Μακριά από την αθλητική επικαιρότητα και την ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων, έρχεται η ιστορία τριών διαφορετικών ατόμων που περνάνε την μέρα τους σε ένα υπόγειο γραφείο κάπου στην Καλλιθέα. Ένας αθλητικός συντάκτης με «πειραγμένα» εγκεφαλικά κύτταρα, ένας λούτρινος σκύλος που για κάποιο περίεργο λόγο μιλάει και συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος και ένας νεαρός συνάδελφος χωρίς όνομα αντιμετωπίζουν προβλήματα, εχθρούς και εμπόδια που μπαίνουν στο δρόμο τους. Αυτό είναι το Blood and the City και αυτό είναι το 28ο επεισόδιο της 2ης σεζόν…
Μες τους καθρέφτες κατοικούν βάτραχοι
Στο μεγάλο βιβλίο της πραγματικής αλήθειας, υπάρχουν διάφορες αναφορές στο θέμα με το οποίο θα ασχοληθούμε στη συνέχεια. Η προέλευση του μεγάλου βιβλίου της πραγματικής αλήθειας, χάνεται στα βάθη των αιώνων, ενώ η φημολογία ότι οι συγγραφείς του ήταν μικροαπατεώνες που ταξίδεψαν σε ολόκληρο τον κόσμο πάνω σε ένα γαϊδουράκι δεν αποδείχθηκε ποτέ. Αυτό που αποδείχθηκε, ήταν, ότι τουλάχιστον ένας από τους αναγνώστες του είχε καταναλώσει σε κάποιο σημείο της ζωής του, φράουλες, αφού ο λεκές στην τέταρτη σελίδα δεν έφυγε ποτέ.
Το μεγάλο βιβλίο της πραγματικής αλήθειας κυκλοφορεί σε ένα μόνο αντίτυπο, αφού κάθε προσπάθεια που έγινε για την αντιγραφή και αναπαραγωγή του, οδήγησε σε καταστροφή, απόγνωση και ένα σπασμένο δάχτυλο ποδιού.
«Τι να κάνετε όταν έρθει η ώρα σας…», «Ποιος θα σας σώσει από την κατάθλιψη, όταν όλες οι πόρτες θα κλείσουν», «Ποιος θα σας σώσει από την κατάθλιψη, όταν όλες οι πόρτες θα ανοίξουν» και …«Τι γίνεται όταν η μοίρα αναλαμβάνει δράση», είναι μόνο κάποια από τα θέματα που καλύπτονται στις χιλιάδες σελίδες του. Όμως το μεγάλο βιβλίο της πραγματικής αλήθειας, δεν φανερώνεται στον οποιονδήποτε. Ο σκοπός του είναι ανώτερος (αν και ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει ανακαλυφθεί το ποιος είναι τέλος πάντων αυτός ο σκοπός).
Το σύννεφο μυστηρίου που το καλύπτει δεν πρόκειται να διαλυθεί ποτέ, για αυτό και οι περισσότεροι μελετητές σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Ειδικά από τη μέρα που στην επένδυση του δερματόδετου εξωφύλλου του ανακαλύφθηκε γραμμένη η φράση …«Το σύννεφο μυστηρίου που με καλύπτει δεν πρόκειται να διαλυθεί ποτέ».
Οι θρύλοι και οι ιστορίες που συνοδεύουν την αναφορά του ονόματος του, δεν έχουν τελειωμό, ενώ υπάρχουν και διάφορες παραλλαγές ανάλογα με την κουλτούρα και τις παραδόσεις κάθε χώρας. Όπως κάθε τι παράξενο και έξω από τα καθιερωμένα, αντιμετωπίζεται συνήθως με σκεπτικισμό, ενώ οι παραδοσιακές θρησκείες το θεωρούν αιρετικό. Και πως θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, όταν σε μία από τις σελίδες του υπάρχει γραμμένη με κεφαλαία γράμματα η πρόταση …«ΓΙ ΑΥΤΟ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ».
Όλα τα παραπάνω έχουν περάσει από στόμα σε στόμα και είναι δύσκολο να βρεις το που τελειώνει η αλήθεια και που αρχίζει το ψέμα. Αυτό θα γίνει μόνο όταν κάποιος το φέρει στη δημοσιότητα και το παρουσιάσει η τηλεόραση, αφού όπως είναι γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο αν κάτι δεν βγει στην τηλεόραση, δεν υπάρχει.
Στο μεταξύ όσοι από εσάς ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα για το μεγάλο βιβλίο της πραγματικής αλήθειας… Ξεχάστε το. Η μόνη αλήθεια που θα πρέπει να αναγνωρίζετε είναι το φως του ήλιου το πρωί, αν και έτσι όπως έχει εξελιχθεί η τεχνολογία δεν απέχουμε και πολύ από την κατασκευή ενός τεχνητού ήλιου που θα βάλει μια και καλή τέλος στα προβλήματα εκατομμυρίων αγροτών.
Μετά τον μεγάλο, αλλά απαραίτητο, πρόλογο νομίζω ότι ήρθε η ώρα μπούμε στο ψητό. Στο μεγάλο βιβλίο της πραγματικής αλήθειας υπάρχει η εξής αναφορά που κάποιοι την έχουν θεωρήσει προφητεία … « Ο ένας θα επιστρέψει στη ζωή. Οι άλλοι δύο κάποια στιγμή θα τον ακολουθήσουν στην κόλαση».
Είναι δύσκολο όπως καταλαβαίνετε να γίνει αποκρυπτογράφηση αυτής πρότασης και να αναγνωριστούν τα άτομα που αναφέρονται. Όμως κάτι μας λέει ότι δεν θα αργήσουμε να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες…
Στο υπόγειο
«Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να παίξεις το χαρτί με το φάντασμα;» είπε ο Jesse James στον νεαρό συνάδελφο. Ήταν δεμένοι σε δύο καρέκλες που είχαν απόσταση μισού μέτρου μεταξύ τους. Η ατμόσφαιρα στο δωμάτιο είχε αρχίσει να γίνεται αποπνικτική και ήταν φυσικό, αφού το παράθυρο πρέπει να είχε μείνει κλειστό για πάνω από μία εβδομάδα. Είχα κάτσει στην άκρη του γραφείου και απλώς τους παρατηρούσα χωρίς να συμμετέχω, το μόνο που προσπαθούσα ήταν να βγάλω επιτέλους μία άκρη. Το μάτι μου έπεσε στον πίνακα που είχα κρεμάσει στο μεγάλο τοίχο, πριν από περίπου ένα μήνα. Ένα ζευγάρι κοίταζε αγκαλιασμένο από την άκρη ενός λόφου, το μολυσμένο από το καυσαέριο ηλιοβασίλεμα. Ο πίνακας όμως δεν ήταν ακριβώς στη θέση του… Είχε γείρει.
«Πάλι πείραζες τα πράγματα μου;» είπα στον νεαρό συνάδελφο που γύρισε προς το μέρος μου. «Καλά είσαι τελείως αναίσθητος;» είπε, «δεν έχεις προσέξει τίποτα από όσα λέω; Ο Jesse σκότωσε το παιδί από το site!». Ο Jesse James τράνταξε την καρέκλα του στην προσπάθεια να ελευθερωθεί από το σκοινί, γρυλίζοντας ταυτόχρονα. «Θα σε γαμήσω πούστη» φώναξε όταν κατάλαβε ότι η προσπάθεια απελευθέρωσης ήταν μάταιη όπως και η προσπάθεια να γαμήσει τον πούστη (όπως τουλάχιστον αυτός τον αποκαλούσε, δεν νομίζω να είχε αποδείξεις).
Κούνησα το κεφάλι μου. Ήταν καθαρά πράξη απόγνωσης. Δεν είχα καμία ιδέα για το πώς θα έπρεπε να χειριστώ όλες αυτές τις πληροφορίες. Έκανα λοιπόν αυτό που είχα μάθει στη ζωή μου να κάνω καλύτερα. Αδιαφόρησα. «Ακόμα κι αν ο Jesse σκότωσε το παιδί από το site, δεν νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι. Ούτε ο πρώτος είναι, ούτε ο τελευταίος».
Ο Jesse James κούνησε το κεφάλι του με ικανοποίηση. «Μην χαίρεσαι εσύ» του είπε ο νεαρός συνάδελφος, «Είσαι ένα δολοφόνος και μισός». Χάρηκα που τον άκουσα να χρησιμοποιεί τέτοια δομή πρότασης, ήταν μια τυπική έκφραση του. Μόνο ο νεαρός συνάδελφος θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει. Αυτό σήμαινε ότι ο παλιός του εαυτός ήταν στη θέση του και απλά περίμενε ένα ερέθισμα για να απελευθερωθεί.
Προσπάθησα να καθαρίσω το μυαλό μου και να διατυπώσω μία σωστή ερώτηση. «Τι ήταν αυτό που είπες για το φάντασμα…;» είπα τελικά. «Το παιδί από το site… με ακολουθεί όπου κι αν πάω» είπε ο νεαρός συνάδελφος.
«Μπορεί να μετακινήσει αντικείμενα;» τον ρώτησα.
«Όχι»
«Τον βλέπει κανένας άλλος;»
«Όχι»
«Ε τότε τι πρόβλημα έχουμε;» είπε ο Jesse James. O νεαρός συνάδελφος εξήγησε ότι το παιδί από το site μίλαγε καμία φορά μέσα στο κεφάλι του. Ζήταγε εκδίκηση για τον θάνατο του.
«Ναι άλλα αφού το ξέρουμε μόνο εμείς… όση εκδίκηση και να ζητάει δεν μπορεί να μας πειράξει σωστά;». Μου φάνηκε απόλυτα λογικό το σκεπτικό μου εκείνη τη στιγμή και μάλλον όσες φορές και να το σκεφτόμουν πάλι στο ίδιο θα κατέληγα. Σπάνια άλλαζα την αρχική μου γνώμη για κάτι ειδικά σε ένα τόσο σοβαρό θέμα. Είχα επιλέξει να ακολουθήσω το ένστικτο μου και αυτό θα έκανα όπου και να μας οδηγούσε.
Ο νεαρός συνάδελφος έδειχνε προβληματισμένος. «Καλά… πες ότι συμφωνώ. Τι θα κάνω με το φάντασμα;»
«Βρες τρόπους να του φτιάξεις τη διάθεση» είπε ο Jesse James. «Και τι είναι μωρέ το φάντασμα; Παιδάκι να το πάω βόλτα στo πάρκο;».
«Είμαι σίγουρος ότι θα τη βρεις τη λύση τελικά. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα για ύπνο» είπα και άφησα ελεύθερο ένα τεράστιο χασμουρητό. «Για κάτσε. Έχω να πω κι άλλα. Πως ανακάλυψα τον τάφο, για την καλύβα στην κορυφή του λόφου, για το φάντασμα, για το ψιλικατζίδικο στη γωνία που έκλεισε…»
«Γιατί έκλεισε το ψιλικατζίδικο;» ρώτησε ο Jesse James. «Πέθανε ο παππούς που το είχε και το πήραν τα εγγόνια του. Θα το κάνουν λέει κομμωτήριο». «Α τους μαλάκες, πάντα έβρισκα πατατάκια αλάτι-ξύδι, σε αυτό το ψιλικατζίδικο».
«Είναι σοβαρή συζήτηση αυτή που κάνετε τώρα;» είπα, «…και τώρα ύπνο γρήγορα! Α! Και ξέχασα να σας πω. Δεν θα σας λύσω». Άρχισαν να φωνάζουν και να χτυπιούνται ότι δεν θα κάνουν τίποτα και ότι θα κάτσουν ήσυχοι σε μία γωνία, αλλά δεν τους πίστεψα. Μετά από κανά δεκάλεπτο βαρέθηκαν και σταμάτησαν. Ησυχία κάλυψε το γραφείο. Λες να ήμασταν κοντά στο να επιστρέψουμε στις φυσιολογικές μας ζωές και στην καθημερινότητα μας; Είχα αρχίσει να ξεχνάω τον πιλότο Καραγιάννη και την γυναίκα του Λονδίνου. Δεν έπρεπε να κάνω αυτό το λάθος. Όπως μας είχε πει ο πιλότος, ο μεγαλύτερος κίνδυνος ήταν αυτός. Δε γαμιέται, σκέφτηκα και έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα κόλα. Έκατσα στο γραφείο μου και παρατήρησα ότι και οι δύο είχαν γύρει το κεφάλι τους στο πλάι. Είχαν αποκοιμηθεί…
Ήπια μια γουλιά από το ουίσκι μου και άρχισα να φτιάχνω μια φανταστική ιστορία στο μυαλό μου. Σε αυτήν πρωταγωνιστούσε παραδόξως ο νεαρός συνάδελφος και ένα βιβλίο που ονομαζόταν «το μεγάλο βιβλίο της πραγματικής αλήθειας». Ο νεαρός συνάδελφος το είχε ανακαλύψει σε ένα παλιό μπαούλο της γιαγιάς του και το διάβαζε για μέρες. Υποτίθεται ότι θα μας έδειχνε τον τρόπο για να ξεφύγουμε από ένα μεγάλο και σοβαρό κίνδυνο. Δεν πρόλαβα να μάθω αν τελικά σωθήκαμε από τον μεγάλο και σοβαρό κίνδυνο,αφού με πήρε ο ύπνος πάνω στο γραφείο…
Λίγα λόγια από τον αφηγητή…
Εγώ στη θέση σας θα έτρωγα τα νύχια μου. Όχι από την αγωνία αλλά από την προσπάθεια να βγάλω άκρη σε αυτό το διαολεμένο σύμπαν που κόσμος πεθαίνει και οι πρωταγωνιστές είναι τόσο ταραγμένοι, όσο μια κούκλα στις βιτρίνες όταν την κοιτάζουν οι περαστικοί. Η συζήτηση θα έπαιρνε άλλη διάσταση, αν η κούκλα στη βιτρίνα μεταμορφωνόταν μετά τα μεσάνυχτα σε πριγκίπισσα και έβγαινε τσάρκα στους δρόμους σε αναζήτηση του πρίγκιπα που θα την έβγαζε μια για πάντα από τη μιζέρια της. Επειδή όμως η κούκλα θα παραμείνει στη βιτρίνα ας μείνουμε στο θέμα μας. Ο νεαρός συνάδελφος δεν μπόρεσε ή μάλλον για να το θέσουμε καλύτερα δεν πρέπει να ήθελε και τόσο να μπει σε μία διαμάχη με τον Jesse James. Το θέμα του φαντάσματος παραμένει όμως και όση ώρα η τριάδα συζητούσε στο υπόγειο, μια θαμπή φιγούρα έφερνε βόλτες μέσα στο δωμάτιο. Το παιδί από το site είχε κολλήσει στη χώρα των ζωντανών και προς το παρόν δεν έδειχνε καμία διάθεση να αποχωρήσει.
Μπορεί και να του άρεσε αυτή η κατάσταση τελικά. Έτσι κι αλλιώς η παρουσία του πάντα πέρναγε απαρατήρητη οπότε δεν υπήρχε καμία δραστική αλλαγή στην καθημερινότητα του, εκτός βέβαια από το γεγονός ότι πλέον ήταν πραγματικά αόρατος. Ένα ακόμη θετικό ήταν ότι δεν πεινούσε! Τέρμα τα σαντουιτσάκια από το κυλικείο. Θα κρατούσε για πάντα τη σιλουέτα του σε ιδανικά επίπεδα και μπορεί κάποια στιγμή να γνώριζε και μία κοπέλα φάντασμα. Θα έμενε για πάντα στη χώρα των ζωντανών; Δεν το ήξερε αλλά θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένος για κάθε ενδεχόμενο. Το μίσος του για τον λούτρινο σκύλο που τον δολοφόνησε εν ψυχρώ είχε άρχισε να στερεύει.
Όταν είσαι νεκρός έχεις το πλεονέκτημα της καλής πληροφόρησης κα τον τελευταίο καιρό είχε μάθει αρκετά για τον Jesse James και τις περιπέτειες του. Ένα άλλο πλεονέκτημα του να είσαι νεκρός, είναι, ότι δεν χρειάζεται ποτέ να περιμένεις σε καμία ουρά, αλλά το παιδί από το site δεν το είχε διαπιστώσει ακόμα αυτό. Όταν θα ερχόταν η ώρα και θα το μάθαινε, θα ένιωθε διπλά ευτυχισμένος. Το ερώτημα «να ζει κανείς ή να μη ζει» που έθεσε ο Σαίξπηρ (ή ο Μάρλοου αν πιστεύετε και εσείς ότι ήταν το ίδιο πρόσωπο), έβρισκε την πιο ξεκάθαρη απάντηση του στο πρόσωπο του φαντάσματος του παιδιού από το site. Να μη ζει, αλλά να μπορεί τουλάχιστον να βρίσκει παπούτσια στο νούμερο του.
Όπως είχε γράψει ο Γούντι Άλεν «Η μόνη διαφορά ανάμεσα στον θάνατο και τον ύπνο είναι ότι αν είσαι πεθαμένος και κάποιος φωνάξει ‘όλοι στο πόδι ξημέρωσε’, θα είναι δύσκολο να βρεις τις παντόφλες σου». Αυτή ίσως να ήταν και η μοναδική δυσκολία που αντιμετώπιζε μέχρι στιγμής το παιδί από το site.
Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ λυπήθηκα με την περίπτωση του. Περίμενα κάτι πιο ευχάριστο και πιο φωτεινό. Τέτοιοι χαρακτήρες αξίζουν όλα τα ευτυχισμένα τέλη του κόσμου και όχι έναν πρόχειρο τάφο και μία αμφιβόλου ποιότητας μεταθανάτια ζωή. Αυτά όμως συμβαίνουν σε σειρές ή ταινίες που ειδικεύονται στα happy-end και δίνουν μεγάλο βάρος στην ζωή και την προσωπικότητα όλων των ανθρώπων.
Αν συμφωνείτε μπορείτε να κλείσετε τώρα αυτό το κείμενο και να πάτε να διαβάσετε κάποιο από τα βιβλία της Σοφίας Θωμοπούλου, όπως το …«Μες στους καθρέφτες κατοικούν έρωτες» και το «Φίλησα λάθος βάτραχο». Βέβαια μία σύμπτυξη των δύο τίτλων θα μας έδινε το επικό …«Μες στους καθρέφτες κατοικούν βάτραχοι» που φέρνει μία μυστικιστική πνοή αλλά και μία δόση σπλάτερ, αφού ένας βάτραχος που πετάγεται μέσα από έναν καθρέφτη μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, σπάνια θα θέλει κάτι καλό, όπως το να σου προσφέρει λουλούδια. Ειδικά αν έχει από εκείνες τις …ΔΟΝΤΑΡΕΣ! Ναι ναι ξέρω, μας πρόλαβε ο Stephen King.
Λυπήθηκα λοιπόν με το παιδί από το site… Και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να περιμένω το πότε θα έρθει η λύτρωση του. Ίσως τη μέρα που θα σταθεί πάνω και από τους τρεις, και θα τους βλέπει νεκρούς στο πάτωμα του υπογείου…
Η συνέχεια την επόμενη Δευτέρα λίγο μετά τα μεσάνυχτα.
Υ.Γ Blood and the city: Archives. Όλα τα κείμενα της πρώτης αλλά και της δεύτερης σεζόν βρίσκονται συγκεντρωμένα εδώ.
*H πραγματικότητα είναι μια διαστρεβλωμένη εικόνα της φαντασίας…
Share
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr
ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
