Φραντσέσκο Τότι: Ο capitano του ποδοσφαίρου και ο αυτοκράτορας της Ρώμης!

28 Μαρτίου του 1993. Πριν 29 χρόνια μια τέτοια ημέρα ο κόσμος θα γνώριζε τον Φραντσέσκο Τότι, ο οποίος θα έμπαινε στον κόσμο του ποδοσφαίρου, αφήνοντας το στίγμα του με το ταλέντο και την προσωπικότητά του.

Από πολύ μικρός ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο και αγωνίστηκε σε μικρές ομάδες της Ρώμης. Όπως είναι λογικό, αρκετοί scouters τον έβαλαν στο μάτι και δεν άργησε να έρθει και η επαγγελματική πρόταση.

Η μητέρα του ήταν εκείνη, που αρνήθηκε πρόταση από τη Μίλαν, καθώς δεν ήθελε να αποχωριστεί τον μικρό της γιo. Τότε ο Τζίλντο Τζανίνι, προπονητής των τμημάτων υποδομής της Ρόμα, τον είδε και τον ένταξε στους «τζαλορόσι» το 1989. Τέσσερα χρόνια μετά έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα.



Ο Φραντσέσκο Τότι ήταν από εκείνους τους ποδοσφαιριστές, που ακόμα και άλλη ομάδα να υποστήριζες στο ιταλικό πρωτάθλημα, ακόμη και οπαδός της αιώνιας αντιπάλου Λάτσιο να ήσουν, θα υποκλινόσουν στο μεγαλείου του. Και αυτό είναι κάτι, που ελάχιστοι το έχουν καταφέρει στον χώρο του ποδοσφαίρου. Αν μη τι άλλο ήταν και θα είναι ένας capitano!

Για τους λίγους ρομαντικούς αυτού του αθλήματος, ο Τότι, ο οποίος αγωνίστηκε μόνο με την φανέλα της Ρόμα στην καριέρα του, δείχνοντας την πίστη του σε μια και μόνο ομάδα, τον λατρεύουν. Με τους «τζαλορόσι» όλα αυτά τα χρόνια μέτρησε 619 συμμετοχές, σημείωσε 250 γκολ κατακτώντας το «Σκουντέτο» το 2001, δύο Super Cup Ιταλίας και δύο κύπελλα.

«Μου αρέσει η αίσθηση του να έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην ωραιότερη πόλη του κόσμου. Εγώ γεννήθηκα Ρωμαίος και Ρομανίστα. Και έτσι θα πεθάνω».



Έγινε ο νεότερος αρχηγός σε ομάδα στην Ιταλία και ήδη από τα 22 του τον φώναζαν capitano. Φανταστείτε τώρα παιδί 22 χρονών να τον φωνάζουν αρχηγό. Και όμως ο Τότι το άξιζε και το κατάφερε. Τα ρεκόρ πολλά, δεύτερος σκόρερ στην ιστορία του ιταλικού πρωταθλήματος, πρωταθλητής κόσμου με την Ιταλία το 2006 και κάτοχος του «χρυσού παπουτσιού» την επόμενη χρονιά, αλλά και ο γηραιότερος σκόρερ στην ιστορία του Champions League με το γκολ που πέτυχε κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2014.

Ο Φραντσέσκο Τότι δεν ήταν, βέβαια και το καλύτερο παιδί των γηπέδων, αλλά κατάφερε να κερδίσει τον σεβασμό όλων. Πολλές φορές έκανε θέατρο για να πάρει πέναλτι, είχε φτύσει αντιπάλους του, είχε τσακωθεί, είχε αποβληθεί.

Ένα περιστατικό, όπου αποδείκνυε πόση… αλητεία είχε, ήταν τον Απρίλιο του 1999 σε ντέρμπι κόντρα στη μισητή Λάτσιο, όταν σκόραρε στις καθυστερήσεις του ματς και σήκωσε τη φανέλα μέσα από την οποία φορούσε μπλουζάκι που έγραφε «σας καθάρισα».



Όταν είπαμε παραπάνω ότι ο Τότι είχε κερδίσει ακόμη και τον σεβασμό των αντιπάλων, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι ultras της Λάτσιο στο τελευταίο επίσημο μεταξύ τους παιχνίδι με τον Ιταλό να αγωνίζεται, είχαν ανεβάσει ένα πανό που έγραφε χαρακτηριστικά: «Οι αιώνιοι εχθροί σου σε αποχαιρετούν Φραντσέσκο Τότι».

Ένας ΑΡΧΗΓΟΣ! Είτε συμπαθείς τη Ρόμα, είτε τη μισείς, θα παραδεχτείς αυτόν τον παιχταρά, που κατάφερε να γίνει… αυτοκράτορας της Ρώμης!

«Με ρωτάνε συνέχεια γιατί έμεινα στη Ρόμα και δεν πήγα στη Ρεάλ. Στο σχολείο μας έμαθαν πως το σημαντικότερο πράγμα είναι η οικογένεια. Δεν είναι δυνατόν να άφηνα ποτέ την οικογένειά μου επειδή είναι φτωχή και να πάω σε μία άλλη μόνο και μόνο επειδή είναι πλούσια», είχε αναφέρει ο Ιταλός, ενώ ο πρόεδρος της Ρεάλ, Φλορεντίνο Πέρεθ είχε σημειώσει: «Ξόδεψα πολλά χρήματα στη ζωή μου για να δημιουργήσω μία δυνατή ομάδα όπως η Ρεάλ Μαδρίτης, η επιθυμία μου όμως πάντα, ήταν να αποκτήσω τον Τότι. Ατυχώς, ήταν αδύνατο, διότι αυτός ήθελε πάντα να μείνει στην ομάδα του και στην πόλη του».

«Ήρθε η ώρα… Δυστυχώς, έφτασε αυτή η στιγμή που ευχόμουν να μην έρθει ποτέ. Αυτές τις μέρες έχουν ειπωθεί τόσα πολλά πράγματα για μένα, όμορφα, πολύ όμορφα. Ήσασταν δίπλα μου στα εύκολα και στα δύσκολα, για αυτό θέλω να σας ευχαριστήσω όλους», έλεγε εμφανώς συγκινημένος ο Τότι, καθώς αποχαιρετούσε το ποδόσφαιρο, και συνέχιζε: «Όλες αυτές τις μέρες έκλαιγα μόνος, συνέχεια, σαν τρελός, γιατί 25 χρόνια δεν γίνεται να ξεχαστούν. Με εσάς που με στηρίξατε πάντα… Σας ευχαριστώ όλους, παρότι δεν είναι εύκολο».



Την ένταση της στιγμής προσπάθησε να «σπάσει» με γέλιο, παρότι τα δάκρια από τα μάτια των συμπαικτών του και του κόσμου, δεν σταματούσαν να τρέχουν. «Γράψαμε ένα γράμμα για εσάς. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να το διαβάσω. Θα προσπαθήσω. Πρέπει να αναπνεύσω. Συγγνώμη, δεν είναι εύκολο. Θα το κάνω, αλλά θα αργήσω. Αν πεινάτε, είναι ώρα για δείπνο. Θα μείνω εδώ για άλλα 25 χρόνια ακόμα». Όλα αυτά για πρόλογο, αφού είχε ετοιμάσει ένα ιδιαίτερο γράμμα, αφιερωμένους στους οπαδούς της Ρόμα (παρότι, βέβαια, θα προτιμούσε να γράψει… τραγούδι).

Ο Φραντσέσκο Τότι, ο θρύλος της Ρόμα, που σήμερα γίνεται 47 ετών, έκανε κατάθεση ψυχής και εξέφρασε τον φόβο και την αγωνία, που νιώθει για την επόμενη μέρα, που θα τον έβρισε μακριά από τους αγωνιστικούς χώρους, αλλά και την αγάπη που νιώθει για την ομάδα και τους οπαδούς της.

«Ευχαριστώ, Ρόμα.

Ευχαριστώ τη μητέρα μου και τον πατέρα, τον αδερφό μου, τους συγγενείς μου και τους φίλους μου.

Ευχαριστώ τη σύζυγό μου και τα τρία μου παιδιά.

Θέλω να ξεκινήσω από το τέλος, από τα αντίο, γιατί δεν ξέρω αν θα καταφέρω να διαβάσω αυτές τις γραμμές.

Είναι αδύνατον να συνοψίσεις 28 χρόνια σε λίγες προτάσεις.

Θα ήθελα να το κάνω με ένα τραγούδι ή ποίημα, αλλά δεν μπορώ να γράψω κανένα.

Όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησα να εκφραστώ μέσω των ποδιών μου, τα οποία έκαναν τα πάντα πιο εύκολα για μένα από τότε που ήμουν παιδί.

Μιλώντας για παιδικά χρόνια, μπορείτε να μαντέψετε ποιο ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι; Μια μπάλα ποδοσφαίρου, φυσικά. Και είναι ακόμα.

Έρχεται η ώρα που μεγαλώνεις -έτσι μου είπαν, και αυτό αποφάσισε ο χρόνος.

Καταραμένος χρόνος.

Στις 17 Ιουνίου του 2001, όλοι θέλαμε ο χρόνος να περάσει λίγο πιο γρήγορα.

Ανυπομονούσαμε να ακούσουμε τον διαιτητή να σφυρίζει για τελευταία φορά.

Ακόμα και τώρα ανατριχιάζω όταν το σκέφτομαι.

Σήμερα, ο χρόνος ήρθε να μου χτυπήσει τον ώμο και να μου πει:

''Πρέπει να μεγαλώσουμε. Από αύριο θα είσαι ενήλικος. Βγάλε αυτό το σορτσάκι και τα παπούτσια, γιατί από σήμερα είσαι άντρας. Δεν μπορείς πια να απολαμβάνεις τη μυρωδιά του γρασιδιού, τον ήλιο στο πρόσωπό σου όπως πέφτεις προς το τέρμα του αντιπάλου, την αδρεναλίνη να σε καταλαμβάνει, την ευχαρίστηση των πανηγυρισμών''.

Κατά την διάρκεια των τελευταίων μηνών, αναρωτήθηκα γιατί ακόμα με ξεσηκώνει αυτό το όνειρο.



Φαντάσου ότι είσαι παιδί, βλέπεις ένα καλό όνειρο και η μητέρα σου σε ξυπνάει για να πας σχολείο.

Θέλεις να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι. Προσπαθείς να γλιστρήσεις ξανά πίσω στο όνειρο, αλλά δεν θα μπορείς ποτέ.

Αυτή τη φορά δεν είναι όνειρο, αλλά πραγματικότητα.

Και δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να γυρίσω πίσω.

Θέλω να αφιερώσω αυτό το γράμμα σε όλους εσάς, όλα τα παιδιά που με υποστηρίξατε.

Όσους ήταν παιδιά χθες, που μεγάλωσαν και έγιναν γονείς και στα παιδιά του σήμερα, που ίσως φωνάζουν ''Tottigol''.

Μου αρέσει να σκέφτομαι πως για εσάς, η καριέρα μου έγινε ένα παραμύθι.

Τώρα είναι το πραγματικό τέλος.

Θα βγάλω αυτή τη φανέλα για τελευταία φορά.

Θα την φυλάξω, ακόμα και αν δεν είμαι έτοιμος να πω ''φτάνει''. Ίσως δεν θα είμαι ποτέ.

Συγχωρέστε με που δεν έδωσα συνεντεύξεις και δεν ξεκαθάρισα τις σκέψεις μου, αλλά δεν ήταν εύκολο για εμένα να ''σβήσω το φως''.

Φοβάμαι. Δεν είναι ο ίδιος φόβος που νιώθεις όταν στέκεσαι μπροστά στο τέρμα, έτοιμος να εκτελέσεις πέναλτι.

Αυτή τη φορά δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα μοιάζει το μέλλον μέσα από τις τρύπες του διχτυού.

Επιτρέψτε μου να φοβάμαι.

Αυτή τη φορά, είμαι εγώ που χρειάζομαι εσάς και την αγάπη που πάντα μου δείχνετε.

Με την υποστήριξή σας, κατάφερε να γυρίσω σελίδα και να ριχτώ σε μια νέα περιπέτεια.

Ήρθε η ώρα να ευχαριστήσω όλους τους συμπαίκτες μου, τους προπονητές, τους διευθυντές, τους προέδρους και όλους όσους συνεργαστήκαμε.

Για τους οπαδούς και το ''Curva Sud'', που αποτελούν το φως για όλους τους Ρωμαίους.

Το να γεννιέσαι στη Ρώμη και να είσαι οπαδός της Ρόμα είναι προνόμια.

Το να είσαι αρχηγός αυτής της ομάδας είναι τιμή.

Είστε -και πάντα θα είστε- η ζωή μου. Δεν θα σας διασκεδάζω πια με τα πόδια μου, αλλά η καρδιά μου πάντα θα είναι εκεί για εσάς.

Τώρα, θα κατέβω τα σκαλοπάτια και θα μπω στα αποδυτήρια που με υποδέχτηκαν ως παιδί και που τώρα αποχωρώ ως άνδρας.

Είμαι υπερήφανος και χαρούμενος που ζήσαμε 28 χρόνια αγάπης.

Σας αγαπώ».