Κι όμως, το ποδόσφαιρό μας δημιουργεί σχολή!

Άνθρωποι που παρακολουθούν τις μικρές εθνικές ομάδες, μου έκαναν την σχετική παρατήρηση, που νομίζω έχει ενδιαφέρον.

Η παρατήρηση έχει να κάνει με το στιλ που έχουν πια όλες οι εθνικές ομάδες, από τους άνδρες έως τους παίδες. Το λεγόμενο στιλ Ρεχάγκελ!

Δηλαδή, πλέον δεν παίζει έτσι όπως παίζει μόνο η εθνική ομάδα με το Σάντος, που είναι σε γενικές γραμμές μία συνέχεια της συνταγής Ρεχάγκελ. Παίζουν και οι ελπίδες και οι νέοι κ.ο.κ.

Σφιχτή άμυνα, γερά παιδιά, τάκλιν, μάχες, να κρατήσουμε το μηδέν και να σκοράρουμε σε κάποια αντεπίθεση η, σε στημένη φάση. Έτσι, λένε όσοι ξέρουν, παίζουν πια και οι μικρότερες εθνικές ομάδες.

Κατά κάποιο τρόπο δημιουργούμε μία σχολή! Και μη γελάμε με αυτό. Μία σχολή ποδοσφαίρου την οποία ακολουθούν οι εθνικές ομάδες μας. Κι αυτό από τη μία είναι καλό. Βγάζει μία ταυτότητα το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Από την άλλη, θέλει πάρα πολύ συζήτηση για το αν αυτή η σχολή, αυτή η μπάλα που παίζουμε, είναι μία μπάλα που αρέσει στον κόσμο. Η, είναι απλά μία συνταγή που μας δίνει αποτελέσματα η, τέλος πάντων μία σιγουριά ότι αποφεύγουμε τις ξεφτίλες του παρελθόντος.

Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, βεβαίως, μετράει το αποτέλεσμα, πρωτίστως και πάντοτε. Αλλά νομίζω πως ενίοτε μετράει κι ο τρόπος. Εδώ, στον τελευταίο, τον τρόπο, έχουμε ένα θέμα. Ίσως γιατί με αυτό τον τρόπο δεν αναδεικνύονται τόσο οι παίκτες που έχουν την παραπάνω ποιότητα, αυτοί που κάνουν τη διαφορά-αν έχουμε τέτοιους κι αν αυτή η σχολή Ρεχάγκελ «ευνοεί» την ανάπτυξη τέτοιων.

Ακόμη κι όταν οι Νέοι μας έφτασαν στον τελικό του πρόσφατου Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Και τελικά από αυτή τη φουρνιά μεταγραφή το καλοκαίρι έκανε μόνο ο αριστερός μπακ (Σταφυλίδης)…

Ακόμη κι όταν οι ελπίδες μας κέρδισαν τις προάλλες το Βέλγιο 3-1, σε ένα ματς, στο οποίο το σκορ έπρεπε να είναι 3-5…

Κ. Νικολακόπουλος