κατάσταση απαιτεί ακόμη περισσότερο προσοχή τις επόμενες 2-3 εβδομάδες και εκεί θα φανεί αν θα τη περάσουμε ξυστά, ή θα έχουμε πετύχει όλοι μαζί κάτι πολύ μεγάλο. Με μπροστάρηδες βέβαια αυτούς που εργάζονται για να κινηθούν οι απαραίτητοι τομείς σε υγεία, τροφοδοσία ειδών πρώτης ανάγκης κλπ.

Υπάρχουν βέβαια και πράγματα που θα μας μείνουν από αυτή την ιστορία όταν με το καλό περάσει, γιατί θα περάσει. Τελικά πρέπει να εκτιμάμε τη κάθε στιγμή γιατί τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Τώρα που μας λείπουν όλα το καταλαβαίνουμε. Όμως δεν θα πάθουμε κάτι αν περάσουμε έναν μήνα στο σπίτι με τους ανθρώπους μας και τις ανέσεις που απολαμβάνουμε.

Ας σκεφτούμε ότι πριν 80 χρόνια οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας είχαν ένα κερί στο τραπέζι και από πάνω έπεφταν βομβαρδισμοί, ενώ πριν 45 χρόνια οι γονείς μας δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν όταν είχε σκοτεινιάσει…