H Μπριάνα Στιούαρτ μπορεί επιτέλους να κοιμηθεί: Ξόρκισε το φάντασμα της κακοποίησης που υπέστη μικρή

Στα 30 της, η Μπριάνα Στιούαρτ έχει αμέτρητα μπασκετικά παράσημα. Τρία πρωταθλήματα WΝΒΑ, μετά κι από αυτό που πανηγύρισε πριν λίγες ώρες με την Λίμπερτι της Νέας Υόρκης, δύο βραβεία MVP σε κανονική περίοδο και τελικούς του WNBA, τρία χρυσά ολυμπιακά μετάλλια και άλλα τόσα σε Παγκόσμιο Κύπελλο με τις ΗΠΑ, μέχρι και δύο Ευρωλίγκες! Δικαίως θεωρείται από τις κορυφαίες, αν όχι η κορυφαία, παίκτρια στον κόσμο. Πίσω όμως από τη λάμψη, τους τίτλους, τα μετάλλια, τις διακρίσεις και την αναγνώριση όλου του κόσμου, βρίσκεται μια τραγική ιστορία. Αυτή της σεξουαλικής κακοποίησης που υπέστη σε τρυφερή ηλικία, με το μπάσκετ να αποτελεί για εκείνη την διέξοδο από το σκοτάδι στο φως.

Η αποκάλυψη του τραγικού μυστικού

Πριν από επτά χρόνια, η «Στου», όπως την αποκαλούν όλοι, σόκαρε την παγκόσμια κοινή γνώμη, όταν αποκάλυψε μέσα από το Players Tribune αυτό που ελάχιστοι, ακόμη και αρκετά κοντινοί της άνθρωποι, γνώριζαν. Από τα 9 μέχρι τα 11 χρόνια της ήταν κατά συρροή θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Κι όχι από κάποιον άγνωστο, αλλά από τον σύζυγο της θείας της, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε την παρουσία της στο σπίτι τους, καθώς η μητέρα της εργαζόταν όλη μέρα για να τα φέρει βόλτα. Η Μπριάνα, στο κείμενο με τίτλο «Me too», περιέγραφε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τον εφιάλτη που ζούσε για μια διετία.

«Θυμάμαι πώς μύριζε. Τσιγάρα και βρωμιά. Ήταν εργάτης και κάπνιζε, δεν μπορείς να αποβάλεις τέτοιες μυρωδιές. Πήγαινα συχνά και κοιμόμουν σε αυτό το συγγενικό σπίτι. Καθόμουν στον καναπέ απέναντι από την τηλεόραση. Δεν ήμουν πάντα μόνη μου στο σπίτι, αλλά ήμουν πάντα μόνη όταν συνέβαινε αυτό. Άκουγα τα βήματά του στις σκάλες και μετά ερχόταν και καθόταν δίπλα μου, παριστάνοντας πως βλέπει τηλεόραση. Ήξερα τι θα ακολουθούσε», ανέφερε.



«Με κακοποιούσε για χρόνια. Μου έλεγε ‘είναι εντάξει, δεν τρέχει τίποτα’. Με ακουμπούσε και προσπαθούσε να με κάνει να τον αγγίξω κι εγώ. Κάποιες φορές προσπαθούσα να τραβήξω το χέρι μου μακριά, αλλά δεν ήμουν τόσο δυνατή. Ήμουν απλά ένα παιδί. Δεν έκανα κανέναν θόρυβο, κανένας άλλος δεν ήξερε τι συνέβαινε. Σαν τα όνειρα στα οποία προσπαθείς να τρέξεις για να ξεφύγεις αλλά δεν μπορείς να κουνηθείς. Έτσι κι εγώ, ήμουν παραλυμένη και σιωπηλή. Αναρωτιέμαι κάποιες φορές τι θα μπορούσε να γίνει αν φώναζα, οτιδήποτε. Συνέβαινε κυρίως τη νύχτα, αλλά κάποιες φορές και μέρα μεσημέρι. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ήμουν διαρκώς σε επιφυλακή», πρόσθετε.

«Το μπάσκετ ήταν ο ασφαλής χώρος για μένα. Πήγαινα εκεί επειδή με έγραψαν οι γονείς μου για να με κρατούν απασχολημένη. Και ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ από τότε. Όμως ήξερα πάντα τι θα γινόταν όταν πήγαινα σε αυτό το σπίτι. Πώς όμως λες στους γονείς σου ότι δεν θες να πας και πώς να το εξηγήσεις; Ακόμη κι όταν δεν γινόταν τίποτα, ήμουν αγχωμένη, με είχε στοιχειώσει. Ένιωθα πως ό,τι γινόταν ήταν λάθος. Για δύο χρόνια με κακοποιούσε».

Μίλησε και σώθηκε!

Ο εφιάλτης συνεχιζόταν για την Μπριάνα Στιούαρτ, μέχρι να βρει-άγνωστο πώς-το θάρρος να μιλήσει στους γονείς της. «Ήμουν 11 χρονών, ήταν γύρω στις 3 τα ξημερώματα και πήγα στο δωμάτιο των γονιών μου. Πήρα τη μητέρα μου και την πήγα στο δωμάτιό μου. Της έδειξε τα απόκρυφά μου σημεία και της είπα ‘μαμά, με άγγιξε εκεί’. Αμέσως ενημέρωσε τον πατέρα μου. Κάποια κομμάτια τα έχω απωθήσει, σαν μαύρες τρύπες στο κεφάλι μου. Θυμάμαι πως οι γονείς μου κάλεσαν την αστυνομία και μέχρι να ξημερώσει όλη η οικογένειά μου ήταν στο σπίτι μας. Πήγα στην αστυνομία και έδωσα κατάθεση, αλλά δεν θυμάμαι τίποτα από αυτό. Τον συνέλαβαν και μας είπαν από την αστυνομία ότι ομολόγησε τα πάντα. Δεν θυμάμαι πως ένιωσα. Άλλο ένα κενό», εξιστορεί.

Σε όλο αυτό που πέρασε, το μπάσκετ ήταν το καταφύγιο και η σωτηρία της «Στου». «Την ημέρα που αποκάλυψα τι γινόταν, είπα στον πατέρα μου πως ήθελα να πάω για προπόνηση. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Το μόνο που ήθελα ήταν να πάω να παίξω μπάσκετ. Ποτέ μου δεν πήγα για ψυχοθεραπεία, δεν ήθελα να μιλάω για ό,τι μου συνέβη, προσπαθούσα να το απωθήσω, αλλά αυτό λειτουργεί μόνο σε έναν βαθμό. Έκλαψα πολύ, ακόμη κλαίω όταν το αποκαλύπτω σε κάποιον, γιατί αναγκάζομαι να το ζήσω ξανά. Δεν ήταν απλώς ένας εφιάλτης, ούτε κάτι που έζησα σε μια άλλη ζωή. Είμαι οργισμένη για όσα μου έκανε, δεν θα ξεχάσω ποτέ τα πράγματα αυτά, μακάρι να μπορούσα. Δεν θα τον συγχωρήσω ποτέ!», ανέφερε.



Πάντως δεν μετανιώνει, επ’ ουδενί λόγο, που μίλησε: «Δεν ντρέπομαι! Κάθε φορά που το αποκαλύπτω σε κάποιον, φεύγει και ένα βάρος. Δεν ξέρω γιατί συνέβη σε μένα. Όμως ξέρω πως με το να μιλάω ανοιχτά γι’ αυτό κάνω κάτι που είναι πολύ μακριά από μένα. Είναι ίσως το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει, αλλά κι εγώ διαβάζοντας άλλες τέτοιες ιστορίες ένιωσα λιγότερο μόνη. Οι εμπειρίες καθεμιάς είναι διαφορετική, ο τρόπος που τις αντιμετωπίζουμε επίσης, αλλά οι φωνές μας έχουν σημασία. Γι’ αυτό αποφάσισα να μιλήσω, είναι κάτι μεγαλύτερο από μένα!».

Με το προσωπικό της δράμα, η «Στου» θέλει να παραδειγματίσει αρκετούς ακόμη ανθρώπους που βιώνουν αντίστοιχη κακοποίηση αλλά φοβούνται να μιλήσουν. «Αν είστε θύματα, να το πείτε σε κάποιον. Αν δεν σας πιστέψει, πείτε το σε κάποιον άλλο. Στον γονιό σας, σε κάποιον συγγενή, σε έναν δάσκαλο, σε έναν προπονητή, σε έναν γονιό φίλου σας… Η βοήθεια μπορεί να είναι παντού. Ένας από τους λόγους που δεν ήθελα τόσο καιρό να μιλήσω σε τόσο κόσμο, ήταν επειδή δεν ήθελα να με καθορίζει αυτή η ιστορία, αλλά το πόσο καλά παίζω μπάσκετ. Όμως και τα δύο πράγματα είναι κομμάτι του εαυτού μου. Με έχουν κάνει αυτή που είμαι. Και μπορώ επιτέλους να κοιμηθώ!».

Η Μπριάνα Στιούαρτ πέρα από την επαγγελματική της επιτυχία, έχει βρει την ευτυχία και στην προσωπική της ζωή. Από το 2021 είναι παντρεμένη με την πρώην παίκτρια του WNBA, Μάρτα Κασαδεμόντ, που γνώρισε όσο ήταν στη Ντιναμό Κουρσκ. Μάλιστα έχουν αποκτήσει και δύο παιδιά, ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Η ίδια αποτελεί ένα από τα καλύτερα πρότυπα στον χώρο του αθλητισμού. Όχι μόνο για τα επιτεύγματά της στις τέσσερις γραμμές του παρκέ, που έχουν εμπνεύσει χιλιάδες κορίτσια να ακολουθήσουν τα βήματά της. Αλλά κυρίως επειδή βρήκε τη δύναμη πρώτα να μιλήσει και μετά να ξεπεράσει ένα βαθύ προσωπικό τραύμα δείχνοντας πως για κάθε σκοτάδι, ακόμη και το πιο ζοφερό, μπορεί πάντα να βρεθεί ένα φως.