Η μαγκιά του Πάντελιτς

Τι είδα εγώ στο παιχνίδι της Ξάνθης, μεταξύ πολλών άλλων; Μα τον Πάντελιτς να μπαίνει στο 85' και να τα δίνει όλα για να πείσει τον προπονητή του μέσα στα μόλις οκτώ λεπτά που έπαιξε, ότι αξίζει περισσότερο χρόνο συμμετοχής.

Κι εγώ δεν στέκομαι τόσο στο ότι έκανε εκείνη την καλή προσωπική ενέργεια στο 93' και το σουτ με το εξωτερικό φάλτσο, που έδιωξε ο Γκσπούρνινγκ. Ούτε στο ότι είχε προλάβει και νωρίτερα να απειλήσει σε άλλη μία φάση, όπου εκεί το σουτ κοντραρίστηκε.

Κυρίως μετράω στο ότι ο Πάντελιτς βλέποντας ότι έχει χάσει τη θέση του στην ενδεκάδα από τον Μιραλάς, προσπάθησε να κερδίσει πόντους, παίζοντας όπως ακριβώς θέλει ο Βαλβέρδε. Δηλαδή, όπως ο… Μιραλάς.

Και τον είδατε τον Σέρβο, πως κινήθηκε βγαίνοντας κι έξω από την περιοχή, ζητώντας και παίρνοντας την μπάλα, πως αυτή τη φορά μόνο στατικός δεν ήταν, πως προσπάθησε να ανοίξει διαδρόμους και γενικά πως επιχείρησε να παίξει το ρόλο του μοντέρνου σέντερ φορ, όπως τον θεωρεί τουλάχιστον ο προπονητής.

Αυτός είναι ο λεγόμενος ανταγωνισμός σε μία ομάδα. Να βλέπεις ότι σφίγγουν τα… γάλατα και ότι αν θες να παίξεις, πρέπει κι εσύ να ακολουθήσεις το ρυθμό των άλλων. Και είναι και μαγκιά του Πάντελιτς, που όχι μόνο δεν το παρατάει, αλλά και το παλεύει έτσι όπως το παλεύει.

Κ. Νικολακόπουλος