Οι τρεις αδυναμίες του Ερνέστο Βαλβέρδε…

Ξεκίνησε από χθες μία σούμα της αποτίμησης της παρουσίας του Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό. Ξεκαθαρίζοντας ότι η ζυγαριά γέρνει σαφέστατα στην επιτυχία του κατά την τριετή θητεία του στο Ρέντη.

Από εκεί και πέρα, κι ο Βαλβέρδε είχε τις αδυναμίες του. Είχε τα σημεία εκείνα στα οποία διαφαίνονταν μεγαλύτερο η, μικρότερο πρόβλημα. Άλλωστε, εάν δεν τα είχε κι αυτά, το πιθανότερο ήταν να συνέχιζε την καριέρα του στο ισπανικό πρωτάθλημα μετά την Εσπανιόλ και μετά τη Βιγιαρεάλ κι όχι να ήταν τρία χρόνια στην ελληνική Λίγκα.

Για παράδειγμα, ο Ερνέστο είχε πολλές αστοχίες στις επιλογές των παικτών. Και δεν το περιορίζω μόνο στις εισηγήσεις για Ουρτάδο, Γέστε, Όσκαρ. Ούτε στο ότι δεν δεχόταν στο ξεκίνημά του το καλοκαίρι του 2008 τον Ντουντού, τον οποίο στη συνέχεια είχε αναντικατάστατο. Και φέτος αν δούμε, ουδείς κατάλαβε γιατί κράτησε το καλοκαίρι στο ρόστερ τον Γκρίμπιτς κι όχι τον Σουμπίνιο, γιατί προτιμούσε το Γενάρη τον Κρέσιτς (που δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής στο Γιουρόπα) παρά τον Κάρολ, γιατί πίεσε για την απόκτηση του Μόνχε, γιατί επέμενε τόσο πολύ στην χρησιμοποίηση του Κοστάντσο και δεν έδινε ευκαιρία στο Μέγερι, γιατί ήταν τόσο αρνητικός το καλοκαίρι για τον Μακούν, γιατί αντίθετα ήταν τόσο ζεστός στη μεταγραφή του Καζίμ το χειμώνα και γιατί ακόμη και τώρα στο φινάλε έβαζε τόσο αραιά τον Ντιόγο. Κατά βάση ο Ολυμπιακός αυτή τη διετία βάδισε με τους παίκτες που προυπήρχαν (Τόρο, Αβραάμ, Μέλμπεργκ) και που είχαν αποκτηθεί επί Λίνεν (Μιραλάς, Ιμπαγάσα, Μοντέστο, Χολέμπας, Μέγερι, Πάντελιτς). Από την άλλη, ξεκάθαρα τον δικαίωσαν οι Ορμπάϊθ, Φουστέρ και Μαρκάνο.

Ακόμη ο Ερνέστο άφησε πολύ έξω το ελληνικό στοιχείο από την ενδεκάδα του Ολυμπιακού. Εάν δεν τραυματίζονταν τόσοι χαφ, πολύ αμφιβάλλω αν ποτέ έπαιζε βασικός ο Μανιάτης-κι αν έπαιζε, θα ήταν στη θέση ενός άλλου Έλληνα, του Τοροσίδη. Ακόμη κι ο Αβραάμ είχε μείνει ανεξήγητα στον πάγκο σε κάποια παιχνίδια, με αποκορύφωμα το παιχνίδι με την Άρσεναλ στο Λονδίνο. Οι Μήτρογλου, Ζαραδούκας, Παπάζογλου, Γ. Παπαδόπουλος, Γκαλίτσιος ποτέ δεν ήταν στις επιλογές που προτιμούσε, ενώ από τους πιτσιρικάδες ακόμη και το Φετφατζίδη, που ο ίδιος τον προώθησε, από κάποια στιγμή και μετά τον πέρασε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα-ανεξάρτητα από τις όποιες ευθύνες των ίδιων των Ελλήνων παικτών, που δεν φημίζονται, οι περισσότεροι, για την δουλειά τους στην προπόνηση…

Σε αγωνιστικό επίπεδο, ο Ερνέστο είχε τόση εμπιστοσύνη στο δικό του στιλ παιχνιδιού, που αρνούνταν, με τον τρόπο του, να διορθώσει κάποιες αδυναμίες που είχε ο Ολυμπιακός και που εύκολα μπορούσε κάποιος να διακρίνει. Από την αδυναμία εύκολης διάσπασης μίας σφιχτής και καλά οργανωμένης άμυνας, έως την αντιμετώπιση του δυναμικού παιχνιδιού μίας αντίπαλης γηπεδούχου και την «απάντηση» σε επιθετικές αλλαγές του άλλου προπονητή κατά τη διάρκεια ενός αγώνα κλπ, κλπ.

Εν κατακλείδι; Τα συν του ήταν πολύ πιο δυνατά από τα πλην. Αν δεν είχε αυτά τα πλην θα μας έκανε όλους ευτυχείς. Και τους γκρινιάρηδες! Όπως κι αν έχει, ο άνθρωπος έφτιαξε μία καλή ομάδα κι αυτό μετράει περισσότερο απ΄ όλα.

Κ. Νικολακόπουλος