Παιδιά, «θυσία» στον βωμό των σταρς του αύριο!

Θαυμάζοντας, ως φίλαθλοι, την ποδοσφαιρική ΑΡΤΙΟΤΗΤΑ και την ποιότητα της σημερινής Μπαρτσελόνα, αν και προσωπικά φίλα προσκείμενος στη Ρεάλ, και βλέποντας την ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ, ακραιφνώς, προσπάθεια του Βενγκέρ να χτίζει –κάθε χρόνο– μια ανταγωνιστική , στην Πρέμιερ, Άρσεναλ, σκεφτόμουν πόσο πιο κοντά στο (δεδομένο πλέον) ΑΥΡΙΟ του ποδοσφαίρου βρίσκονται κάποιες ομάδες, αλλά και…

Του Γιάννη Καραλή

Το δίχως άλλο, ομάδες αυτού του βεληνεκούς θα μπορούσαν ν’ ακολουθήσουν την… πεπατημένη της πλειοψηφίας των μεγάλων κλαμπ της Ευρώπης: ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ μεγάλων ονομάτων και έτοιμων παικτών.

Σ’ αυτή την κατηγορία κυριαρχούν, σήμερα, οι Ρεάλ, Ίντερ, Μίλαν , Τσέλσι, αλλά και οι Λίβερπουλ, Γιουνάιτεντ, Μπάγερν, με τις τελευταίες να έχουν και κάποιους παραπάνω γηγενείς.

Η επερχόμενη περίφημη αναλογία «6-5» παικτών στην 11άδα, αν τελικά ισχύσει (που θεωρώ ότι η οικονομική κρίση στον πλανήτη την ευνοεί ακόμη περισσότερο και σε 2 ή το πολύ 3 χρόνια ΘΑ ΙΣΧΥΣΕΙ), θα οδηγήσει υποχρεωτικά ακόμη και τα πιο εύρωστα κλαμπ σε περιστολή των εξόδων και… «ενδοσκόπηση». Ανάπτυξη, ακόμη μεγαλύτερη, των φυτωρίων τους και προώθηση των καλυτέρων… «προϊόντων του κήπου τους» στην πρώτη ομάδα.

Εδώ όμως (εξού και το ατελές «αλλά και…», του προλόγου) έχω μία μεγάλη ένσταση να καταθέσω. Που, βέβαια, δεν έχει να κάνει με την προαναφερόμενη ανάπτυξη των φυτωρίων και την προώθηση νέων παιδιών στην πρώτη ομάδα. Πώς θα μπορούσα, εξάλλου, όταν οι Μέσσι, Ινιέστα, Τσάβι ή η τριάδα – λίγα χρόνια πριν – Μπέκαμ, Σκόουλς, Γκίγκς δείχνοντας τα αποτελέσματα της ΚΑΛΗΣ δουλειάς στις μικρές ομάδες. Σας θυμίζω , δε, ότι στις αρχές της απερχόμενης δεκαετίας , το 2002 – 2003, όταν η ΑΕΚ φιλοξένησε τη μεγάλη Ρεάλ, οι Μαδριλένοι είχαν στην ομάδα τους Κασίγιας, Ελγκέρα, Παβόν, Σαλγάδο, Ραούλ, Γκούτι, Μοριέντες, Πορτίγιο και Ραούλ Μπράβο, ήτοι… 9 ΓΗΓΕΝΕΙΣ (στην 18αδα) όταν η ΑΕΚ είχε… μόνο τον Χιώτη!

Όμως αυτοί ήταν… γηγενείς, γηγενείς. Όχι… γηγενείς εκ… μεταγραφής. Προσωπικά, λοιπόν, ήθελα να καταθέσω την άποψη ότι οι «μεταγραφές» μικρών παιδιών, στις τρυφερές ηλικίες των 13–14 ετών ή και ακόμη μικρότερων (και 11–12 ετών ακόμη) είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ!

Το να δημιουργείς σε παιδιά αυτής της ηλικίας την συνείδηση του εν δυνάμει ιδιωτικού υπαλλήλου –γιατί, μη γελιέστε, ΑΥΤΟ ακριβώς είναι στα φυτώρια μιας Ποδοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρείας– στερώντας τους την οικογενειακή θαλπωρή και καθοδήγηση, πιστέψτε με ότι, αν μη τι άλλο, είναι άκρως αντιπαιδαγωγικό. Και το γεγονός ότι απ’ αυτή την τακτική αναδείχτηκαν κάποιοι κορυφαίοι ποδοσφαιρικοί αστέρες, ΔΕΝ αρκεί ως «απάντηση». Πιστεύω πως όσοι απ ‘σας είστε γονείς με καταλαβαίνετε καλύτερα…