Ο «μαθηματικός» και ο… υδραυλικός «killer» έστειλαν την ιστορία 45 χρόνια πίσω!

Ο άνθρωπος ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΤΟΥ! Είναι μακράν το μεγαλύτερο ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ μυαλό του σύγχρονου ποδοσφαίρου.

Είμαι πεπεισμένος, πλέον, ότι ξέρει πώς να υπολογίσει όλες (ή τουλάχιστον τις περισσότερες από κάθε άλλο προπονητή) πιθανές παραμέτρους στον αγώνα -με τρόπο τέτοιο- ώστε να μπαίνει όσο πιο ΣΙΓΟΥΡΟΣ (μπορεί να είναι κανείς στο ποδόσφαιρο) στο γήπεδο!

Δεν δίστασε να θυσιάσει το μακράν περισσότερο και μεγαλύτερο ταλέντο της Ίντερ, σε σχέση με την Μπάγερν, προκειμένου να ελαχιστοποιήσει (έως… μηδενίσει) την πιθανότητα της… έκπληξης και άρα απώλειας του Κυπέλλου.

Άφησε την κατοχή στην Μπάγερν και την περίμενε. Γιατί απλά ΗΞΕΡΕ ότι η ικανότητα, οι δυνατότητες και η τεχνική των παικτών του δεν υπήρχε πιθανότητα να μην… καρποφορήσουν. Το ζητούμενο; Ήταν εξ αρχής το μηδέν παθητικό.

Κι αν εξαιρεθεί το χέρι-«βλακεία» του Μαϊκόν στο 15’, που θα μπορούσε να του στοιχίσει τόσο, ώστε να πάει στράφι όλο το σχέδιο, η ομάδα του δεν κινδύνευσε ποτέ να μείνει πίσω στον τελικό!

Αντίθετα, τόσο το 0-1 του 35’, όσο και η φάση του χαμένου τετ α τετ, δικαίωσαν απόλυτα το ταλέντο των «Ιντερίστι». Το γκολ, από το βολέ του Σέζαρ, έρχεται με τρεις επαφές! Ο Μιλίτο βάζει πλάτη τον Ντε Μικέλις και με το κεφάλι δίνει στον Σνάιντερ, που του γυρίζει με τη μία στο χώρο. Η κίνηση θυμίζει… μπασκετικό «pick ‘n roll» και ο Αργεντινός σέντερ φορ (όσο τον κοιτάζω, τόσο μου θυμίζει τον Ντίαζ) προσποιείται και πλασάρει ΙΔΑΝΙΚΑ. Και οκτώ λεπτά μετά, αλλάζοντας ρόλους, κάνουν το «1-2» και ο Σνάιντερ βγαίνει σε τετ α τετ, σουτάροντας πάνω στον Μπουτ!

Η ευκαιρία του Μίλερ στο 46, που έκανε ήρωα και τον Σέζαρ (έσωσε με τα πόδια) ήταν και η αρχή του βαυαρικού φινάλε, που σφραγίστηκε με τη νέα επέμβαση του Βραζιλιάνου στο σουτ του Ρόμπεν στο 66’! Διότι, αφού δεν τα κατάφερε ο Πάντεφ -που νικήθηκε από τον Μπουτ (47’)- ήρθε πάλι ο Μιλίτο να στείλει… συστημένη την κούπα στο «Μεάτσα», σπάζοντας τα… υδραυλικά του Βαν Μπούιτεν και πλασάροντας έξοχα τον Μπουτ.

Δικαίωση της τακτικής, θρίαμβος του ταλέντου και αποθέωση του χαρισματικού σκόρερ. Αλλά και δικαίωση της πολυετούς επένδυσης του Μοράτι, με επιστροφή της Ίντερ στο θρόνο 45 χρόνια μετά!

Όσο για την Μπάγερν; Σίγουρα, αν είχε και τον Ριμπερί… Όμως και η συμμετοχή στον τελικό ΕΠΙΤΥΧΙΑ ήταν…