Τουλάχιστον κέρδισε ένα παίκτη…

Να ξεκινήσω από το τέλος. Από την τελευταία, δηλαδή, φάση του αγώνα.

Εκεί όπου ο Τζιμπούρ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έκανε επίδειξη ποδοσφαιρικής επιδεξιότητας, αλλά και ποδοσφαιρικής βλακείας, αφού ενώ πέρασε μία φορά την μπάλα μέσα από την τρύπα της βελόνας, θέλησε να το κάνει και δεύτερη φορά, αντί να δώσει μία ασίστ στο Μήτρογλου, όπως είχε κάνει το Σάββατο στα Γιάννινα.

Κι αν έβαζε το 2-2 ο Μήτρογλου, που λογικά θα το έβαζε, τώρα θα λέγαμε άλλα. Διότι, άλλο ήττα κι άλλο ισοπαλία. Υπάρχει τεράστια διαφορά, ειδικά όταν μιλάμε για πρώτη αγωνιστική σε φάση ομίλων.

Τέλος πάντων, τα αρνητικά του Ολυμπιακού τα είδαμε όλοι. Ας μην τα επαναλάβω εγώ και γίνομαι και στενάχωρος. Ήδη, άλλωστε, έχει πέσει μεγάλη πίκρα από την ήττα.

Θα ήθελα να σταθώ λοιπόν στον Κοντρέρας, στο πρόσωπο του οποίου νομίζω πως η ομάδα μπορεί να βρει τον ηγέτη της στην άμυνα. Ο Χιλιανός δεν είναι στιλ Μέλμπεργκ, αλλά είναι ηγέτης, είναι πολύ καλός παίκτης και χθες παίζοντας μόλις για δεύτερη φορά στον Ολυμπιακό (άντε κι ένα ημίχρονο στη Νάπολι) έδειξε ότι μπορεί να σταθεί στο πιο υψηλό επίπεδο.

Ένα «θέμα» στο ψηλό παιχνίδι έχει, λόγω σωματοδομής, αλλά οι επεμβάσεις του σε επικίνδυνες καταστάσεις ήταν όλες επιτυχείς κι έσωσε την εστία του από πολλούς κινδύνους, ακόμη και βγαίνοντας αποτελεσματικά στα πλάγια της άμυνας.

Παράλληλα, ο Κοντρέρας έδειξε ότι μπορεί με τις καλές πάσες του να βγάλει καλά την μπάλα από πίσω και να ξεκινήσει καλές επιθέσεις. Όταν βρει και χημεία με τους συμπαίκτες του, πιστεύω ότι πραγματικά θα κάνει τη διαφορά.

Παρεμπιπτόντως, για να μην λέτε ότι τα…λέμε μόνο κατόπιν εορτής, θυμηθείτε δύο άρθρα στην στήλη για το Ολυμπιακός-Σάλκε, το ένα 11 του μήνα και το άλλο 13 του μήνα...

Κ. Νικολακόπουλος