«Ναι» ο Ολυμπιακός; «Όχι» ο Παναθηναϊκός…

Θέλω ειλικρινά να πιστεύω ότι καθαρά αντικειμενικά και χωρίς να μπει μέσα το οπαδίστικο πνεύμα που ο καθένας μας έχει, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η τακτική που ακολουθεί ο Παναθηναϊκός απέναντι στις εξελίξεις των φορέων του ποδοσφαίρου είναι αν μη τι άλλο μία τακτική άρνησης.

Για παράδειγμα, βγαίνει και δηλώνει ότι δεν στηρίζει ούτε τον Σαρρή, ούτε τον Γκαγκάτση στις εκλογές της ΕΠΟ και ότι ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος έχουν τις ικανότητες να αναλάβουν την προεδρία της ομοσπονδίας. Κι ας υποθέσουμε πως έχει δίκιο ο Παναθηναϊκός κι είναι έτσι όπως τα λέει. Τι έχει να (αντι)προτείνει; Ποιοι είναι οι κατάλληλοι; Ποιοι έχουν τις ικανότητες; Κάποιος πρέπει να εκλεγεί πρόεδρος στην ΕΠΟ! Είναι απλό το πράγμα. Δεν γίνεται η ΕΠΟ να μείνει ακέφαλη.

Κι αν ήταν μόνο αυτό το παράδειγμα, θα μπορούσες και να το θεωρήσεις τυχαίο. Όμως, και στις αρχαιρεσίες της Λίγκας, ο Παναθηναϊκός πάλι την ίδια θέση πήρε, θέση άρνησης. Ήταν υποψήφιος ο Μώραλης και τον καταψήφισε ο Παναθηναϊκός, παίρνοντας και δημόσια θέση εναντίον του, μέσω του Αλαφούζου. Κι ας υποθέσουμε πάλι ότι έχει, πάλι, δίκιο ο Παναθηναϊκός. Ότι δεν έπρεπε να ήταν υποψήφιος ο Μώραλης. Για χι ψι λόγους. Ποια ήταν η (αντι)πρόταση του Παναθηναϊκού; Καμία; Πάλι. Μα κάποιος δεν έπρεπε να βγει πρόεδρος στην Λίγκα; Ποιος να ήταν; Ο…κανένας;

Επαναλαμβάνω ειλικρινά το πιστεύω ότι δεν το βλέπω οπαδίστικα το θέμα. Αλλά από τον Παναθηναϊκό, που είναι τεράστιο μέγεθος για το ελληνικό ποδόσφαιρο και δεύτερος στην τάξη σύλλογος στη χώρα, περίμενα μία διαφορετική στάση απέναντι σε τέτοιου είδους πολύ σοβαρά ζητήματα. Μία στάση θετική. Όχι για συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά για το ίδιο το ποδόσφαιρο. Περίμενα λύσεις κι όχι απορρίψεις.

Αλλά μάλλον πέφτουμε ξανά στην ίδια, γνωστή λούμπα. Όταν λέει σε κάτι «ναι» ο Ολυμπιακός, είναι υποχρεωτικό να πει «όχι» ο Παναθηναϊκός. Όπως όταν λέει σε κάτι «ναι» ο Παναθηναϊκός, να λέει «όχι» ο Ολυμπιακός.

Κ. Νικολακόπουλος