Όνειρο ζω και μη με ξυπνάτε τώρα…

Με αυτόν τον τίτλο η SportDay κυκλοφορούσε την επομένη εκείνου του αξέχαστου αγώνα, της ΑΕΚ με τη Μίλαν.

Πέρασαν ήδη πέντε χρόνια από τη μεγάλη βραδιά της νίκης απέναντι στη Μίλαν.

Ίσως της πιο λαμπερής που σημείωσε ποτέ η ΑΕΚ στην ιστορία της και που δυστυχώς δεν μπόρεσε να συνοδευτεί με μια πρόκριση, αφού οι Ιταλοί ήταν επιδεικτικά αδιάφοροι στο τελευταίο ματς με τη Λιλ και η «Ένωση» δεν κατόρθωσε να ολοκληρώσει μια μεγάλη ανατροπή με την Άντερλεχτ.

Του Κώστα Μιαούλη

Περιγράφοντας με τον μεγάλο δάσκαλο Νίκο Κατσαρό εκείνο το ματς, οφείλω να ομολογήσω πως ήταν παραπάνω από συναισθηματικά φορτισμένη η μετάδοση. Ήταν εκείνη η ατμόσφαιρα, εκείνη η σιγουριά, τα χαμόγελα, η δίψα του κόσμου που βρισκόταν αυτή τη μέρα στο γήπεδο πως κάτι ξεχωριστό θα συνέβαινε. Η εικόνα του γηπέδου κατά την είσοδο των ομάδων, με τα εκατομμύρια χαρτάκια να φεύγουν στο ΟΑΚΑ, είναι από τις πλέον εντυπωσιακές που έχω δει σε γήπεδο.

Το ματς δεν άρχισε καλά με τη Μίλαν στο πρώτο ημίωρο να έχει τρεις-τέσσερις περιπτώσεις που θα μπορούσε να είχε ανοίξει άνετα το σκορ. Όμως ο πραγματικός μεγάλος Στέφανο Σορεντίνο είχε κατεβάσει τα ρολά εκείνη τη μέρα, και δεν άφηνε να περάσει τίποτα. Ο Λυμπερόπουλος κερδίζει το φάουλ και εκείνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως πρέπει ν’ αφήσει τον Σέζαρ να χτυπήσει το φάουλ. «Ένα καλό χτύπημα και ο κόσμος θα πάει στα ουράνια» είναι η τελευταία μου φράση πριν το μαγικό πόδι του Ζούλιο στείλει τη μπάλα στα δίχτυα του Ντίντα. Στο γκολ ντελίριο…

Όσο περνούσε ο χρόνος η αγωνία κορυφωνόταν. Ο Σέζαρ κάνει ένα εκπληκτικό σουτ στην κίνηση, αλλά ο Ντίντα πραγματοποιεί μια σπουδαία επέμβαση, τόσο δύσκολη που τραυματίστηκε. «Λίγο ακόμα ν’ αντέξουμε» ήταν οι ατάκες μου προς το τέλος του ματς. Η ΑΕΚ σημείωνε πριν πέντε χρόνια, την μεγαλύτερη ευρωπαϊκή νίκη της από άποψη λάμψης, μιας και η πορεία του 1976-77, θα είναι πάντοτε ένα ξεχωριστό κεφάλαιο.

Πέντε χρονιά μετά τίποτα, δυστυχώς, δεν είναι το ίδιο. Το όνειρο προδόθηκε απ’ αυτούς που το είδαν πρώτοι, ο κόσμος είναι μακριά από την ομάδα κι αυτή καταρρέει στα χέρια κάποιων διαχειριστών. Άραγε θα ξαναζήσουν οι φίλοι της «Ένωσης» στιγμές σαν κι αυτή;