Γιατί στα σκοτεινά… πολλά γίνονται

Δεν το παίζουμε σινεφίλ. Δεν είμαστε μέλη σε κινηματογραφικές λέσχες. Απλά γουστάρουμε να χωνόμαστε στις σκοτεινές αίθουσες (χμ… αυτό μπορεί να διαβάζεται κάπως περίεργα). Τέλος πάντων καταλάβατε! Μας αρέσουν οι ταινίες!

Κουλτουριάρικες, επιστημονική φαντασίας, επικές, δράσης… Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει και ευτυχώς είμαστε και αρκετοί που σημαίνει ότι τα γούστα μας δεν πολυταυτίζονται. Πιθανόν να μην ταυτιστούν και με τα δικά σας όταν θα σκεφτείτε «Πω καλά τι κάνουν εκεί! Άφησαν απ’ έξω αυτή την ταινιάρα. Οι τύποι είναι ότι να’ ναι…» κλπ κλπ.

Δεν μας πτοεί όμως! Εμείς ακάθεκτοι στο sport-fm.gr γράψαμε για τις ταινίες που είδαμε το 2012 και μας άφησαν το κατιτίς τους…


Looper-Γράφει ο Θανάσης Ράλλης

Η καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας της χρονιάς, έχει όλα αυτά που πρέπει να έχει μια ταινία του είδους. Ρεαλιστική παρά το φανταστικό της υπόθεσης και πειστική παρά το απίστευτο των γεγονότων. Ο Joseph Gordon-Levitt, μετά την παρουσία του στο Dark Knight Rises, σηκώνει την ταινία στις πλάτες του και πλασάρει ωραιότατα το look «Μπρους Γουίλις σε μικρή ηλικία».

Με αυτή του την ερμηνεία βάζει στην άκρη όλους τους ενδοιασμούς που είχαμε μέχρι στιγμής για το γεγονός ότι δείχνει τόσο γλυκανάλατος. Τελικά δεν είναι και μπράβο του. Ο Μπρους Γουίλις είναι αυτό για τον οποίο τον αγαπάμε. Κυνικός και αδίστακτός. Το φινάλε σε αφήνει να σκέφτεσαι τι συνέβη και να μπεις στη διαδικασία να αναλύσεις θεωρίες με όσους το έχουν δει. Θα διαφωνήσετε, θα συμφωνήσετε και στο τέλος θα καταλήξετε ότι σας άρεσε. Αν είστε fan του είδους φυσικά.


Batman: The Dark Knight Rises-Γράφει ο Μιχάλης Ηλιού

Επειδή τα λέμε και τα γράφουμε, οφείλω να πω πως η ταινία με καθήλωσε από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι και το τελευταίο. Από που να ξεκινήσουμε και που να τελειώσουμε; Από τον super-duper-ουάου Μπέιν, ο οποίος είναι ο κακός της υπόθεσης; Ο τύπος είναι η προσωποποίηση του κακού σε έναν άνθρωπο που φοράει μάσκα αλά Darth Vader, με φοβερά σωματικά προσόντα και αποδεικνύεται πως πρόκειται για τον δυσκολότερο αντίπαλο που έχει αντιμετωπίσει ο Batman.

Ειδικά όταν ο Μπέιν ελευθέρωσε τον Scarecrow κι αυτός ο τρελάρας άρχισε να δικάζει, μου ήρθε να σηκωθώ στην αίθουσα του κινηματόγραφου και να αρχίζω να χειροκροτώ! Εννοείται πως γούσταρα τρελά την επιστροφή του Ra’s al Ghul. Έστω και στον... σπόρο του! Ο Κρις Νόλαν μάλλον κατάλαβε τα γούστα μου και τον ξαναπέταξε στο τελευταίο μέρος της τριλογίας.

Μιας που μιλάμε για σπόρους, η Μiranda Tate είναι η ανατροπή της ανατροπής. Και η Μαριόν Κοτιγιάρ έδωσε ρεσιτάλ. Μπράβο, μπράβο, μπράβο!

Για το τέλος άφησα την έκπληξη της... αγωνιστικής. Η κυρία λέγεται Αν Χάθαγουεϊ και όταν είχα ακούσει πως θα παίξει τον ρόλο της Catwoman, να πω την αλήθεια δεν είχα ενθουσιαστεί. Έλεγα πολύ λίγη, πολύ μανιά-μούνια κατάσταση και που πάει αυτή με τα Prada και άλλα τέτοια γραφικά. Αλλά φρόντισε να με διαψεύσει. Μόλις την είδα με ψhλοτάκουνα, να καβαλά την uber μηχανή και να το παίζει ξέγνοιαστη-απατεώνισσα καβαλάρισα, με γοήτευσε!

Και επειδή την έχω «κόψει» την δουλειά από το τέλος της ταινίας πως ετοιμάζεται νέα τριλογία βασισμένο σε Robin και Catwoman, περιμένω σε αναμμένα κάρβουνα! Άντε λοιπόν!


The Hunger Games-Γράφει ο Άλκης Κακολύρης

Φουτουριστικό, αλλά όχι εντελώς φανταστικό. Δράσης, αλλά όχι που να ξεφεύγει από το μέτρο. Μέσα σε όλα ας προστεθεί ότι έχει και νόημα. Αναμφίβολα το Hunger Games, ήταν μία από τις ταινίες της χρονιάς.

Η αλήθεια είναι πώς υπάρχουν πάρα πολλά επίθετα που μπορούν να προσδιορίσουν τη συγκεκριμένη ταινία. Ωστόσο, το πιο θα επιλέξει ο καθένας είναι καθαρά θέμα προσωπικής αισθητικής. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι σπάνια βρίσκεις ταινία φουτουριστική, τα στοιχεία της οποίας να μην σου φαίνονται τόσο εξωφρενικά ψεύτικα. Άνθρωποι που στον αγώνα τους για επιβίωση ξεχνούν κάθε είδους ανθρωπιάς. Κι όμως, ακόμα και σε άσχημους καιρούς κάποιοι εξακολουθούν να είναι αλτρουιστές και να θέλουν να προσφέρουν στον συνάνθρωπό τους, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες.

Το hunger games με λίγα λόγια είναι μία ταινία που βασίζεται στις δυνατές στιγμές. Στιγμές που χαρακτηρίζουν και διαμορφώνουν τους ήρωες και κάνουν πράξη το ότι η ελπίδα είναι το μοναδικό πράγμα που είναι ισχυρότερο από τον φόβο.


Hobbit- An unexpected Journey-Ξαναγράφει ο Θανάσης Ράλλης

Η επιστροφή του Πίτερ Τζάκσον στη Μέση Γη προκαλεί ανατριχίλες στους οπαδούς του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα έχει την ίδια απήχηση στους υπόλοιπους που μάλλον θα διατηρήσουν τις επιφυλάξεις που είχαν και στην αρχική τριλογία της προηγούμενης δεκαετίας.

Ο Τζάκσον παραμένει πιστός τόσο στο όραμα του Τόλκιν όσο και στο δικό του. Φτιάχνει αυτή τη φορά μια μεγάλη ταινία μέσα από ένα μικρό βιβλίο και καταφέρνει κάτι που σπάνια έχουν πετύχει άλλα prequel. Να δημιουργήσει προσμονή για τη συνέχεια. Μπορεί η ταινία να μην φτάνει στα ύψη του Άρχοντα, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος της. Καταφέρνει να αποτελέσει ένα τέλειο συμπληρωματικό κομμάτι στο σύμπαν της Μέσης Γης με μοναδικό μειονέκτημα την υπερβολική χρήση των νέων τεχνολογιών που κάποιες φορές αποσπούν την προσοχή σου από την ταινία.

Μοιάζει σαν μια συνάντηση με έναν φίλο από τα παλιά. Μια συνάντηση που είναι γεμάτη αναμνήσεις.


Rust and Bone-Γράφει ο Αλέξης Παπαχρήστος

Ένα υπέρμετρα σκληρό φιλμ το οποίο φέρνει στην επιφάνεια εξαιρετικές ερμηνείες και δυσβάσταχτες ανθρώπινες εμπειρίες σε μια ταινία που η Μαριόν Κοτιγιάρ κλέβει και πάλι την παράσταση…

Μια ταινία, μαχαιριά στην καρδιά. Η καλύτερη και πιο περιζήτητη ηθοποιός του πλανήτη αυτή τη στιγμή, η πανέμορφη Μαριόν Κοτιγιάρ, παίζει έναν από τους δυσκολότερους ρόλους της καριέρας της. Υποδύεται μια εκπαιδεύτρια φαλαινών και της τυχαίνει ένα τραγικό ατύχημα, με την ιστορία της να «μπλέκεται» με αυτή του Ματίας Σεναέρτ, ο οποίος είναι πορτιέρης σε κλαμπ, σεκιουριτάς σε εταιρείες και παίζει «ελεύθερο» ξύλο σε αλάνες με τσιγγάνους και παράνομο στοιχιματισμό.

Η νέα ταινία του Ζακ Οντιάρ παρότι έχει προβλέψιμη πλοκή και πρόκειται για μια έντονη συναισθηματική ιστορία, έχει εξαιρετικές ερμηνείες και μετατρέπεται σε ένα απορροφητικό φιλμ σκληρών ανθρώπινων εμπειριών και δύσκολης προσπάθειας. Μιας και η μελέτη δύο ατόμων με ειδικές ανάγκες –ο ένας σωματικά, ο άλλος συναισθηματικά, δημιουργεί ένα δράμα που ακροβατεί στην άκρη της επιτυχίας και της αποτυχίας σε κάθε του έκφανση. Για αυτό και μόνο, αξίζει να μπει στην λίστα με τις ταινίες της χρονιάς…


Avengers-Γράφει ο Θέμης Λιουδάκης

Το “Αvengers” (ή και “Εκδικητές”, όπως είναι ο τίτλος του στα ελληνικά) δεν είναι μία ταινία που θα σε κάνει σοφότερο όταν θα φύγεις από το σινεμά, αλλά είναι μία ταινία με αρκετή δράση από την πρώτη ως και την τελευταία της σκηνή, με αποτέλεσμα να είσαι συνέχεια στην “τσίτα” και να μην βαρεθείς στιγμή.

Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός της, αφού έχει όλη την... αφρόκρεμα των υπερηρώων της Marvel (Χουλκ, Άιρον Μαν, Κάπτεν Αμέρικα, Θωρ, Νατάσα Ρομάνοφ, Χοκάι), οι οποίοι σε αρκετές περιπτώσεις συνδυάζουν τις δυνάμεις τους πρόσφεροντας θέαμα, αλλά και μπόλικο ξύλο στους αντιπάλους τους. Ωστόσο, αν από τις μάχες απουσίαζαν τα πλούσια εφέ, τότε τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά (ως προς το χειρότερο).

Εκτός από τα εφέ εκείνο που μένει στο μυαλό του θεατή είναι και οι έξυπνες ατάκες του Ρόμπερτ Ντάουνινγκ Τζούνιορ, ο οποίος ενσαρκώνει τον Άιρον Μαν, που θα σε κάνουν να γελάσεις, αλλά και η ερμηνεία της Σκάρλετ Γιόχανσον ως Νατάσα Ρομάνοφ που με την απόλυτα εφαρμοστή στολή της σε όλη την διάρκεια της ταινίας προκαλεί πολλαπλά “εγκεφαλικά” στον ανδρικό πληθυσμό.


The Intouchables-Γράφει η Φλώρα Μιχαλοπούλου

Όταν η έλξη του διαφορετικού σου χτυπά την πόρτα δεν μπορείς παρά της ανοίξεις. Όχι, δεν μιλάμε για μία μελό ιστορία αγάπης ή τουλάχιστον για μια μελό ερωτική ιστορία.

Στο σύγχρονο Παρίσι θα συναντηθούν δύο εκ διαμέτρου διαφορετικοί άνθρωποι. Διαφορετικοί σε όλα τους. Την όψη τους, τις σκέψεις τους, τον τρόπο ζωής τους, την κουλτούρα τους, τα «θέλω» τους.

Κι όμως αυτοί οι δύο θα βρουν ένα μαγικό τρόπο επικοινωνίας. Όσο εύκολο κι αν ακούγεται το ανεπιτήδευτο γέλιο που μπορεί να σου προκαλεί ένας άνθρωπος και ο τρόπος που μπορεί να σου ομορφαίνει με απλά και χαζά πράγματα τη ζωή είναι η ουσία της καθημερινότητας.

Μέσα από τις συζητήσεις τους και τη συναναστροφή τους χωρίς να το καταλάβουν και πολύ οι ζωές και των δύο ανδρών θα αλλάξουν κάθετα διαπιστώνοντας ότι η «καλή μας πλευρά» ζει πάντα μέσα μας. Αυτό που χρειάζεται είναι κάποιος να την αφυπνίσει.

Δικαίως υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας (αν δεν δώσετε το χρυσό αγαλματίδιο θα γίνει χαμός) το «The Intouchables» θα σου αφήσει αυτό που αποκαλούμε ελληνιστί bittersweet γεύση…


The Hunt-Ξαναγράφει ο Αλέξης Παπαχρήστος

Έχετε ακούσει το ρητό, καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα; Ε, αυτό ακριβώς δημιούργησε ο Βίντεμπεργκ στην εξαιρετική ταινία του, που πραγματεύεται σκληρά κοινωνικά θέματα όπως η παιδεραστία…

Ο Βίντεμπεργκ, μετά το πολυβραβευμένο Festen (Οικογενειακή Γιορτή) του 1998, έβγαλε και φέτος μια πανέμορφη ταινία. Το «The Hunt», που ήδη έχει σαρώσει τις Κάνες και τα «Ανεξάρτητα Λονδρέζικα Βραβεία», πραγματεύεται την ιστορία ενός δασκάλου σε μια επαρχιακή πόλη της Δανίας που κατηγορείται για παιδεραστία.

Ο Δανός σκηνοθέτης, μετρ του είδους στο να αποτυπώνει τα έντονα συναισθήματα στον ψυχρό του φακό, δημιούργησε ένα φιλμ που το «Καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα», είναι πιο «ζωηρό» από ποτέ. Εξάλλου, οι κοινωνικές ιστορίες με την σκληρή ατμόσφαιρα είναι το δυνατό σημείο του Βίντεμπεργκ, ο οποίος στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή Μαντς Μίκελσεν (ο κακός στο Καζίνο Ρουαγιάλ-Τζέιμς Μποντ) βρίσκει τον άνθρωπό του!

Ο πρωταγωνιστής παίζει εκπληκτικά και ο σκηνοθέτης μέσω ενός επικίνδυνα φορτισμένου θέματος, αναδεικνύει πως η αλήθεια στην κοινωνία των ανθρώπων, είναι αυτή που καταλήγουν να πιστεύουν οι περισσότεροι… Αφού ο ευκολότερος τρόπος «να ανήκεις κάπου», είναι να βρίσκεσαι από την πλευρά των πολλών. Μία… άτυπη θεωρία της μάζας δηλαδή και εξαιρετική σκηνοθεσία σε ένα φιλμ, που αποδεικνύει πως το απλό, πολλές φορές είναι πανέμορφο. Και πολύ απλά, όποιος δεν το έχει δει, ας κάνει έναν κόπο…