Η (λογική) επιστροφή μοντέλου

• Ουσιαστικά δεν πρέπει να ξενίζει κανένα η επιλογή ενός Ισπανού προπονητή από τον Ολυμπιακό. Αν τα βάλουμε κάτω, θα δούμε ότι πρόκειται για μία ιστορία που έμοιαζε με μονόδρομο!

• Κι όλα, πλάκα πλάκα, είχαν ξεκινήσει από τον… Σεγκούρα. Τον Ισπανό που είχε φέρει κάποτε ο Ίβιτς για βοηθό του Λεμονή, στη δεύτερη θητεία του Τάκη στον Ολυμπιακό. Τότε, είχε απομακρυνθεί Φλεβάρη μήνα ο Λεμονής και είχε αναλάβει ως υπηρεσιακός ο Σεγκούρα, ως το τέλος της σεζόν, με την κατάκτηση του νταμπλ.

• Ο Κόκκαλης ήθελε να κρατήσει το Σεγκούρα, αυτός την έκανε για την (Ακαδημία της) Λίβερπουλ κι έτσι ήρθε ο Βαλβέρδε, που κατά κάποιο τρόπο έδωσε στον Ολυμπιακό ένα στίγμα ισπανικού ποδοσφαίρου. Και πήρε και τρία πρωταθλήματα (δύο νταμπλ) μέσα σε μία τετραετία, έχοντας και δύο ενδιαφέρουσες σεζόν σε επίπεδο ευρωπαϊκών διοργανώσεων.

• Με νωπές τις αναμνήσεις της επιτυχίας του Βαλβέρδε και με τεχνικούς διευθυντές και σκάουτερ ανθρώπους που έχουν έμμεση (Κοβάσεβιτς) η, άμεση (Λορένθο) σχέση με το ισπανικό ποδόσφαιρο, απολύτως λογικά ο Ολυμπιακός επέστρεψε στο ισπανικό μοντέλο, με την επιλογή του Μίτσελ.

• Απολύτως λογικά αν συνυπολογίσουμε τόσο την αποτυχία της πρώτης μετά Βαλβέρδε σεζόν (με Κετσπάγια, Ζίκο και Μπάντοβιτς), όσο και το πορτογαλικό πείραμα με το Ζαρντίμ, που εμφανώς δεν άρεσε στον Μαρινάκη.

• Ο Μίτσελ αν μη τι άλλο είναι μία προσωπικότητα στο χώρο του ποδοσφαίρου, με τον αέρα του παίκτη που πέρασε από τη Ρεάλ Μαδρίτης και με προϋπηρεσία ως προπονητής σε σοβαρούς συλλόγους της Πριμέρα Ντιβιζιόν όπως τη Χετάφε και τη Σεβίλλη, με θετικά κι αρνητικά αποτελέσματα.

Κ. Νικολακόπουλος