Όταν οι Μουτόμπο και Μούρνινγκ τρομοκρατούσαν το ΝCAA - Η μυθική συνύπαρξη δύο θρύλων του ΝΒΑ

Το απόγευμα της Δευτέρας (30/09) η είδηση του θανάτου του θρυλικού, Ντικέμπε Μουτόμπο, σκόρπισε παγκόσμια θλίψη στον αθλητισμό, βυθίζοντας στο πένθος τον χώρο του μπάσκετ.

Ο Ντικέμπε Μουτόμπο Μπολόντο Μουκάμπα Ζαν-Ζακ Γουαμουτόμπο, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, έδινε τα τελευταία χρόνια μεγάλη μάχη με την επάρατη νόσο, καθώς τον Οκτώβριο του 2022 είχε διαγνωσθεί με καρκίνο στον εγκέφαλο.

Τελικώς, ο «Mount Mutombo», όπως ήταν το παρατσούκλι του στα χρόνια, που μεσουρανούσε στα παρκέ του ΝΒΑ, άφησε σήμερα το απόγευμα την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 58 ετών, κάνοντας φτωχότερο το παγκόσμιο μπάσκετ.



Γεννημένος στις 25 Ιουνίου του 1966 στην πρωτεύουσα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, την Κινσάσα και μέλος οικογένειας με 10 παιδιά, ο Μουτόμπο ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τον αθλητισμό σε νεαρή ηλικία, παίζοντας ποδόσφαιρο και στη συνέχεια δοκίμασε την τύχη του στις πολεμικές τέχνες. Στα 16 του, λόγω και του ύψους του, αφού… περνούσε ήδη όλη την οικογένειά του, αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στο μπάσκετ, μετά την προτροπή των δικών του ανθρώπων.

Το 1987 ήρθε, τελικά, η υποτροφία από το Πανεπιστήμιο του Τζορτζτάουν, μετακομίζοντας για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής σε ηλικία 21 ετών. Εκεί το μεγάλο του όνειρο ήταν να σπουδάσει ιατρική και να ακολουθήσει τον κλάδο, που αγαπούσε από μικρός.

Ωστόσο, το πηγαίο ταλέντο του και τα τρομερά φυσικά του προσόντα τον «ώθησαν» στο μπάσκετ, με τον άλλοτε σέντερ των Μπόστον Σέλτικς και προπονητή του Τζορτζτάουν, Τζον Τόμσον, να τον παίρνει μαζί του στην πανεπιστημιακή ομάδα μπάσκετ. Ωστόσο, η πρώτη του χρονιά στις ΗΠΑ θα περάσει χωρίς συμμετοχή, καθώς το γεγονός πως δεν γνώριζε αγγλικά, τον ανάγκασε να παρακολουθήσει το πρόγραμμα «ESL». Αργότερα, ο ίδιος θα μιλούσε συνολικά 9 γλώσσες (!), αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, αλλά και 5 αφρικανικές γλώσσες!

Τη σεζόν 1988/98, όντας δευτεροετής, θα πατήσει για πρώτη φορά παρκέ στο NCAA. Στο πλευρό του, βρισκόταν ο πρωτοετής, και μετέπειτα σούπερ σταρ του ΝΒΑ, Αλόνζο Μούρνινγκ!



Από την πρώτη κιόλας στιγμή, οι δυο τους συνέθεσαν ένα απίστευτο δίδυμο ψηλών, χάρη στα όσα πιθανά και… απίθανα πράγματα έκαναν όσο βρισκόντουσαν και οι δυο τους στο παρκέ!

Αμφότεροι, αποτέλεσαν για τα επόμενα χρόνια τον… φόβο και τον τρόμο για κάθε επιθετικό στο πανεπιστημιακό πρωτάθλημα, με τις τάπες και τα ριμπάουντ να έδιναν και να έπαιρναν! Τότε, μπορεί ο κόσμος να έβλεπε δύο τρομερά ταλαντούχους αμυντικούς που είχαν potential για μεγάλα πράγματα στο μέλλον. Ωστόσο, τώρα, που ξέρουμε την σπουδαία καριέρα που έκαναν αμφότεροι, μας προκαλεί δέος το γεγονός και μόνο πως αυτοί οι δύο «γίγαντες» και θρύλοι του αθλήματος αγωνίστηκαν μαζί για τρία χρόνια!



Ενδεικτικό της «τρέλας» που υπήρχε, ήταν το γεγονός πως οι φίλαθλοι του Τζορτζτάουν δημιούργησαν πίσω από τη μία μπασκέτα το περίφημο «Rejection Row», στο οποίο κολλούσαν ένα «χέρι» για κάθε μπλοκ της ομάδας, δημιουργώντας έτσι ένα τεράστιο πανό!

Την πρώτη του σεζόν στο NCAA, ο Μουτόμπο κατέγραψε 3,9 πόντους, 3,3 ριμπάουντ και 2,3 μπλοκ κατά μέσο όρο σε μόλις 11,3 λεπτά συμμετοχής, έχοντας, μάλιστα, και μια εμφάνιση με το εκπληκτικό νούμερο των 12 μπλοκ! Ο Μούρνινγκ από την πλευρά του έγραψε 5 τάπες και 7,3 ριμπάουντ μ.ο. εκείνη την χρονιά, με το Τζορτζτάουν να «σπάει» το ρεκόρ με τις περισσότερες τάπες σε μια σεζόν (309). Ρεκόρ που κατείχε από το 1985/86 η ομάδα μπάσκετ του Ναυτικού με 233 μπλοκ του «ναύαρχου», Ντέιβιντ Ρόμπινσον!

Τη σεζόν 1989-90, θα έρθει η αγωνιστική εκτόξευση του Μουτόμπο, ο οποίος και βελτίωσε πολύ το επιθετικό του παιχνίδι, παραμένοντας ο ίδιος, αλλά και ακόμη καλύτερος, στο αμυντικό σκέλος. Σε 31 ματς εκείνης της χρονιάς, κατέγραψε 10,7 πόντους, 10,5 ριμπάουντ και 4,1 τάπες μ.ο. (!), κερδίζοντας στην πολύ απαιτητική περιφέρεια της Big East το βραβείο του κορυφαίου αμυντικού! Βραβείο που μοιράστηκε με τον Μούρνινγκ, ο οποίος και είχε 16,5 πόντους, 8,5 ριμπάουντ και 2,2 μπλοκ ανά ματς!



Με τον Μουτόμπο να αναλαμβάνει περισσότερες ευθύνες στην άμυνα, αφήνοντας τον Μούρνινγκ να ηγηθεί στην επίθεση, η τρίτη και τελευταία χρονιά του Κονγκολέζου σέντερ στο NCAA ήταν και η καλύτερη. Εκτοξεύοντας τα νούμερά του (15,2π., 12,2ρ., 4,7μπλ.), κέρδισε για δεύτερη φορά το βραβείο του κορυφαίου αμυντικού της περιφέρειας, ενώ, συμπεριλήφθηκε και στην κορυφαία πεντάδα εκείνης της σεζόν.

Παρά το γεγονός πως είχε πατήσει ήδη τα 25 του χρόνια, οι Ντένβερ Νάγκετς δεν δίστασαν να επενδύσουν στο τεράστιο ταλέντο του και να τον επιλέξουν στο Νο. 4 του ντραφτ του 1991. Όσον αφορά τον παλιόφιλό του στο Τζορτζτάουν, ακολούθησε τον δρόμο του ΝΒΑ έναν χρόνο αργότερα, με τους Χόρνετς να τον επιλέγουν στο Νο.2!

Τα όσα ακολούθησαν για τους δύο είναι λίγο-πολύ γνωστά. Ο Μουτόμπο αγωνίστηκε στους «σβόλους» μέχρι και το 1996, όταν και μετακόμισε στην Ατλάντα για να παίξει για τους Χοκς. Τη σεζόν 2001-02 αγωνίστηκε στους Φιλαδέλφεια 76ερς, και μετά συνέχισε την καριέρα του στους Νιου Τζέρσεϊ Νετς, στους Νιου Γιορκ Νικς και τέλος στους Χιούστον Ρόκετς εκεί όπου έκλεισε και την καριέρα του σε ηλικία 43 ετών!



Στα 18 χρόνια της τεράστιας καριέρας του, έγινε 8 φορές All Star (1992, 1995-1998, 2000-2002), αναδείχθηκε 4 φορές κορυφαίος αμυντικός της σεζόν (1995, 1997, 1998, 2001), 3 φορές κορυφαίος μπλοκέρ της λίγκας (1994-1996), αλλά και 2 φορές κορυφαίος ριμπάουντερ της σεζόν (2000, 2001).

Στα κιτάπια της ιστορίας του ΝΒΑ, το όνομα του Ντικέμπε Μουτόμπο το συναντά κανείς στην 21η θέση όλων των εποχών στην κατηγορία των ριμπάουντ (12.359), ενώ, σε εκείνη των μπλοκ, στη 2η θέση με 3.289, πίσω μόνο από τον Χακίμ Ολάζουον!



Και να σκεφτεί κανείς πως η δεκαετία των 90ς είχε να επιδείξει σπουδαίους και θρυλικούς σέντερ, όπως οι Πάτρικ Γιούινγκ, Ντέιβιντ Ρόμπινσον, Χακίμ Ολάουζον, Αλόνζο Μούρνινγκ και Σακίλ Ο' Νιλ. Παρ' όλα αυτά, ο κύριος με τον υψωμένο δείκτη που έλεγε στους αντιπάλους του «όχι εδώ, όχι σε εμένα», ήταν εκείνος που έλαμψε για πολλά χρόνια και άφησε μια σπουδαία παρακαταθήκη στο παγκόσμιο μπάσκετ.

Άλλωστε, τόσο οι Ατλάντα Χοκς, όσο και οι Ντένβερ Νάγκετς δεν ξέχασαν ποτέ τα όσα προσέφερε στους οργανισμούς τους, αποσύροντας τη φανέλα με το αγαπημένο του νούμερο 55, ενώ το 2015 συμπεριλήφθηκε μια για πάντα στο πάνθεον του παγκοσμίου μπάσκετ, μπαίνοντας στο Hall of Fame του αθλήματος!