Μακριά από την αθλητική επικαιρότητα και την ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων, έρχεται η ιστορία τριών διαφορετικών ατόμων που περνάνε την μέρα τους σε ένα υπόγειο γραφείο κάπου στην Καλλιθέα. Ένας αθλητικός συντάκτης με «πειραγμένα» εγκεφαλικά κύτταρα, ένας λούτρινος σκύλος που για κάποιο περίεργο λόγο μιλάει και συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος και ένας νεαρός συνάδελφος χωρίς όνομα αντιμετωπίζουν προβλήματα, εχθρούς και εμπόδια που μπαίνουν στο δρόμο τους. Αυτό είναι το Blood and the City και αυτό είναι το 10ο επεισόδιο της 2ης σεζόν…
Οι αμαρτίες του παρελθόντος...
Για κάθε δάκρυ που πέφτει υπάρχει ένας άλλος άνθρωπος που είναι ευτυχισμένος. Για κάθε δάκρυ που πέφτει και είναι δάκρυ λύπης. Γιατί τα δάκρυα της χαράς σπάνια έρχονται πλέον. Πρέπει να είσαι πρόθυμος να δείξεις την κατάλληλη προσοχή στον άλλον, για να σε κάνει να κλάψεις από τα γέλια. Πρέπει να του αφιερώσεις χρόνο. Πρέπει να τον ακούσεις, να τον πιστέψεις. Και μόνο τότε θα μπορέσεις να φτάσεις σε σημείο να γελάσεις με την καρδία σου.
Είσαι πρόθυμος να μπεις σε αυτή διαδικασία; Να αφοσιωθείς σε έναν άνθρωπο τόσο πολύ, και να μην τον βλέπεις επιφανειακά; Πόσο συχνά η απάντηση θα είναι θετική; Και πόσο συχνά θα νιώσεις ότι αδίκησες αυτό τον άνθρωπο και δεν του έδωσες τις ευκαιρίες που έπρεπε; Τότε θα έρθει και το δάκρυ της λύπης. Όταν θα συνειδητοποιήσεις ότι έχασες πολύτιμο χρόνο. Χρόνο που δεν γυρίζει πίσω…
«Πάλι Παπακαλιάτη έβλεπες;» είπε από το ράφι του ο Jesse James. Η αλήθεια ήταν ότι είχα δει λίγο και ίσως να είχα επηρεαστεί από αυτά σοβαρά διλλήματα ζωής που προβάλλει από τις σειρές του ο Χριστόφορος. Μπορεί κάποιοι να μην τον έπαιρναν στα σοβαρά, αλλά εγώ δεν είχα πάψει στιγμή να τον θεωρώ τον μεγαλύτερο φιλόσοφο της εποχής μας. Αν ζούσε στην αρχαιότητα ίσως να έμενε σε ένα πιθάρι.
«Εγώ ένα πράγμα θέλω να μου εξηγήσεις…» είπε ο Jesse James διακόπτοντας για μια ακόμη φορά τον όμορφο και πολύ ρομαντικό προβληματισμό μου. «Πώς γίνεται να παρατάνε όλοι τις γυναίκες τους γι αυτή την τύπισσα;» ήταν η απορία του, για την δεσποινίδα που πρωταγωνιστούσε στη νέα σειρά του Παπακαλιάτη. «Πρώτα ο Ρουβάς παράτησε τη Ντορέτα Παπαδημητρίου στο Alter Ego και τώρα αυτός παρατάει τη Μακρυπούλια».
Δεν είχε και πολύ άδικο έτσι όπως τα τοποθετούσε. «Ένα πράγμα με έχει διδάξει η ζωή» είπε ο Jesse James. «Αν σου κάτσει η Μακρυπούλια την κλειδώνεις στη ντουλάπα και δεν την αφήνεις να δει ποτέ ξανά το φως του ήλιου. Με αυτές τις αρχές μεγάλωσα εγώ»
«Με τις αρχές της απαγωγής και της κράτησης παρά τη θέληση του άλλου;» ήταν η απάντηση μου.
«Κόψε τις δικηγορίστικες μαλακιές, ξέρεις πολύ καλά ότι αν σου καθόταν και σένα μια τέτοια γυναίκα όχι μόνο θα την κλείδωνες στη ντουλάπα αλλά θα κατάπινες και το κλειδί» είπε ο Jesse James.
«Λες ε; απαγωγή… δεν είναι κακή ιδέα»
«Πρέπει να σου κάτσει όμως πρώτα και δεν το βλέπω να συμβαίνει άμεσα»
«Μην είσαι απαισιόδοξος Jesse…Τα καλά πράγματα έρχονται από εκεί που δεν τα περιμένεις»
«Ναι ναι… ειδικά αν κόψεις τις κλισέ-μαλακίες που έχεις έτοιμες για κάθε περίπτωση όλα θα πάνε καλύτερα».
Μου πήγαινε πολύ κόντρα σήμερα και δεν μπορoυσα να καταλάβω το λόγο. Ίσως να έφταιγε η απόπειρα που έκανε να μείνει νηφάλιος. Ποτέ δεν κατάλαβα τις προσπάθειες απεξάρτησης από το αλκοόλ, αφού το μόνο που δημιουργούν είναι αναστάτωση. Εγώ θα ακoλουθούσα πιστά τη συνταγή μου. Τέσσερα ποτηράκια μετά από κάθε γεύμα. Και η συμβουλή του διαιτολόγου για έξι γεύματα την μέρα ηχούσε ακόμα στο μυαλό μου. Έξι γεύματα επί τέσσερα ποτηράκια, ίσον 32 ποτηράκια. Η προπαίδεια δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου…
Ακούμπησα το πόδια πάνω στο γραφείο και σταύρωσα τα χέρια στο στήθος. Είχε αρχίσει να γίνεται η αγαπημένη μου στάση τελευταία. Ήταν απίστευτα βολική και άδειαζε το μυαλό μου από τα προβλήματα και τις έγνοιες της ημέρας. Ειδικά αν το έκανα από το πρωί απέφευγα το προβλήματα για ολόκληρη την ημέρα. Δύσκολα όμως θα κατάφερνα να ηρεμήσω για ένα εικοσιτετράωρο σερί.
Ήξερα τι έφταιγε όμως. Η κατάρα εκείνης της τσιγγάνας με το γυάλινο μάτι στο λούνα παρκ. Ήθελε να μου πει την μοίρα μου. Εγώ όρθωσα το ανάστημα μου και της φώναξα την ατάκα από το scorpion king «Εγώ φτιάχνω τη μοίρα μου τσιγγάνα». Ο κόσμος που ήταν γύρω γέλασε και η προσβολή που υποτίθεται έκανα στην γριά μάγισσα, την οδήγησε στο να με καταραστεί. « ΝΑ ΜΗΝ ΒΡΕΙΣ ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ ΠΟΤΕ» φώναξε δείχνοντας με το δάχτυλο της. Ένα τεράστιο νύχι ξεπρόβαλλε.
Η συνέχεια της κατάρας με προβλημάτισε. «ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΑΚΟΡΕΣΤΗ ΠΕΙΝΑ ΓΙΑ ΠΑΚΟΤΙΝΙΑ». Τα πακοτίνια ήταν όντως πρόβλημα. Κόλλαγαν στα δόντια. Από τότε πάντα έχω μαζί μου ένα σακουλάκι. Ακόμα και πριν από σοβαρές συναντήσεις δεν μπορώ να αντισταθώ και καταλήγω με δόντια γεμάτα πακοτίνια μπροστά στους ανθρώπους που με κοιτάνε σαν τρελό. Άντε να τους εξηγήσεις ότι σε καταράστηκε τσιγγάνα.
«Είσαι μαλάκας» φώναξε από το ράφι του ο Jesse James και η αλήθεια ήταν ότι με ξάφνιασε. «Γιατί δεν λες την αλήθεια;».
«Την αλήθεια λέω» του απάντησα.
«Είσαι μαλάκας» φώναξε πιο δυνατά αυτή τη φορά. Ήταν εξοργισμένος. «Γιατί δεν λες ότι η τύπισσα το μόνο που σου είπε ήταν να προσέχεις πως μιλάς σε μια ηλικιωμένη γυναίκα και το έχεις γυρίσει στις κατάρες και όλες αυτές τις παπαριές μόνο και μόνο για να δικαιολογήσεις το πάθος σου για τα πακοτίνια. Περίμενα να λες ψέματα για πιο σοβαρά πράγματα και όχι για ένα σακουλάκι πακοτίνια»
«Μα δε λέω ψέματα… τα είπε απλά δεν τα άκουσες εσύ»
«Είσαι μαλάκας» είπε για μια ακόμη φορά και ενεργοποίησε μια άλλη κατάρα που μου είχαν ρίξει. Αν με πουν τρεις συνεχόμενες φορές μαλάκα κάτι κακό θα συνέβαινε.
Το ΜΠΑΜ της κούπας που ήρθε σε επαφή με το κεφάλι μου ακούστηκε μέχρι τον δεύτερο.
«Είδες αυτή τη φορά η κατάρα επιβεβαιώθηκε» είπε ο Jesse James. «Έλεγες μαλακίες και το κακό που σου συνέβη ήταν η κούπα που έφαγες στο κεφάλι.
«Απαπα… o Jesse έβρισε» είπε ο νεαρός συνάδελφος που είχε μπει εντωμεταξύ στο γραφείο.
«Άντε γαμήσου κι εσύ» ήταν η απάντηση του Jesse James που ήταν πλέον ολοφάνερο ότι χρειαζόταν ένα ποτό.
«Παρακαλώ να πρυτανέψει η λογική» φώναξα την ώρα που ο Jesse James ετοιμαζόταν να κάνει άλμα wrestling πάνω στο νεαρό συνάδελφο…
«Από πότε εσύ έγινες τόσο διπλωμάτης» είπε ο Jesse James.
«Από τη μέρα που είδα το φως στην άλλη άκρη του τούνελ»
«Είσαι ψεύτης» είπε ο νεαρός συνάδελφος. «Απλά λιποθύμησες για δευτερόλεπτα όταν κόπηκες με το χαρτί και είδες λίγο αίμα»
«Έχει δίκιο ο νεαρός συνάδελφος. Επειδή είσαι λίγοψυχος δεν πάει να πει ότι είχε επιθανάτια εμπειρία» είπε ο Jesse James.
Είχαν κάνει κόμμα εναντίον μου. Δεν θα το άφηνα να περάσει έτσι αυτό. «Λέγε τι θες» είπα στο νεαρό συνάδελφο για να αλλάξω κουβέντα.
«Μην πας να αλλάξεις κουβέντα» είπε ο Jesse James. O καταραμένος λούτρινος σκύλος πάντα με μυριζόταν…
«Ότι θέλω θα κάνω..λοιπόν λέγε τι θες» είπε με προσποιητή αποφασιστικότητα και γύρισα προς τον νεαρό συνάδελφο.
«Σε πήρε τηλέφωνο ένας κύριος»
«Από τράπεζα; του είπες ότι δεν είμαι εδώ;»
«Θα πας να πληρώσεις επιτέλους τους καταραμένους τους λογαριασμούς για να μην μας πρήζουν;» είπε ο Jesse James και είχε δίκιο αλλά ο εθισμός μου στα πακοτίνια είχε άσχημα αποτελέσματα για την τσέπη μου. Άντε να το εξηγήσεις αυτό στον υπάλληλο της τράπεζας.
«Όχι δεν ήταν από τράπεζα, δεν μου είπε το όνομα του αλλά μου είπε ότι έπρεπε να σου μιλήσει επειγόντως…. είπε ότι είναι αλχημιστής….». Σιγή επικράτησε στο δωμάτιο….
«Τι είναι αλχημιστής;» ρώτησε ο νεαρός συνάδελφος.
«Μαλακίες του Κοέλιο» είπε ο Jesse James. Εγώ δεν μίλησα, είχα τους λόγους μου. Περίμενα να ολοκληρώσει ο νεαρός συνάδελφος. «Είπε και κάτι άλλο… είπε ότι έχει πληροφορίες για τη φιλοσοφική λίθο..». Σιγή επικράτησε και πάλι στο δωμάτιο.
«Τι είναι η φιλοσοφική λίθος;» ρώτησε ο νεαρός συνάδελφος.
«Μαλακίες του Χάρι Πότερ» απάντησε Jesse James.
«Α! Καλά… Πάντως εμένα μ’ αρέσει ο Χάρι Πότερ. Του είπα να ξαναπάρει αύριο» είπε ο νεαρός συνάδελφος και έβγαλε από την τσέπη του ένα σακουλάκι ηλιόσπορους. Άρχισε να μασουλάει και πήγε διακριτικά προς τη γωνία. Γύρισα το βλέμμα μου προς τον Jesse James που με κοιτούσε ήδη. «Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;» μου είπε.
«Σημαίνει ότι οι παλιές αμαρτίες έρχονται να μας στοιχειώσουν» του είπα
«Ακριβώς. Και τι θα κάνουμε γι αυτό;»
«Θα πάμε να κρυφτούμε όσο πιο βαθιά μπορούμε;»
«Όχι ρε ευθυνόφοβε. Θα αντιμετωπίσουμε την πρόκληση»
«Δεν θα ήταν καλύτερο να κρυφτούμε όσο πιο βαθιά μπορούμε;».
Ο νεαρός συνάδελφος συνέχισε να μασουλάει τα σπόρια του στη γωνία χωρίς καμία διάθεση να παρέμβει στην κουβέντα.
Ο Jesse είχε δίκιο. Έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τις παλιές αμαρτίες. Έβγαλα από τον λαιμό μου την αλυσίδα που στην άκρη της είχε κρεμασμένο ένα μικρό κλειδάκι. Με αυτό άνοιξα το τελευταίο συρτάρι στο γραφείο μου. «Δεν νομίζεις ότι η αλυσίδα με το κλειδάκι είναι στεγνή αντιγραφή του άρχοντα των δαχτυλιδιών;» είπε ο Jesse James.
«ΑΑΑΑΑΑ…. Έτσι ανοίγει το συρτάρι» είπε ο νεαρός συνάδελφος.
«Ψάχνεις τα πράγματα μου ρε;» τους είπα αλλά με την προτροπή του Jesse James σταμάτησα να ασχολούμαι μαζί του και έβγαλα από το συρτάρι ένα σφραγισμένο φάκελο. Μέσα περιείχε ένα πολύτιμο γράμμα.
«Πόσο καιρό έχεις να το ανοίξεις;» με ρώτησε ο Jesse James.
«Πάνε τρία χρόνια»
«Διάβασε το δυνατά». Πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να διαβάζω…
«Ένας πράσινος λέοντας καθόταν στην ποδιά της (Αυτός που έτρεφε έναν αετό), κι από τα πλευρά του Χυνόταν το αίμα: Η παρθένος το ήπιε όλο, ενώ ο Ερμής έκανε το χέρι του ποτήρι»
«Έχεις δει μεγαλύτερη ασυναρτησία στη ζωή σου» είπε ο Jesse James. Η αλήθεια ήταν ότι δεν είχα δει, όχι. Ήταν όμως από τα πιο σημαντικά κείμενα των αλχημιστών που προσπαθούσαν πριν από εκατοντάδες χρόνια να βρουν τη φιλοσοφική λίθο. Τον τρόπο δηλαδή να μετατρέπουν τα απλά μέταλλα σε χρυσάφι. Ένας άλλος σκοπός τους ήταν ο εξαγνισμός της ψυχής. Το δεύτερο σκέλος δεν μας αφορούσε αφού εγώ κι ο Jesse James είχαμε πουλήσει την ψυχή μας στον διάβολο με αντάλλαγμα να μάθουμε να παίζουμε μαντολίνο.
Είχαμε καταφέρει να κλέψουμε το έγγραφο από έναν τύπο στη Γερμανία πριν από μερικά χρόνια. Προσπαθήσαμε να το αποκρυπτογραφήσουμε αλλά δεν έγινε τίποτα. Τα μέταλλα που προσπαθούσαμε να μετατρέψουμε σε χρυσάφι παρέμεναν μέταλλα ενώ μία φορά ένα κουτάλι μεταμορφώθηκε σε ένα χαριτωμένο κουταβάκι.
Οι αλχημιστές και τα άλλα μυστικά τάγματα είχαν προκαλέσει το ενδιαφέρον μου αλλά γρήγορα βαρέθηκα να ασχολούμαι όπως βαριέμαι τις περισσότερες ασχολίες μου μετά από λίγο καιρό.
Το πρόβλημα όμως ήταν αληθινό. Ο αλχημιστής μας είχε βρει.
«Τι θα κάνουμε τώρα;» είπε ο Jesse James.
«Εσύ δεν είσαι ο έξυπνος; Εσύ να πεις!»
«Εσύ το έκλεψες το χαρτί όμως. Σου είχα πει ότι δεν θα μας χρησιμεύσει σε τίποτα»
Τζίφος. Δεν θα βρίσκαμε άκρη. Έπρεπε να πάρουμε αποφάσεις και γρήγορα. «Ίσως μπορώ να βοηθήσω…» είπε ο νεαρός συνάδελφος.
Δεν του δώσαμε καμία σημασία και αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος μας για τη συνέχεια. Χάσαμε πολύτιμό χρόνο. Βρισκόμασταν και πάλι σε ένα σταυροδρόμι. Μπροστά σε ένα μεγάλο κίνδυνο. Αυτή τη φορά ήταν οι αλχημιστές…
«Μαλακίες. Ας έρθουν να μας βρουν. Δεν τους φοβάμαι» είπε ο Jesse James.
«Αν γίνεις μεζεδάκι για τις γάτες τους θα σου πως εγώ αν θα φοβηθείς»
«Δε πα να γαμηθούνε» απάντησε ο Jesse James. Έπρεπε να πιει ένα ποτό και να ηρεμήσει. Χρειαζόμασταν το καθαρό μυαλό του και μάλιστα γρήγορα.
«Τι ώρα είπε ότι θα ξαναπάρει τηλέφωνο αυτός;» ρώτησα το νεαρό συνάδελφο.
«Το μεσημεράκι»
Ωραία προλάβαινα να χαλαρώσω λιγάκι. Έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα κόλα. «Θες λίγο;» είπα στον Jesse James. «Αφού το χαλάς το ποτό. Βάλε ένα σκέτο» μου είπε. Ήπιε μια γουλιά και αμέσως χαλάρωσε. Ωραία. Όλα ήταν έτοιμα για να οργανωθούμε. Πρώτα όμως θα έπαιρνα έναν υπνάκο….
Στον ύπνο μου είδα πολλά πρόσωπα που είχα καιρό να συναντήσω. Εφιάλτες του παρελθόντος και αυτό το καταραμένο το γράμμα του αλχημιστή. «Δε γαμιέται…» είπε στον ύπνο μου η φωνή του Jesse James…
Δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω μαζί του. Από εκείνο το σημείο και μετά κοιμήθηκα σαν πουλάκι…
Υ.Γ. Το Blood and the city: Archives άνοιξε τις πύλες του και σας περιμένει. Όλα τα κείμενα της πρώτης αλλά και της δεύτερης σεζόν βρίσκονται συγκεντρωμένα εδώ.
*H πραγματικότητα είναι μια διαστρεβλωμένη εικόνα της φαντασίας…
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
