Μακριά από την αθλητική επικαιρότητα και την ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων, έρχεται η ιστορία τριών διαφορετικών ατόμων που περνάνε την μέρα τους σε ένα υπόγειο γραφείο κάπου στην Καλλιθέα. Ένας αθλητικός συντάκτης με «πειραγμένα» εγκεφαλικά κύτταρα, ένας λούτρινος σκύλος που για κάποιο περίεργο λόγο μιλάει και συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος και ένας νεαρός συνάδελφος χωρίς όνομα αντιμετωπίζουν προβλήματα, εχθρούς και εμπόδια που μπαίνουν στο δρόμο τους. Αυτό είναι το Blood and the City και αυτό είναι το 15ο επεισόδιο της 2ης σεζόν…
Στο προηγούμενο επεισόδιo: Ορδές καλικάντζαρων κάνουν επίθεση στο γραφείο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Πρωτοχρονιάτικος εφιάλτης-Part 2: Σε ένα χρόνο τέτοια μέρα θα τα ξαναπούμε
«ΠΑΨΤΕ! Πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε» είπα την ώρα που άκουσα την πάνω πόρτα να χτυπάει. Προσπαθούσαν να μπουν μέσα…
«Λοιπόν. Ακούστε με. Θα σας πω την ιστορία. Πρέπει να μάθετε τι είναι και τι μπορούν να κάνουν οι καλικάντζαροι…» είπε ο Jesse James.
«Δεν νομίζεις ότι είναι ακατάλληλη ώρα για αφήγηση ιστοριών;» είπα.
«Άσε τον Jesse να μιλήσει τα λέει ωραία» απάντησε ο νεαρός συνάδελφος.
«Α τώρα τα λέω ωραία ε; Παλιοκουφάλα. Λοιπόν… Την παραμονή των Χριστουγέννων οι καλικάντζαροι ξεκινούν για το μεγάλο ταξίδι τους πάνω στη Γη. Είναι χιλιάδες και ξετρυπώνουν στην επιφάνειά από τις τρύπες που βρίσκονται στο έδαφός της. Βγαίνουν μέσα από τα φαράγγια και τα πηγάδια, από τις σπηλιές και τις καταβόθρες, τις καταπαχτές και τα πιο μικρά από τις μυρμηγκοφωλιές και διάφορες άλλες μικροσκοπικές τρύπες της Γης»
«Συγνώμη που διακόπτω αλλά βλέπεις εδώ κοντά κανά πηγάδι, καμιά σπήλια καμιά καταβόθρα ή έστω καμιά μυρμηγκοφωλιά; Δεν μας νοιάζει από πού ήρθαν, αυτό που μας νοιάζει είναι να φύγουν» είπα.
Ο νεαρός συνάδελφος είχε κάτσει σε μια γωνία και κούναγε το χέρι σαν παιδάκι που θέλει να πει μάθημα. «Εγώ έχω μερικές απορίες. Τι κάνουν οι καλικάντζαροι μέσα στη γη;»
«Πριονίζουν το δέντρο που κρατά τη γη. Βγαίνουν στην επιφάνεια κοντά στο τέλος της εργασίας τους, από το φόβο μήπως τελικά η ετοιμόρροπη γη τους πλακώσει, όταν όμως κατεβαίνουν βρίσκουν το δένδρο ακέραιο και ξαναρχίζουν το πριόνισμα» είπε ο Jesse James.
«Άρα είναι ηλίθιοι» είπα την ώρα που άκουγα εκατοντάδες καλικάντζαρους να τρέχουν στο κτίριο. Κάποια στιγμή θα καταλάβαιναν ότι ήμασταν στο υπόγειο.
«Ναι όντως είναι ηλίθιοι. Άλλα είναι και επικίνδυνοι και στραβοπόδαροι, στραβόστομοι, στραβοπρόσωποι, στραβομούρηδες και στραβοχέρηδες»
«Τίποτα άλλο σε στραβό δεν έχουν;» είπα και κοίταξα το ρολόι. Μια ώρα έμενε μέχρι την αλλαγή του χρόνου και ήμουν για μια ακόμα φορά κολλημένος στο υπόγειο με κάποιον μυθικό εχθρό να μας απειλεί. Μήπως κάτι έκανα λάθος; Πως στο διάολο γινόταν να τυχαίνουν όλα αυτά σε εμάς; Μήπως έφταιγε η κολόνια μου; Μήπως είχα ξεχάσει πάλι ανοιχτό τον θερμοσίφωνα; Η μήπως τελικά έκανα σε αυτό το σημείο πάρα πολλές ερωτήσεις; Δεν θα πέρναγε πολύ ώρα μέχρι να βρουν οι καλικάντζαροι την κρυψώνα μας. Στο μεταξύ ο Jesse James συνέχιζε την αφήγηση του ενώ δεν είχε βγάλει ακόμα τον καταραμένο τον αγιοβασιλιάτικο σκούφο.
«…Ανεβαίνουν στους ώμους των ανθρώπων που συναντούν και προσπαθούν να τους πνίξουν αν δεν απαντήσουν σωστά σε ότι τους ρωτήσουν ή τους παρασύρουν σε χορό ανταμείβοντας όμως τους καλούς χορευτές ή παίρνουν τη μιλιά σε όποιον μιλήσει κατά τη συνάντηση μαζί τους»
«Θα τους προκαλέσω σε διαγωνισμό χορού τότε» είπε ο νεαρός συνάδελφος. Ο Jesse James πήγε να συνεχίσει την αφήγηση του αλλά τον διέκοψα. «Μήπως θες να μας πεις και το γιατί σε κυνηγάνε;».
Σταμάτησε να μιλάει και έξυσε το κεφάλι του… «Εεε…να…πώς να το πω… Πριν δυο χρόνια είχα βάλει μια πράσινη στολή για να με περάσουν για δικό τους. Και τους έκλεψα όσα αυτοί είχαν κλέψει από διάφορα σπίτια. Και ίσως να τους είχα πει το δικό σου όνομα αντί για το δικό μου»
«Είσαι εντελώς ηλίθιος;» του είπα. «Και που να φανταστώ ότι θα μας έβρισκαν;».
Να που μας είχαν βρει όμως. Άλλη μια από αυτές τις υποθέσεις που νομίζεις ότι έχεις θάψει για πάντα στο παρελθόν αλλά έρχεται να σε βρει όταν είναι το τελευταίο πράγμα που περιμένεις. «Και τι πρέπει να κάνουμε για να μην μπουν εδώ μέσα;» ρώτησε ο νεαρός συνάδελφος.
«Χμ… Το πρώτο που μπορούμε να κάνουμε είναι πράξεις χριστιανικής λατρείας» είπε ο Jesse James.
«Και το βρίσκεις εύκολο αυτό, που έχουμε να πατήσουμε στην Εκκλησία από τότε που άνοιξε το MEGA;»
«Πέρασαν 20 χρόνια ε;»
«Πέρασαν! Άλλη λύση, τι κάνουμε;»
«Μπορούμε να τους ζεματίσουμε με το λάδι που φτιάχνουν οι νοικοκυρές τις τηγανίτες»
«Αχ… μ’ αρέσουν οι τηγανίτες!» είπε ο νεαρός συνάδελφος.
«Ναι αλλά βλέπεις καμιά νοικοκυρά εδώ μέσα ή έστω ένα τηγάνι; Παπάρια. Τη γαμήσαμε…» είπα.
«Επ! Μη βρίζεις! Δεν θέλεις να σε βρει ο νέος χρόνος με βρομόλογα» είπε ο νεαρός συνάδελφος.
«Σωστά. Δεν πρέπει! Να πα να γαμηθούμε τότε να τελειώνουμε. Βαρέθηκα να ψάχνω λύσεις. Βαρεεεεεεεεεεέθηκα!». Είχα φτάσει στα όρια της παράκρουσης. Το ρολόι έδειχνε 23.50 όταν άκουσα τους καλικάντζαρους να τρέχουν στις σκάλες που οδηγούσαν το υπόγειο.
«Νομίζω ότι την πατήσαμε για τα καλά…» είπε ο νεαρός συνάδελφος. Δέκα λεπτά έμεναν πλέον μέχρι την αλλαγή του χρόνου που θα μας έβρισκε αντιμέτωπους με τις ορδές των καλικάντζαρων. «Κι εγώ έτσι νομίζω… Είναι η πρώτη φορά που δεν βλέπω κάποιου είδους διαφυγή η σωτηρία» είπε o Jesse James.
Η πόρτα χτύπησε για πρώτη φορά. «Τοκ,τοκ, τοκ,».
«Δεν μπορείς να πεις όμως, είναι ευγενικά πλάσματα. Χτυπάνε την πόρτα πριν μπουν» είπε ο νεαρός συνάδελφος. Το δεύτερο χτύπημα όμως ήταν τόσο βροντερό που σείστηκε η πόρτα. «Η ευγένεια μας μάρανε» είπε ο Jesse James.
«Ανοίξτε μας θέλουμε να μπούμε μέσα» είπε μια λεπτή αλλά βραχνή φωνή.
«Και εγώ θέλω να ηρεμήσω κάποια στιγμή αλλά δεν το βλέπω να γίνεται σύντομα» απάντησα.
«Δεν θα σας πειράξουμε το ορκιζόμαστε» είπε η φωνή αλλά μόλις τελείωσε η φράση ακούστηκαν από πίσω χαχανητά.
«Νομίζω ότι λέει ψέματα» είπε ο νεαρός συνάδελφος.
«Νομίζεις;» απάντησε ο Jesse James
«Με ποιον μιλάμε. Πες το όνομα σου» φώναξα.
«Είμαι ο Κωλοβελόνης» απάντησε η φωνή.
«Και που πας με τέτοιο όνομα» φώναξε ο Jesse James. «Μην τον αγριεύεις μωρέ» είπε ο νεαρός συνάδελφος.
«Όπως θέλετε» είπε ο Κωλοβελόνης και η πόρτα τραντάχτηκε.
«Νομίζω ότι πρέπει να πέσουμε σαν άντρες» είπε ο Jesse James. «Και εγώ έτσι νομίζω. Ουίσκι;» απάντησα.
Έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα-κόλα. Ένα σκέτο έβαλα στον Jesse James και ένα μόνο κόκα-κόλα στον νεαρό συνάδελφο. Κοίταξα το ρολόι. Λίγα δευτερόλεπτα έμενα μέχρι την αλλαγή του χρόνου. Η πόρτα συνέχιζε να τραντάζεται. 10, ΜΠΟΥΜ, 9, ΜΠΟΥΜ, 8, ΜΠΟΥΜ. «Άντε στην υγειά μας» είπε ο Jesse James. 5, ΜΠΟΥΜ, 4, ΜΠΟΥΜ, 3, ΜΠΟΥΜ. «Στην υγειά μας» είπα. 1, ΜΠΟΥΜ…..
«ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ» φώναξε ο νεαρός συνάδελφος την ώρα που έσπασε η πόρτα.
«Καλή χρονιά» είπε ο Κωλοβελόνης που ξεπρόβαλε από την σπασμένη πόρτα. Δεν ξεπερνούσε το μισό μέτρο σε ύψος και ήταν όντως κακομούτσουνος. Οι υπόλοιποι δεν μπήκαν μέσα αλλά ήταν στημένοι έξω από την πόρτα.
«Μας τα παν τα κάλαντα» είπε ο Jesse James
«Εσύ μη μιλάς λούτρινε σκύλε με το αγιοβασιλιάτικο σκουφί»
«Γιατί τι έχει το σκουφί μου;» είπε ο Jesse James.
«Βασικά ήθελα να στο πω όλη μέρα. Φαίνεσαι λίγο ηλίθιος με τον σκούφο» του είπα.
«Ησυχία» φώναξε ο Κωλοβελόνης. «Έχω να σας προτείνω κάτι». «Να τους φάμε, να τους φάμε» φώναξε από πίσω του ένας καλικάντζαρος.
«Όχι ακόμα… Πρέπει να γίνει συμφωνία» είπε ο Κωλοβελόνης.
«Λέγε τι θες» είπα.
«Λοιπόν… Τα έθιμα μας ορίζουν το έξης: Ή θα σας φάμε τώρα ή θα έρθουμε του χρόνου και θα σας πάρουμε τις ψυχές;»
«Έχουμε δικαίωμα επιλογής δηλαδή;» είπε ο Jesse James.
«Φυσικά. Πάντα ήταν θέμα επιλογών. Θέλει σκέψη όμως. Αν πεθάνετε τώρα οι ψυχές σας θα παραμείνουν γαλήνιες. Αν όμως επιλέξετε να πάρετε παράταση μέχρι του χρόνου τότε οι ψυχές θα είναι καταραμένες για πάντα» είπε ο Κωλοβελόνης.
«Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να το σκεφτούμε» μου είπε ο Jesse James. «Ζήτα παράταση. Παράταση! Μέχρι του χρόνου βλέπουμε».
«Ξέρεις αυτό είναι το θέμα. Ότι πάντα λέμε ας πάρουμε παράταση και βλέπουμε. Ποτέ δεν σκεφτόμαστε το μετά» του είπα.
«Ζήτα παράταση» είπε ο νεαρός συνάδελφος. Δεν είχα άλλη επιλογή. «Ζητάμε παράταση» είπα.
«Πολύ ωραία» είπε ο Κωλοβελόνης. «Σε ένα χρόνο τέτοια μέρα θα τα ξαναπούμε. Φροντίστε να εκμεταλλευτείτε το χρόνο που σας απομένει. Κάλο σας βράδυ και καλή χρονιά. Παιδιά φεύγουμε» φώναξε και γύρισε την πλάτη του.
«E! Την πόρτα ποιος θα την φτιάξει» φώναξε ο Jesse James.
«Νομίζω ότι θα έπρεπε να αρχίσουν να σας απασχολούν σημαντικότερα ζητήματα από την πόρτα» είπε ο Κωλοβελόνης και εξαφανίστηκε μαζί με τους υπόλοιπους….
Λίγες ώρες μετά
«Δηλαδή για να καταλάβω τώρα. Σε ένα χρόνο θα επιστρέψουν για να μας πάρουν τις ψυχές ή για να μας φάνε;» είπε ο νεαρός συνάδελφος. Όντως αυτό ήταν ένα θέμα που χρειαζόταν διευκρίνιση αλλά τώρα πλέον θα έπρεπε να περιμένουμε για να δούμε τι θα γίνει.
«Να υποθέσω ότι πρέπει να πάρουμε κάποιο ηθικό δίδαγμα από όλο αυτό; Θα πρέπει δηλαδή να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να φερόμαστε καλύτερα και να εκμεταλλευτούμε για καλό σκοπό τον χρόνο που μας δόθηκε;» είπε ο Jesse James.
«Εμένα πάντως δεν μ΄ αρέσει να μου λένε τι να κάνω» είπα.
«Ούτε εμένα» είπε ο Jesse James
«Εγώ πάλι σκέφτομαι να γίνω πρόσκοπος» είπε ο νεαρός συνάδελφος. Ήπια μια γουλιά από το ουίσκι μου και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Ξημέρωνε η πρώτη μέρα του 2010.
«Ότι είναι να γίνει θα γίνει» σκέφτηκα…
Υ.Γ Το Blood and the city: Archives άνοιξε τις πύλες του και σας περιμένει. Όλα τα κείμενα της πρώτης αλλά και της δεύτερης σεζόν βρίσκονται συγκεντρωμένα εδώ.
*H πραγματικότητα είναι μια διαστρεβλωμένη εικόνα της φαντασίας…
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
