Από τη φυσούνα κερδίζεις τον ΠΑΟ

Καμιά φορά νομίζουμε ότι μερικά λόγια που ακούμε είναι μία υπερβολή και τίποτα άλλο. Όπως αυτό που δήλωσε ο Αμανατίδης τις προάλλες, που φάνηκε λίγο αλαζονικό κιόλας, το «εγώ θα σταματούσα τον Λέτο από τη φυσούνα. Μόνο με τον τρόπου θα τον κοίταζα».

Ένας που δεν ξέρει, θα πει τι σαχλαμάρες είναι αυτές. Αμ δεν είναι καθόλου σαχλαμάρες. Μια χαρά τα λέει ο Αμανατίδης. Και θα σας δώσω δύο παραδείγματα, πρόσφατων αγώνων του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ. Ένα περσινό κι ένα φετινό.

Πέρσι λοιπόν, το θυμάμαι σαν τώρα, τι μου είχε πει ένας φίλος από τον Ολυμπιακό, αμέσως μετά τον αγώνα της Τούμπας για το κύπελλο, όπου ο ΠΑΟΚ είχε επικρατήσει κατά κράτος 1-0 και είχε προκριθεί στην επόμενη φάση της διοργάνωσης.

«Αδελφέ, έπρεπε να έβλεπες πως κοιτούσε ο Γκαρσία τους δικούς μας παίκτες στο διάδρομο των αποδυτηρίων πριν το ματς. Σα να τους έλεγε ‘θα σας φάω ρε’. Κι έπρεπε να έβλεπες τους δικούς μας. Μόνο ο Κορσικάνος ο Μοντέστο σήκωσε το κεφάλι και του έριξε ένα άγριο βλέμμα, του στιλ, ‘άμα είσαι μάγκας έλα’. Και είδες πως παίξαμε. Μαύρα χάλια», μου είχε πει και τα θυμάμαι σαν τώρα.

Ε, το εντελώς αντίθετο έγινε φέτος στο Καραϊσκάκη, στο Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ 2-1. Αυτοί που ήταν φανατισμένοι, αυτοί που μπήκαν σαν σκυλιά στο γήπεδο, αυτοί κέρδισαν. Έβλεπες τον Μιραλάς και τον Τζιμπούρ να πέφτουν πάνω στους παίκτες του ΠΑΟΚ σαν καμικάζι. Προσέξτε, τους επιθετικούς, ε…

Γιατί στο ποδόσφαιρο και ειδικά στα πιο μεγάλα παιχνίδια, κερδίζει αυτός που τα θέλει περισσότερο. Αυτός που διψάει, που πεινάει πιο πολύ. Αυτός που σκυλιάζει μέσα στο γήπεδο.

Έτσι λοιπόν εγώ πιστεύω ότι είναι μισή αλήθεια ότι θα κερδίσει όποιος δείξει ότι έχει την καλύτερη ομάδα. Θα κερδίσει αυτός που το μάτι του θα γυαλίζει στη φυσούνα, εκείνα τα κρίσιμα λεπτά πριν το ματς. Γιατί είναι κρίσιμα κι αυτά τα λεπτά, λίγο πριν αρχίσει το ντέρμπι…

Κ. Νικολακόπουλος