Η… «Ημέρα Ανεξαρτησίας» του ποδοσφαίρου μας: Ε-ΦΥ-ΓΕ!!!

Ήταν η προσδοκία της ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗΣ πλειοψηφίας των Ελλήνων φιλάθλων. Η επιθυμία, η ελπίδα τους. Όχι από… φόβο για τον Ολυμπιακό. Από ΑΗΔΙΑ, μάλλον. Η ανθρώπινη αντοχή έχει και τα όριά της, βλέπετε. Και στα δικά του χρόνια, ΟΛΑ τα όρια ξεπεράστηκαν!

Του Γιάννη Καραλή

Τι κυριάρχησε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, από το 1996 και μετά;
Σίγουρα, κάποιες χρονιές πανάξια, ο Ολυμπιακός. Όμως, ακόμη και σε αυτές τις χρονιές, η δυσφορία, η αηδία και η αίσθηση δυσωδίας από την ποδοσφαιρική σήψη, έκαναν ΠΟΛΛΟΥΣ να μην αναγνωρίζουν (να μην αποδέχονται να το κάνουν) την ανωτερότητα του αντιπάλου. Θυμηθείτε την – κατά αυτού και υπέρ Ζιοβάνι- κραυγή του Ντέμη, μετά τα… «Δημητροπούλια»!

Η έννοια του αθλητικού συναγωνισμού, του ευ αγωνίζεσθαι, βλέπετε, έχει ΤΑΦΕΙ βαθιά.

Από τα… «παπουτσέλια» πέναλτι. Από τις… «Δημητροπούλιες» επικρατήσεις. Από τις… «Μπαγεβιτσικές» αρπαγές. Από τις… «Μπιγκόνιες» εγκαθιδρύσεις. Από την… «Γκαγκάτσια» ΕΠΟ. Από την… «Κανελοπούλια» ΕΠΑΕ. Από την υπαλληλοποιήση των… «παρατηρητών» και των… «αστυνομικών διευθυντών», των αγώνων του. Από το ότι «ήταν μια ταραγμένη περίοδος του ελληνικού ποδοσφαίρου», όπως μου δήλωσε -στον αέρα του (τότε) Sportime radio- ο ίδιος ο Γκαγκάτσης. Από τη… Ριζούπολη. Από τις πιστολιές του member’s club στη Ν. Φιλαδέλφεια. Από το… «σφύρα το και φύγαμε» της Τούμπας. Από το… χάρτινο πρωτάθλημα του 2008. Αλλά και από τις βίαιες αποκαθηλώσεις του Μπάγεβιτς και του Ριβάλντο (κυρίως) και… όχι μόνο.

Εν κατακλείδι, από τη «Σπάθια ρήση» : «Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδίζουν και όλοι οι άλλοι να πάνε να γα…ούν»!!!

Αυτή η απρέπεια, αυτή η αδικία, αυτή η καταστρατήγηση της αθλητικής ηθικής, αυτό το άθλιο ο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», τελείωσε σήμερα. Για αυτό και η συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιρόφιλων θα θυμούνται την 6η Ιουλίου (2 μέρες μετά την αντίστοιχη των… Αμερικανών) ως την ΗΜΕΡΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ του ποδοσφαίρου μας. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΤΕΛΟΣ!

Υ.Γ. Μοίρα και αυτή! Από ΜΟΝΟΚΡΑΤΟΡΑΣ, πρόεδρος… «γλάστρα»

Υ.Γ1 Μην ξεχνάτε πως η θητεία του αποχωρήσαντα, έκανε ακόμη και τον Καπετάνιο να ξεχαστεί. ΑΥΤΟ αξίζει… Όσκαρ!

Υ.Γ.2 Πώς ξέρω ότι ο νέος δεν θα προκύψει χειρότερος του αποχωρήσαντα; Απλά, ΔΕΝ υπάρχει κάτι χειρότερο που μπορώ να σκεφτώ…