Δεν είχα σκοπό να μπω σε αντιπαράθεση με τον Junior. «Θα έρθει η ώρα σου Junior… Όχι ακόμα όμως. Θυμήσου τα λόγια μου. Θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα» είπα και έκανα ένα βήμα πίσω. Ήμουν έτοιμος να φύγω.
«Μη φεύγεις ακόμα. Έχεις χαιρετίσματα από έναν παλιό σου φίλο» είπε ο Junior.
«Δεν έχουμε κοινούς φίλους» είπα και άρχισα να προχωράω προς την έξοδο.
«Α οκ… τότε να υποθέσω δεν θέλεις να μάθεις τι κάνει ο Jesse James…;»…
Δύο μήνες πριν
«Καταραμένο καλοκαίρι. Πότε θα τελειώσεις και θα πάρεις μαζί σου τα ροζ μπλουζάκια» μουρμούρισα την ώρα ένα ζεστό κύμα αέρα από το ανοιχτό παράθυρο χτύπησε το πρόσωπο μου. Είχα κλειστεί στο υπόγειο για δυο συνεχόμενες μέρες. Το air condition ψυχορραγούσε και με το δίκιο του. Λειτουργούσε ασταμάτητα για ένα ολόκληρο μήνα. Δεν ήθελα καν να σκεφτώ την εικόνα των φίλτρων την ώρα που θα επιχειρούσα να τα καθαρίσω. Τσιγάρο και ανοιχτό air condition είναι ένας θανατηφόρος συνδυασμός, αλλά πάντα μου άρεσε να ζω επικίνδυνα.
«Μήπως θα πρέπει να σκεφτείς το ενδεχόμενο να βγεις κάποια στιγμή έξω από το κτίριο;» είπε ο Jesse James από το ράφι του.
«Γιατί να βγω; Τι καλό με περιμένει έξω;» του είπα με το ύφος κάποιου που περνά βαριά κατάθλιψη. Στην πραγματικότητα δεν περνούσα κανενός είδους κατάθλιψη, απλά βαριόμουν αφόρητα.
«Να στο θέσω αλλιώς τότε. Δεν πας σπίτι σου να κάνεις κανά μπάνιο;» είπε o Jesse James και κατάλαβα αμέσως που το πήγαινε. Μου έμοιαζε προβληματισμένος τις τελευταίες ημέρες. Όποτε όμως τον ρωτούσα τι συμβαίνει δεν έπαιρνα κάποια σαφή απάντηση. «Απλά έχω ένα άσχημο προαίσθημα» μου έλεγε.
Την τελευταία φορά που ο Jesse James είχε άσχημο προαίσθημα, το σίριαλ που έπαιζε εκείνη την εποχή ο Παπακαλιάτης πήρε παράταση μιας ακόμα σεζόν, οπότε ένα πράγμα ήταν σίγουρο. Μας περίμεναν δύσκολες καταστάσεις.
Είχε περάσει ένα δεκάλεπτο και κανένας από τους δυο μας δεν είχε πει τίποτα. Μια παρατεταμένη σιωπή. Η φασαριόζικη είσοδος του νεαρού συναδέλφου στο γραφείο διέκοψε αυτή τη σιωπή. Αυτό που έκανε εντύπωση αυτή τη φορά, ήταν το αχαρακτήριστο μαλλί του. Για κάποιο περίεργο λόγο ήταν υπερβολικά φουντωτό. Δεν έμενε λοιπόν παρά να ρωτήσω το τι συνέβη. «Γιατί είσαι σαν θάμνος που ξέφυγε από την έρημο;» με πρόλαβε ο Jesse James.
«Δεν σας αρέσει το νέο μου λουκ;» είπε όλο περηφάνια ο νεαρός συνάδελφος.
«Φυσικά και μας αρέσει! Πως το αποκαλείς αυτό το λουκ; Είμαι gay και το φωνάζω;» του είπα.
«Δεν περίμενα να ξέρετε τίποτα από μόδα. Το λουκ αυτό ονομάζεται ανέμελη επανάσταση»
Το «γκντουπ» που ακούστηκε ήταν ο ήχος μιας κούπας που εκτοξεύτηκε από τον Jesse James και πέτυχε τον νεαρό συνάδελφο στο κούτελο.
«Τώρα που πήρες το μάθημα σου πες μας γιατί είναι έτσι το μαλλί σου»
«Μπέρδεψα τα σαμπουάν στο σούπερ μάρκετ. Αντί να πάρω το ‘αποπλάνηση στα ίσια’ πήρα το ‘μπούκλες για κούκλες’»
Σκέφτηκα ότι το πρόβλημα του νεαρού συναδέλφου ήταν μεγαλύτερο από όσο είχαμε αρχικά υπολογίσει. Δεν είχαμε χρόνο όμως για να ασχοληθούμε με τις μπούκλες για κούκλες. Έπρεπε να μάθουμε για ποιο λόγο μπήκε έτσι φουριόζος στο γραφείο.
«Ελπίζω να υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος που διακόπτεις την σιέστα μας» ρώτησε ο Jesse James. Δεν μπορούσε όμως να μου βγει από το μυαλό η ιδέα ότι κάτι τον απασχολούσε.
«Έχουμε κάτι…Δεν ξέρω αν μπορώ να το αποκαλέσω πρόβλημα» είπε ο νεαρός συνάδελφος.
«Πώς να το αποκαλέσουμε τότε;»
«Δεν ξέρω… βρίσκομαι σε σύγχυση»
«Εδώ και χρόνια» του είπα, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους.
«Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο κτίριο ο Σπύρος Μπιμπίλας»
«Και τι θέλει;»
«Θέλει λέει να βγει στον αέρα και να μιλήσει για την καριέρα του»
Είχα αρχίσει να έχω την εντύπωση ότι ζούμε σε παράλληλο σουρεαλιστικό σύμπαν όπου θεωρείτε φυσιολογικό το γεγονός ότι ο Σπύρος Μπιμπίλας έρχεται στο κτίριο και θέλει να μιλήσει για την καριέρα του.
«Σου είπε τίποτα άλλο;» ρώτησε ο Jesse James.
«Μου είπε ότι θεωρεί μεγαλύτερη στιγμή στην καριέρα του την συμμετοχή στο σίριαλ ‘Ο Πέτρος και τα κορίτσια του’».
«Πολύ καλά. Πες του ότι η άποψη του καταγράφηκε και θα την μεταφέρουμε. Α! Πες του επίσης ότι εμένα μου άρεσε και στο Χάι Ροκ»
«Και αν με χτυπήσει;»
«Αν σε χτυπήσει ο Σπύρος Μπιμπίλας γύρνα και το άλλο μάγουλο» του απάντησα και θεώρησα το θέμα λήξαν. Ο νεαρός συνάδελφος συνομίλησε με τον Σπύρο Μπιμπίλα και η υπόθεση μπήκε στο αρχείο.
Έμεινα με την ελπίδα ότι δεν θα χρειαστεί να συζητήσουμε ξανά για τον Σπύρο Μπιμπίλα. Δεν θεωρούσα τον εαυτό μου αρμόδιο για τέτοιες καταστάσεις και ένιωθα μια αδυναμία στον χειρισμό τους.
Μετά το ευχάριστο διάλλειμα που μας προσέφερε ο νεαρός συνάδελφος επιστρέψαμε στην ροή της καθημερινότητας μας. Δεν κάναμε απολύτως τίποτα. Προσπάθησα με τις ερωτήσεις μου να κάνω τον Jesse να μου πει τι συμβαίνει αλλά δεν πήρα καμία απάντηση που να με ικανοποιεί.
«Λέω να πάρω έναν υπνάκο» είπα και έγειρα στην καρέκλα μου.
Την ώρα που εγώ κοιμόμουν ο Jesse James περπατούσε ανήσυχος πάνω στο ράφι του. Δεν βρήκε ποτέ το κουράγιο να μου πει τι είχε συμβεί. Ίσως να μπορούσα να αποτρέψω τα όσα έγιναν στη συνέχεια. Ίσως και όχι.
Το μυστικό κινητό του Jesse James χτυπούσε συνέχεια τις τελευταίες ημέρες. Πάντα από απόκρυψη αριθμού. Μια γνώριμη σε εμένα φωνή τον προειδοποιούσε για μια επίθεση στο κτίριο. Ο Jesse James δεν κατάλαβε ποτέ ότι ο Junior δεν μπλόφαρε. Έτσι όταν τα Βαμπίρ έκαναν κατάληψη στις αρχές Αυγούστου δεν ήταν προετοιμασμένος…
Τέλη Σεπτέμβρη
Είχαν περάσει δυο εβδομάδες από την αποκάλυψη που μου έκανε ο Junior. Αυτός ευθυνόταν για την εξαφάνιση του Jesse James. Δεν μπορούσα όμως να κάνω τίποτα. Με είχε απειλήσει ότι αν παθαίνε το οτιδήποτε αυτό θα σήμαινε και το τέλος του Jesse.
Τριγυρνούσα όλη μέρα στο γραφείο. Πάνω κάτω, πάνω κάτω. Προσπαθούσα να φτιάξω ένα σχέδιο δράσης αλλά ήμουν υπερβολικά θολωμένος.
Ο νεαρός συνάδελφος χτύπησε αδύναμα την πόρτα.
«Μπες» του φώναξα.
Μπήκε μέσα με ένα απελπισμένο και ταυτόχρονα στεναχωρημένο ύφος. Δεν είχε κουράγιο να μιλήσει.
«Τι έπαθες; Ποιος σε πείραξε;» τον ρώτησα.
«Ερωτική απογοήτευση» μου απάντησε και ειλικρινά αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω από αυτόν.
«Για πες μου λεπτομέρειες…»
«Έδωσα το τηλέφωνο μου σε μια κοπέλα και δεν με έχει πάρει ακόμα. Και ήμουν σίγουρος ότι της άρεσα»
«Πως είσαι τόσο σίγουρος;»
«Ήρθε αυτή και μου μίλησε»
«Τι φορούσες;»
«Άσπρο παπούτσι, ροζ παντελόνα και μια πουκαμισιά από πάνω…»
«Ααααα…. Σαν μπομπονιέρα ήσουν δηλαδή..»
«Όχι και μπομπονιέρα. Σκέτο μοντελάκι»
«Καλά. Να σε κοροϊδέψει ήθελε μάλλον για το ντύσιμο»
«Γιατί μου κόβεις τα φτερά και δεν με αφήνεις να εκφραστώ; Με περιορίζεις» μου είπε. Είχε πάρει πολύ θάρρος τελευταία!
Το χτύπημα του τηλεφώνου, μας διέκοψε την ώρα που είχα πάρει από το γραφείο μου ένα χαρτάκι το είχα τσαλακώσει και ήμουν έτοιμος να τον βάλω να το φάει.
«Έχω πληροφορίες» μου είπε από την άλλη άκρη της γραμμής η Ειρήνη. Της είχα πει να με ειδοποιήσει μονό αν θα υπάρχει σοβαρή εξέλιξη… «Έχω μια τοποθεσία, ένα όνομα και ένα τηλέφωνο. Αν τα χρησιμοποιήσεις σωστά ίσως μπορέσεις να λύσεις το μυστήριο της εξαφάνισης»
«Δώσε μου τώρα το τηλέφωνο…» της είπα νιώθοντας μια έκρηξη αδρεναλίνης.
«Πρόσεξε όμως…μην είσαι παρορμητικός ως συνήθως» μου είπε.
Πληκτρολόγησα αμέσως τον αριθμό που μου έδωσε. «Έλα αφεντικό» είπε αυτός που σήκωσε το τηλέφωνο.
«Δεν είμαι το αφεντικό σου» του απάντησα.
Για μια στιγμή δίστασε. «Ποιος είσαι τότε; Πως βρήκες αυτό τον αριθμό;»
«Θα σου πω…αλλά πρώτα έχεις ένα λεπτό για να προσευχηθείς…»
Το προηγούμενο βράδυ
Έκατσα στην πολυθρόνα μου με ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα-κόλα στο χέρι. Ίσως το ποτό να με βοηθούσε να βρω ένα σχέδιο της προκοπής. Ήξερα πως δεν μπορούσα να εμπιστευτώ κανέναν… «Μπορείς να εμπιστευτεί μόνο έναν νεκρό ή ένα τύπος σαν και μένα» είπε η φωνή του Κλιντ Ιστγουντ στο κεφάλι μου.
«Έχεις δίκιο Κλιντ» σκέφτηκα και ήπια μια γουλιά από το ουίσκι μου…
Συνεχίζεται…
*H πραγματικότητα είναι μια διαστρεβλωμένη εικόνα της φαντασίας…
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
