Από τον Ντιαρά στον Ντανίλο…

***Έβλεπα την Πορτογαλία στο πρώτο της παιχνίδι. Με αμυντικό μέσο τον 25χρονο Ντανίλο της Πόρτο.

***Όπου Ντανίλο είναι ο ίδιος παίκτης που είχε έρθει στα 20 χρόνια του, στον Άρη! Και βέβαια ουδείς ασχολήθηκε μαζί του. Και δεν λέω για τον Άρη. Λέω για τις άλλες ομάδες, που είχαν μία οικονομική δυνατότητα.

***Μήπως ασχολήθηκε κανείς με τον Λοντίγκιν, που ήταν τρία χρόνια στην Ελλάδα και εδώ και μία τριετία είναι βασικός στη Ζενίτ και 11 φορές διεθνής με τη Ρωσία;

***Κι επειδή ξεκίνησα με την Πορτογαλία, θυμάστε ένα Αντούνες, τον είχε φέρει στα 24 του ο Πανιώνιος; Αριστερό μπακ. Το παιδί πλέον είναι στην ενδεκάδα της Ντιναμό Κιέβου, αφού πρώτα έπαιξε βασικός στη Μάλαγα. Κι έχει γίνει 9 φορές διεθνής.

***Ένα σέντερ μπακ, ονόματι Αντρέ Πίντο, όταν είχε έρθει στον Παναθηναϊκό, στα 23 του, τον είχαν πάρει με τις πέτρες. Ο παίκτης αυτός εδώ και μία διετία είναι βασικός στην Μπράγκα και πέρσι έπαιξε και στην εθνική Πορτογαλίας.

***Μήπως δεν έκανε καριέρα ο Εντόϊ (Πρέμιερ Λιγκ πλέον), που εδώ ήταν δύο χρόνια μεταξύ Παναθηναϊκού κι ΟΦΗ;

***Να πούμε για τον Λούκας, που ο ΠΑΟΚ μετά από μόλις μία σεζόν στην Τούμπα τον…δάνεισε στην Κορούνια;

***Τα παραδείγματα είναι τόσα. Απλά αυτά θυμήθηκα. Που θέλω να καταλήξω: Η μαγκιά σε ένα τμήμα σκάουτινγκ και σε ένα τεχνικό επιτελείο είναι ακριβώς στο να δει το ταλέντο ενός «άγνωστου» παίκτη, να το εντοπίσει και να πάει στη διοίκηση να ζητήσει την απόκτησή του. Να δει τον Ντανίλο στα 20 του στον Άρη και να πει, για σταθείτε, αυτός μετράει.

***Αλλά εδώ είχε έρθει ο Ντιαρά στον ΟΦΗ, είχε παίξει βασικός ένα χρόνο και δεν «μυρίστηκε» κανένας τίποτα. Και ο άνθρωπος πήγε κι έπαιξε πέντε χρόνια στη Ρεάλ Μαδρίτης, τι να λέμε τώρα…