Ο Ζαρντίμ και ο… λύκος του

Ομολογώ ότι το Λυκογιάννη τον είδα πρώτη φορά στα φιλικά του Ολυμπιακού στην Πορτογαλία. Λόγω και της άδειας δεν παρακολούθησα το ΓΙΟΥΡΟ των Νέων, οπότε η πρώτη μου εμπειρία για το νεαρό αριστεροπόδαρο ήταν από το τουρνουά του Αλγκάβρε.

Αν θα ήθελα λοιπόν να έκανα ένα πρώτο σχόλιο για το παιδί, θα κατέληγα στο ότι πράγματι δικαίωσε σε γενικές γραμμές τα όσα καλά ακούγονταν γι' αυτόν από την παρουσία του στους μικρούς του Ολυμπιακού, αλλά και των εθνικών ομάδων.

Κατ΄ αρχήν δεν ήταν μικρό πράγμα που ο Ζαρντίμ τον έβαλε βασικό και στα δύο παιχνίδια, αφήνοντάς τον σε ολόκληρο το 90λεπτο με την Μπράγκα και στο α΄ ημίχρονο με τη Νιούκαστλ. Μάλιστα, τον χρησιμοποίησε σε τρεις διαφορετικές θέσεις! Έξω αριστερά (εξτρέμ), μέσα αριστερά (εσωτερικός χαφ), αλλά ένα διάστημα ακόμη και ως μεσοεπιθετικό. Αν μη τι άλλο έδειξε πως τον πιστεύει.

Σίγουρα στο πρώτο ματς έκανε την καλή του εμφάνιση. Με κυρίαρχο στοιχείο την ικανότητά του να έρχεται από πλάγια η, από πίσω ως κρυφός κυνηγός και να χώνεται ωραία μέσα στις φάσεις. Δεν μπορώ να πω ότι διέκρινα κάποια… φοβερή τεχνική και ικανότητα στην ντρίμπλα, αλλά ξέρω πολλούς τέτοιους παίκτες που με τα στοιχεία του Λυκογιάννη έχουν κάνει μία αξιόλογη καριέρα σε καλό επίπεδο.

Στο δεύτερο ματς, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, είχε κακή εικόνα. Σαφέστατα κακή εικόνα. Όμως, δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτό είχε να κάνει με κάποιο άλλο θέμα η, με την χρησιμοποίησή του σε ρόλο μέσα αριστερά, κάτι που νομίζω πως είναι ξεκάθαρο πως δεν του ταιριάζει. Η, για να μην είμαι απόλυτος, είναι κάτι εντελώς άγνωστο γι΄ αυτόν.

Ούτως η, άλλως, όμως, θα πρέπει να έχουμε κάτι πολύ απλό, αλλά και σοβαρό στο μυαλό μας για το Λυκογιάννη και για τον κάθε 19χρονο Λυκογιάννη: Έτσι γίνεται με αυτά τα παιδιά. Μπορεί τη μία ημέρα να πετάνε και την άλλη να σέρνονται. Το έχει η ηλικία τους, το έχει η ψυχολογία τους, το έχει και η νοοτροπία τους, αφού παίζοντας ένα ματς βασικοί, μπορεί να πιστεύουν ότι κατέκτησαν τον κόσμο ολάκαιρο!

Αυτά τα παιδιά χρειάζονται υπομονή-εκτός φυσικά από το αυτονόητο, δηλαδή να δουλέψουν πολύ οι ίδιοι και να τους δουλέψουν πολύ οι προπονητές τους. Πρέπει να τα «περιμένεις» αυτά τα παιδιά. Γιατί μπορεί να υπάρξουν παιχνίδια, στα οποία θα είναι τόσο χάλια, σα να παίζεις εσύ με δέκα κι ο αντίπαλος με 12!

Εδώ δεν βλέπετε το Μέγερι, που έχει παίξει και δύο τρίτα της περασμένης σεζόν ως βασικός; Ξεκίνησε η προετοιμασία και είχε κατεβάσει τα ρολά. Έπιανε όχι τα άπιαστα, αλλά τα… πάντα. Και ξεκινάει το παιχνίδι με την Μπράγκα και βλέπεις ένα γκολκίπερ, χωρίς καμία σταθερότητα και με ξεκάθαρη ευθύνη στο γκολ που δέχθηκε. Αλλά στο β΄ ημίχρονο ήταν πάλι ο καλός γνωστός Μέγερι, από τον οποίο δεν πέρασε κουνούπι!

Τα έχουν αυτά οι πιο νέοι παίκτες. Αυτή την έλλειψη σταθερότητας. Το ερώτημα είναι αν όλοι μας είμαστε έτοιμοι να τους δεχθούμε έτσι όπως είναι. Και προπάντων ο ίδιος ο Ολυμπιακός κι ο κόσμος του. Διότι, αν θέλουμε να βγουν νέοι παίκτες θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ομάδα θα φάει και σφαλιάρες-όπως π.χ. ο αποκλεισμός από τη Μέταλιστ, με την τραγική γκέλα του Μέγερι.

Φτάνουμε, λοιπόν, πάλι στο θέμα της απαιτούμενης υπομονής. Μακάρι ο Ολυμπιακός να μπορέσει παράλληλα να παίρνει αποτελέσματα και να βγάζει και νέα παιδιά, χωρίς να έχει απώλειες. Θα ήταν το ιδανικό. Αλλά πόσες ομάδες το έχουν καταφέρει;…

Και για να ολοκληρώσω με το Λυκογιάννη: έχω την αίσθηση από αυτά που έχω ακούσει από πρώην προπονητές του στην Ακαδημία ότι ίσως μπορεί να δώσει τον καλύτερό του εαυτό, να βγάλει δηλαδή ο προπονητής τα μέγιστα από αυτόν, σε ρόλο αριστερού μπακ. Να φεύγει, δηλαδή, από πίσω, έχοντας χώρο για επελάσεις. Σε στιλ Χολέμπας.

Κ. Νικολακόπουλος