Κρις Ράιτ: Νίκησε την πολλαπλή σκλήρυνση και παίζει σε υψηλό επίπεδο

Όταν ένα πρωϊνό του μακρινού πια, 2012 ο Κρις Ράιτ ξύπνησε, ένιωσε ένα περίεργο μούδιασμα στο δεξί του πόδι. «Θα είναι από την προπόνηση», σκέφτηκε. Η αλήθεια είναι πως τις προηγούμενες ημέρες τα είχε… δώσει όλα στις προπονήσεις τις προηγούμενες ημέρες. Ένα πιάσιμο από τα πολλά σπριντ, άλματα, τα πολλά σουτ…

Όταν όμως το επόμενο πρωϊνό το πιάσιμο αυτό είχε εξαπλωθεί σε όλο του το πόδι αλλά και στο δεξί του χέρι, τότε κατάλαβε ότι υπήρχε λόγος για να ανησυχήσει.

Αυτή είναι η ιστορία του Κρις Ράιτ. Του πρώτου μπασκετμπολίστα που κατάφερε να επιστρέψει στα παρκέ μη έχοντας σκύψει το κεφάλι από την πολλαπλή σκλήρυνση.



Ο Κρις Ράιτ είναι ο πρώτος παίκτης μπάσκετ που κατάφερε να επανέλθει στην δράση έχοντας διαγνωστεί με τη νευρολογική αυτή νόσο. Την πρώτη Απριλίου του τρέχοντος έτους, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο αμερικανικό δίκτυο ESPN, αποφάσισε να μοιραστεί την «περιπέτεια» της υγείας του και να την κάνει γνωστή, θέλοντας να δώσει ελπίδα και δύναμη.

Ο Ράιτ γεννήθηκε το 1989 και κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Αυτό που ήθελε είναι να παίζει μπάσκετ. Αυτό έκανε, και αυτό συνεχίζει να κάνει. Ξεχώρισε στην πορεία του με την κολεγιακή ομάδα του Τζορτζτάουν, στο οποίο αγωνίστηκε από το 2007 μέχρι και το 2011. Τότε, δέχθηκε ένα μεγάλο πλήγμα καθώς δεν είδε κάποια ομάδα να τον επιλέγει στα ντραφτ της χρονιάς αυτής. Με το λοκντάουν να προσθέτει άλλη μια μεγάλη δυσκολία στο να βρει ομάδα, αποφάσισε να ταξιδέψει στην Τουρκία, για να φορέσει τη φανέλα της Ολίν Εντιρνέ, γνωστή πια ως Εσκίσεχίρσπορ, όπως και μετονομάστηκε.

Εκεί, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τους δικούς του και οποιοδήποτε μπορούσε να στηριχθεί είδε την ζωή του να αλλάζει.

«Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Δεν μπορούσα να περπατήσω. Όταν το προσπάθησα, έπεσα στο πάτωμα», αναφέρει στην συνέντευξη που παραχώρησε στο ESPN στην οποία και μετέφερε τις άγνωστες λεπτομέρειες από την περιπέτειά του.

Μέσα σε μια ημέρα ο Κρις είδε τη ζωή του να αλλάζει. «Ήμουν τρομοκρατημένος. Αβέβαιος από το τι συμβαίνει στο σώμα του και με μια μεγάλη απορία. Τι θα έκανε από δω και πέρα; Θα περπατούσε ξανά; Θα μπορούσε να παίξει και πάλι μπάσκετ που το αγαπά;

Με τη βοήθεια των γιατρών της ομάδας άρχισε να επισκέπτεται τον έναν γιατρό μετά τον άλλο. Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα ήταν αρνητική, καθώς δεν μπορούσαν να βρουν τι συμβαίνει. «Δεν έκλαψα ποτέ. Ποτέ δεν ένιωσα ότι είχε έρθει το τέλος», αναφέρει στο ESPN.

Και καλά έκανε…

Χιλιόμετρα έξω από την Κωνσταντινούπολη, περίπου τρεισήμισι ώρες επισκέφθηκε έναν ειδικευμένο νευρολόγο. «Πολλαπλή σκλήρυνση», ήταν η διάγνωση. Μέχρι να επιστρέψει τα ΜΜΕ το είχα μάθει. Το ίδιο και οι δικοί του στις ΗΠΑ. Όταν επέστρεψε στο δωμάτιό του είχε 500 μηνύματα και κλήσεις από φίλους από την Αμερική.

Η επόμενη κίνησή του ήταν η λογική. Να επιστρέψει σπίτι του.



Εκεί με τη βοήθεια ενός επιστήθιου φίλου, κατάφερε να κλείσει ραντεβού στους καλύτερους γιατρούς και μάλιστα αρκετά σύντομα. Μέσα σε μια εβδομάδα. Όλοι αυτοί του εξήγησαν τι σημαίνει πολλαπλή σκλήρυνση ή σκλήρυνση κατά πλάκας και του πρότειναν να σταματήσει. Όλοι εκτός της δρ.Χέιντι Κράιτον. Αυτή του μετέφερε ότι πριν λίγα χρόνια είχαν βρεθεί κάποια φάρμακα τα οποία είχαν διαπιστωθεί πως κατάφερναν να μειώσουν, τις περισσότερες φορές, και κάποιες άλλες να επιβραδύνουν αρκετά την εξέλιξη της ασθένειας. Ωστόσο, του μετέφερε και κάτι άλλο. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 είχε βρεθεί ένα ενέσιμο φάρμακο, μια φορά τον μήνα, το TYSABRI, το οποίο είχε διαπιστωθεί από τις σχετικές μελέτες ότι σχεδόν το 70% των ασθενών που είχαν αρχίσει θεραπεία μαζί του είχαν διαπιστώσει πως δεν υπήρχε υποτροπή, και το σημαντικότερο το 97% δεν είχε νέες βλάβες.



Δεν μπόρεσε να σκεφθεί κάτι άλλο. Αρνήθηκε να κάνει κάποιες εξετάσεις, που απαιτούσαν μεγάλο χρονικό διάστημα, και επέλεξε με ρίσκο τη ζωή του να αρχίσει τη θεραπεία, καθώς ήθελε να προλάβει τη επιδείνωση. Η θεραπεία θα ήταν μια ένεση ανά μήνα για την επόμενη δεκαετία.

«Είπα στον εαυτό μου πως θα ξεκινήσω και πάλι να μάθω από την αρχή να περπατάω…». Και δεν έμεινε εκεί… Έμαθε να περπατάει, να τρέχει και να παίζει μπάσκετ. Και πάλι.



Και στις 13 Μαρτίου 2013 το όνειρό του έγινε πραγματικότητα. Όχι, είχε ξεκινήσει να παίζει μπάσκετ. Απλώς τότε, υπέγραψε συμβόλαιο δέκα ημερών με τους Ντάλας Μάβερικς. Δύο ημέρες αργότερα έκανε ντεμπούτο και έγινε ο πρώτος παίκτης ΝΒΑ που αγωνίζεται με σκλήρυνση κατά πλάκας.

Τη θεραπεία αυτή την διατήρησε μέχρι και το 2019. Έχοντας ανταποκριθεί αρκετά καλά ο οργανισμός του στο, TYSABRI, αποφάσισε να σταματήσει σιγά-σιγά την θεραπεία αυτή και να εκμεταλλευτεί την εξέλιξη. Του προτάθηκε μια νέα θεραπεία, με 20 χάπια σε μια χρονική περίοδο δύο ετών.



Αυτή, δεν πλήττει το ανοσοποιητικό σύστημα αλλά καταφέρνει να βοηθήσει τον οργανισμό σε μία επανεκκίνηση. «Αφήνει τα καλά παιδιά να βγουν και να παίξουν μπάλα», ήταν η απλοϊκή εξήγηση της δρ.Κράιτον.

Πλέον ο Κρις Ράιτ έχει μια φυσιολογική ζωή, χωρίς την ανάγκη από φάρμακα και θέλει να πιστεύει ότι η πολλαπλή σκλήρυνση δεν θα είναι πρόβλημα για τη συνέχεια της ζωής του.

Τα τελευταία χρόνια έχει καταφέρει να παίζει μπάσκετ σε ομάδες στην Ευρώπη, με τελευταίο σταθμό του… την Ντερτόνα, στην οποία και αγωνίζεται από το 2021 μέχρι και σήμερα.