Όταν κοιτάς τον Ολυμπιακό… ανταμώνεις τον Πρίντεζη

Αποχώρησε όπως ονειρεύτηκε, αποχαιρέτησε τους συμπαίκτες του, την ομάδα της καρδιάς του, τον κόσμο που αγαπήθηκε όσο λίγοι και πήρε τον μεγάλο δρόμο από την φυσούνα προς τα αποδυτήρια.

Επωμίστηκε τον ρόλο του αρχηγού την τρέχουσα σεζόν, έπειτα από το «αντίο» του Βασίλη Σπανούλη, αλλά από το 2000 με μικρά διαλείμματα μέχρι σήμερα, έδινε το «παρών» καθημερινώς στο παρκέ που έμελλε να ανδρωθεί, να μεγαλουργήσει… ζώντας ολάκερη την σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού στα χαμηλότερα έως τα υψηλότερα σημεία της.

Ήταν αδιαπραγμάτευτη η συνεισφορά του με την ερυθρόλευκη φανέλα και αποτελούσε στα πέριξ του ΣΕΦ μία θρυλική μορφή!

Στην προσπάθεια μας να οργανώσουμε ένα πλάνο και να παρουσιάσουμε τα γεγονότα που σμίλευσαν τον Γιώργο Πρίντεζη – ενδεχομένως να ξεχάσουμε μερικά - η ουσία μένει αναλλοίωτη: χωρίς εκείνον ο Ολυμπιακός δεν θα πραγματοποιούσε όσα ονειρεύτηκε σε ένα βράδυ στο μικρολίμανο.

Ένα παιδικό όνειρο

Είναι από τις περιπτώσεις που εξ αρχής δεν άφησαν περιθώρια αμφισβήτησης σχετικά με τα πιστεύω του. Από αμούστακο παιδί «φώναζε» την ομάδα που παθιασμένα υποστήριζε και γούσταρε να ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια.

Ουδείς περίμενε πως στην παρουσίαση των νέων παικτών τον Οκτώβριο του 2000 το παιδάκι τέρμα αριστερά με το Νο19 ανά χείρας, όντας μαθητής ακόμα λυκείου, θα συνδεόταν άρρηκτα με τον Ολυμπιακό και θα εξελισσόταν σε πρότυπο του ελληνικού μπάσκετ για το ήθος που θα επιδείκνυε.

Μάλιστα, στις 29 Απριλίου του 2001 θα λάμβανε το πολυπόθητο «μπαίνεις» από τον τότε προπονητή και άλλοτε βοηθό του Γιάννη Ιωαννίδη, Ηλία Ζούρο στον μικρό τελικό του Final 4 του Κυπέλλου Ελλάδας κόντρα στον Ηρακλή. Αγωνίστηκε τρία λεπτά στο παρκέ στο ντεμπούτο του με τον Ολυμπιακό και παρόλο που μέτρησε δύο άστοχες προσπάθειες… ήταν το βάπτισμα του πυρός για μία προσωπικότητα που θα λάμβανε την ευρωπαϊκή αναγνώριση.

«Ήμουν τρελαμένος για μέρες. Την επομένη του αγώνα στο σχολείο, μαθητής Α Λυκείου τότε, αρχίσαμε με τους συμμαθητές μου να τρέχουμε στο προαύλιο του σχολείου πανηγυρίζοντας θέλοντας να εκφράσουμε έτσι τη χαρά μας για την πρώτη μου συμμετοχή. Ήταν φοβερό συναίσθημα. Ήταν άλλο να παίζεις με συνομήλικούς σου όπως στις Εθνικές ομάδες και άλλο σε μία ομάδα με πολύ μεγάλο μπάτζετ τότε σαν τον Ολυμπιακό. Είχα τρελαθεί από τη χαρά μου. Άλλες εποχές τότε στα τέλη των '90ς, πιο συναισθηματικές», διηγήθηκε με πάθος.

Ιδεολογική κόντρα με τον Καζλάουσκας

Αποδέχθηκε την πρόταση του Ολυμπιακού ο Γιόνας Καζλάουσκας στην αρχή της σεζόν 2004-05 και με την πρώτη ματιά έβαλε στο στόχαστρο τον - τότε - νεαρό Πρίντεζη και ξεχύθηκε κατά πάνω του!

Αυτό το ανορθόδοξο σουτ με το ένα χέρι που έμοιαζε με floater αλλά ταυτόχρονα με runner, ήταν στην πραγματικότητα μία πατέντα που ο Συριανός τελειοποίησε με το πέρασμα του χρόνου. Παρόλα αυτά, ο απόλυτος στις απόψεις του Λιθουανός απαγόρεψε μονομιάς το συγκεκριμένο σουτ και ανάγκασε τον Πρίντεζη να μηχανευτεί νέους μεθόδους.

Με την βοήθεια του Χρήστου Μαρμαρινού, την ασφάλεια των κλειδωμένων θυρών και την συγκάλυψη που λάμβανε από το τεχνικό επιτελείου του έμπειρου τεχνικού, συνέχισε να βελτιώνει το «πεταχτάρι», ετοιμάζοντάς το για την κατάλληλη στιγμή.

Πέρασαν σχεδόν οκτώ χρόνια, το σήμα κατατεθέν σουτ του περίμενε στην γωνιά για να ξεπροβάλλει. Σε συνδυασμό με το πλούσιο ρεπερτόριο κινήσεων στο low post, το «πεταχτάρι» έγινε ανάρπαστο, ασταμάτητο, αδάμαστο και απαιτούσε την πλήρη προσοχή της αντίπαλης άμυνας.

Η άστοχη ζαριά στην Μάλαγα

Ιδιαίτερη πίεση δέχθηκε ο Πρίντεζης το 2009, έχοντας στα χέρια του μία απίστευτη και πρωτοφανή πρόταση από την Ουνικάχα Μάλαγα για τρία χρόνια, κάνοντας τον κάτοικο Ανδαλουσίας. Η ισπανική ομάδα είδε στο πρόσωπό του τον επόμενο ηγέτη τους και έναν από τους πιο ανερχόμενους αθλητές στο frontcourt.

Βέβαια, το κισμέτ του χτυπούσε σε διαφορετικούς ρυθμούς, όσο και αν προσπάθησε να το αλλάξει, το σύμπαν δεν τον άφησε να αναδείξει το ταλέντο του και ο σοκαριστικός τραυματισμός που υπέστη απείχε λεπτομέρειες για να του στερήσει ένα πολύτιμο κομμάτι της ζωής του.

Έφυγε το 2011 με κατεύθυνση το λιμάνι του Πειραιά και έκτοτε δεν κούνησε ρούπι…

Η νύχτα του στην Πόλη

Όσα χρόνια και αν περάσουν, θα μνημονεύεται ως μία από τις σπουδαιότερες ανατροπές στα χρονικά του ευρωπαϊκού μπάσκετ και από τις πλέον χαρακτηριστικές σχετικά με την δύναμη ψυχής και δίψας. Ο Ολυμπιακός κόντρα σε όλους και σε όλα, στον τελικό της Ευρωλίγκας το 2012 κόντρα στην υπερδύναμη ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ανέδειξε όλα τα απαραίτητα αγωνιστικά συστατικά για να συγκλονίσει την μπασκετική κοινότητα.

Το πρώτο ημίχρονο έδειξε πλήρως την διαφορά δυναμικής, όμως ο λόγος του Ντούσαν Ίβκοβιτς στα αποδυτήρια αφύπνισε τα παιδαρέλια και η πιο κομβική στιγμή πλησίαζε. Δευτερόλεπτα πριν από το τέλος, εκεί που ο Ολυμπιακός ψάχνει ένα καλάθι για να σφραγίσει τον άθλο ο Βασίλης Σπανούλης διεισδύει στη ρακέτα των Ρώσων, τροφοδοτεί τον Πρίντεζη και εκείνος με δεύτερα να απομένουν… τιμώρησε τον Ραμούνας Σισκάουσκας για τις δύο χαμένες βολές προγενέστερα.

Σφράγισε τα εισιτήρια για την Μαδρίτη…

Στον δρόμο για ένα ακόμα Final 4 ο Ολυμπιακός κοιτούσε την Μπαρτσελόνα στα μάτια και κυνηγούσε πάλι την πρόκριση στην κορυφαία ευρωπαϊκή σκηνή. Στο ΣΕΦ η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου επιζητούσε τη νίκη στο τέταρτο παιχνίδι της σειράς, πετώντας επί της ουσίας εκτός συνέχειας τους πρωταθλητές του 2010.

Η στιγμή έμοιαζε σκηνοθετημένη από όνειρα φιλάθλων του Ολυμπιακού, ο ψυχρός δολοφόνος Χουάν Κάρλος Ναβάρο στάθηκε στις βολές και στην πρώτη προσπάθεια… θόλωσε. Το ρολόι έδειχνε 5.2’’, το σκορ στο 68-68 και στον ορίζοντα φαινόταν η ευκαιρία να κλείσει ιδανικά το πλάνο.

Ο Σπανούλης πήρε την μπάλα, συνειδητοποίησε πως εκείνη η μέρα ήταν διαφορετική, έδωσε στον Σλούκα στις βολές και με την σειρά του με no look πάσα εντόπισε με χειρουργική ακρίβεια τον Πρίντεζη αμαρκάριστο: όλα είχαν προγραμματιστεί… η αποθέωση που ακολούθησε έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένη σε όσους παραβρέθηκαν ή παρακολούθησαν από την άνεση του σπιτιού τους.

Οι δυνατοί λυγίζουν… βοερά

Ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα το 2016 κόντρα στον Παναθηναϊκό στους τελικούς της Α1, επισφράγισε την ανωτερότητά του και διέπραξε ένα back to back που αγνοούσε από το ’90 (1996-97).

Φυσικά, οι πανηγυρικές εικόνες που αποκόμισε ο φωτογραφικός φακός δεν συγκρίθηκαν με την πικραμένη όψη του Γιώργου Πρίντεζη, όπου δακρυσμένος κοίταξε τον ουρανό, αφιέρωσε τον τίτλο στον πατέρα του, καθώς λίγο καιρό πριν είχε διαβεί το κατευόδιο σε ηλικία 63 ετών.

Η συναισθηματική έξοδος σε ρυθμούς αποθέωσης στο Βελιγράδι

Σε ένα αληθινό θρίλερ ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε στα ημιτελικά της τρέχουσας Ευρωλίγκας από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Εφές Αναντολού εξαιτίας του τριπόντου -μαχαιριά του Βασίλιε Μίτσιτς.

Καθοδόν στον δρόμο για τα αποδυτήρια ο Πρίντεζης ένιωσε ένα ρίγος, άκουσε τον κόσμο να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του και να τον αποθεώνει για όσα συνείσφερε στην ομάδα του Πειραιά. Πάλεψε, μόχθησε… αλλά τα μάτια του έλεγαν ολάκερη την κατάσταση και τι βίωνε συναισθηματικά.

Beautiful moment for Georgios Printezis and @olympiacosbc fans at the end of the game!#F4GLORY pic.twitter.com/0AYbypvsBh

— Turkish Airlines EuroLeague (@EuroLeague) May 21, 2022

Το «αύριο» για πολλούς ακούγεται μία δύσκολη μετάβαση, μολονότι ο δις πρωταθλητής Ευρωλίγκας φέρεται να έχει σκεφτεί τα επόμενα βήματά του.

«Το επόμενο βήμα στην καριέρα μου είναι να αποσυρθώ. Να ηρεμήσω για δύο χρόνια, να μείνω μακριά από τα πάντα. Δεν θα έλεγα πως είναι πρώτη προτεραιότητά μου να γίνω προπονητής. Θα ήθελα να προπονήσω και να διδάξω κάποια πράγματα σε νέα παιδιά».

Όσο για το νούμερο που συνδέθηκε, λατρεύτηκε και αντάμωσε στις εξέδρες από τους φιλάθλους. Το Νο15 τόνισε «Εντελώς τυχαία το επέλεξα. Αυτό είχε απομείνει κιόλας και είπα ας παίξω με αυτό».

Τα φώτα έκλεισαν, οι σερπαντίνες αφέθηκαν στο παρκέ, οι κερκίδες άδειασαν, οι φίλαθλοι πανηγυρικά γυρνάνε στα σπίτια τους… παρότι ένας επιδιώκει ένα ακόμα «πεταχτάρι». Ευστοχεί ως συνήθως, χαλαρώνει τα κορδόνια του, περπατάει αθόρυβα ως τα αποδυτήρια, κρεμάει για τελευταία φορά την φανέλα του και αναπολεί… μία ιστορία που κράτησε κάτι παραπάνω από 20 χρόνια. Βιβλίο γεμάτο κεφάλαια, στιγμές θετικές και αρνητικές, μα πάντα ερυθρόλευκες!