Η χρυσή εποχή δίνει την απάντηση για τις μεταγραφές

• Μωρέ ωραίο πράγμα είναι οι μεταγραφές. Ειδικά για τον κόσμο και τον Τύπο. Πολλές φορές το πιο ωραίο πράγμα, μετά τις νίκες και τους τίτλους. Και κάποιες φορές πιο ωραίο πράγμα κι από τις νίκες και τους τίτλους!

• Αλλά αν θέλουμε να μιλάμε ποδοσφαιρικά, έχει το ρίσκο του να αλλάζει μία ομάδα σε μεγάλο βαθμό το ρόστερ της, όταν προέρχεται από μία επιτυχημένη σεζόν. Παρότι ομολογώ ότι ρωτώντας με μεμονωμένα, εάν θα είχα πρόβλημα να πούλαγε ο Ολυμπιακός τον Ρόμενταλ, τον Πάντελιτς, τον Ουρτάδο, ακόμη και τον Ριέρα και τον Μέλμπεργκ η, έναν εκ των Μιραλάς, Τζιμπούρ, αλλά και να μην κρατούσε τους Πάρντο, Ζαϊρί, Μπράβο, Γ. Παπαδόπουλο θα απαντούσα με ένα ξερό «όχι», σε μία συνολική θεώρηση της ομάδας και της κατάστασης, σίγουρα θα προβληματιζόμουν πάρα πολύ εάν ο Ολυμπιακός προχωρούσε σε πολλές αλλαγές στο ρόστερ του.

• Το να αλλάξουν πέντε παίκτες σε ένα ρόστερ 25 παικτών, είναι νορμάλ. Αλλά όσο το νούμερο ανεβαίνει, τόσο και αρχίζει και χαλάει η όποια ομοιογένεια και συνοχή της ομάδας. Ποτέ ομάδα πετυχημένη δεν κέρδισε όταν άλλαξε πολλά μέλη της. Αντιθέτως, μία καλή ομάδα κέρδισε όταν απλά έγινε πιο καλή με κάποιες νορμάλ προσθαφαιρέσεις.

• Ο Ολυμπιακός το περασμένο καλοκαίρι διαφοροποίησε σε ποσοστό πάνω από 50% το ρόστερ του. Του βγήκε, για διάφορους λόγους, αυτή η κίνηση. Και του βγήκε κύρια με την παρουσία και του Βαλβέρδε, προπονητή που ήξερε τον σύλλογο και τη Λίγκα. Αλλά όταν μία ομάδα παίρνει το πρωτάθλημα τόσο άνετα, η ποδοσφαιρική λογική λέει ότι δεν πρέπει να αλλάξει πολύ. Πρέπει να συνεχίσει με την μαγιά που υπάρχει και απλά να κάνει και τις κινήσεις που χρειάζονται για να βοηθηθεί και να φρεσκαριστεί.

• Την χρυσή του εποχή ο Ολυμπιακός την είχε αυτά τα 15 χρόνια επί Μπάγεβιτς, όταν μετά την πρώτη διετία, κρατούσε ένα κορμό κι απλά κάθε καλοκαίρι έκανε τις αναγκαίες προσθήκες. Η ομάδα είχε χημεία κι έτσι έφτασε στο απόγειό της το 1999, όταν πήρε το πρωτάθλημα με άνεση, έκανε νταμπλ κερδίζοντας τον Παναθηναϊκό στον τελικό του κυπέλλου με δέκα παίκτες και φτάνοντας μία ανάσα, πέντε λεπτά για την ακρίβεια, από τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ.

Κ. Νικολακόπουλος