Τα καλύτερα ματς της χρονιάς

Αν αφαιρέσουμε τα γύρω γύρω στην ουσία η δουλειά μας είναι μία και είναι απλή. Να βλέπουμε μπάλα. Άρα μπορούμε να τη θεωρήσουμε μία καλή δουλειά.

Και αφού βλέπουμε μπάλα και έχουμε παρακολουθήσει κάθε απίθανο ματς μέσα στο 2012, μπορούμε να τα βάλουμε σε μία σειρά και να φτιάξουμε μια λίστα με τους καλύτερους αγώνες του 2012.

Και αυτό κάναμε. Τα βάλαμε κάτω, διαφωνήσαμε, συμφωνήσαμε στο τέλος ψηφίσαμε και βγάλαμε τη δεκάδα μας.

Αυτά είναι τα καλύτερα παιχνίδια που είδαμε μέσα στο 2012. Σε παρένθεση οι βαθμοί που συγκέντρωσε κάθε ένα από αυτά.

10. Γερμανία – Σουηδία 4-4, (52 βαθμοί)

Και τελικά υπάρχουν φορές που απλά στο τέλος δεν κερδίζουν οι Γερμανοί, ακόμα και όταν προηγούνται με 4-0 στο σκορ και απομένουν 34 λεπτά για τη λήξη. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά παιχνίδια του 2012 μας πρόσφεραν η Γερμανία και η Σουηδία στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου για την 4η αγωνιστική του 3ου ομίλου των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το τελικό 4-4, ήρθε με τρόπο εντυπωσιακό, καθώς τα «Πάντσερ» με τα γκολ του Κλόζε στο 8’ και στο 15’, του Μερτεζάκερ στο 39’ και του Εζίλ στο 56’, βρέθηκαν μπροστά 4-0 στο σκορ, μέσα στην έδρα τους και έδειχναν ότι απλά θα απολάμβαναν τον θρίαμβό τους.

Ωστόσο, η παρέα του Ιμπραΐμοβιτς είπε να ντυθεί… Γερμανία και κατάφερε μέσα σε 36’ λεπτά να κάνει ένα… επικό come back και να φτάσει στο τελικό 4-4. Σκόρερ της μεγάλης αντεπίθεσης, ο Ζλάταν στο 62’, ο Λούστινγκ στο 64’, ο Ελμάντερ στο 76’, με τον Έλμ να… σωριάζει τα «πάντσερ» στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων. Κλου της βραδιάς; Το… κλάμα της Άνγκελα Μέρκελ, που ήταν παρούσα στο γήπεδο. Άλκης Κακολύρης




9. Ρέντινγκ – Άρσεναλ 5-7 (53 βαθμοί)

Έμεινε στην ιστορία. Και δίκαια. Γιατί 12 γκολ συνολικά, επικές ανατροπές, γκολ στο τελευταίο... δευτερόλεπτο και 4 τέρματα σε παράταση δεν βλέπεις συχνά. Στις 30 Οκτωβρίου, η Άρσεναλ αν και βρέθηκε πίσω στο σκορ 4-0(!) από την Ρέντινγκ, κατάφερε να επιστρέψει από την... κόλαση, με το εξωπραγματικό 7-5 υπέρ της, παίρνοντας την πρόκριση στους «8» του Capital Cup One!

Μπορεί να μην έκρινε τίτλο, μπορεί οι «κανονιέρηδες» να μην φτάσουν καν στην... πηγή, ωστόσο η ιστορία έγραψε!

Τα «μαγικά» ξεκίνησαν νωρίς. Στο 37’ οι νεοφώτιστοι προηγούνταν ήδη 4-0! Οι «κανονιέρηδες» δέχθηκαν... Θίο (Γουόλκτοτ) δώρο στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου, που μείωσε σε 4-1 και το... τσιπ άλλαξε. Ήταν πάλι ο... Άγιος Θίο που στη τελευταία φάση του αγώνα έστειλε το ματς στην παράταση με το 4-4! Τα «μαγικά» συνεχίστηκαν στο έξτρα 30λεπτο, με την Άρσεναλ να πετυχαίνει τρία γκολ, την Ρέντινγκ μόλις ένα και έτσι την ομάδα του Βενγκέρ να φτάνει στο μεγαλειώδες 7-5! Αποστόλης Σπυρόπουλος.



8. Μάντσεστερ Γ. – Έβερτον 4-4 (73 βαθμοί)

Η Γιουνάιτεντ, υποδέχεται την Έβερτον στο "Όλντ Τράφορντ" μια αγωνιστική πριν το ντέρμπι με την συμπολίτισσά της, Σίτι. Χορταστικό θέαμα, με συγκλονιστική διακύμανση στο σκορ σε ένα ματς, του οποίου το τέλος βρήκε τον Πιεναρ να πανηγυρίζει με μια φανέλα που έγραφε... God is Great. Κατά πολλούς ήταν το παιχνίδι που κόστισε το περσινό πρωτάθλημα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ... Η αλήθεια είναι πως βαθμολογικά την έφερε σε απόσταση αναπνοής (-3) από την μισητή της συμπολίτισσα, Σίτι, η οποία στο μεταξύ τους ντέρμπι που ακολούθησε τη νίκησε, ισοβάθμησε μαζί της και εν τέλει, πανηγύρισε την κατάκτηση του τίτλου, λόγω της υπεροχής στη διαφορά τερμάτων.

Κατά κάποιους άλλους κόστισε και ψυχολογικά. Και πώς να μην κοστίσει όταν μέσα σε δύο λεπτά είδε δύο πολύ σημαντικούς βαθμούς να κάνουν... φτερά; Θέλετε περισσότερους λόγους για να συμπεριλάβετε το παιχνίδι της Γιουνάιτεντ με την Έβερτον για την 35η αγωνιστική της περασμένης Πρέμιερ Λιγκ στα καλύτερα της χρονιάς που αποχαιρετάμε; Ε, τότε σας αναφέρουμε το σκορ... 4-4.

Και η διακύμανσή του όμως ήταν άκρως συγκλονιστική. Ο Γέλαβιτς άνοιξε το σκορ για την Έβερτον στο 33ο λεπτό. Η Γιουνάιτεντ απάντησε με τρία γκολ με πρωταγωνιστή, στα δύο από αυτά, τον Νάνι. Ο πορτογάλος έφτιαξε την ισοφάριση (Ρούνεϊ 41') και σκόραρε στο 60ο λεπτό διαμορφώνοντας το 3-1. Νωρίτερα (57') ο Γουέλμπεκ είχε πετύχει το δεύτερο γκολ των γηπεδούχων. Όλοι πίστεψαν ότι η πλάστιγγα έγειρε υπέρ της Γιουνάιτεντ καθώς ακόμη και το γκολ του Φελαϊνι στο 67', πήρε την απάντησή του από τον Ρούνεϊ μέσα σε δύο λεπτά, ενώ λίγο αργότερα στάθηκε άτυχη καθώς η κεφαλιά του Εβρά σταμάτησε στο δοκάρι.

Η συνέχεια όμως άνηκε στην Έβερτον... Ο Γέλαβιτς στο 83' έκανε το 4-3 και ο Πιέναρ στο 85' διαμόρφωσε το τελικό 4-4, πανηγυρίζοντας με μια φανέλα που έγραφε... "God is Great". Έχετε αντιρρήσεις; Διονύσης Καππάτος.



7. Ισπανία – Ιταλία 4-0, (78 βαθμοί)

Τελικός ήταν μόνο στα χαρτιά. Η Ισπανία με μια εμφατική εμφάνιση επικράτησε 4-0 της Ιταλίας και έκανε δικό της τον τίτλο του Euro για δεύτερη συνεχόμενη φορά την 1η Ιουλίου 2012.

Οι παίκτες του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, μπορεί να έφτασαν στον τελικό χωρίς να πιάσουν στάνταρ απόδοσης περασμένων ετών, όμως τελικά έδειξαν γιατί… «αυτή η γενιά δεν παίζεται». Το γκολ του Σίλβα μόλις στο 14’ απλοποίησε πολύ τα πράγματα και έδειξε πως η Ισπανία θα είναι το φαβορί από την αρχή.

Ο Ζόρντι Άλμπα λίγο πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου έκανε το 2-0 και «τελείωσε» τα πάντα.Το δεύτερο ημίχρονο, είχε σχεδόν, διαδικαστικό χαρακτήρα, με τον Τόρες να μπαίνει αλλαγή και λίγο αργότερα να ανεβάζει τον δείκτη του σκορ στο3-0 και τον Μάτα στο τέλος να σφραγίζει τη νίκη με ένα ακόμα τέρμα στο 88’.

Μάλιστα στην ιστορία θα μείνει η προτροπή του Ίκερ Κασίγιας στον επόπτη να τελειώσει η αναμέτρηση, προς σεβασμό της αντιπάλου, Ιταλίας. Χρήστος Οικονόμου.



6. Ατλέτικο Μαδρίτης – Τσέλσι 4-1 (79 βαθμοί)

Ονειρεμένη βραδιά για την Ατλέτικο Μαδρίτης κι εφιαλτικό σενάριο για την Τσέλσι, που λίγο καιρό μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ υποχρεώθηκε σε μια βαριά ήττα με σκορ 4-1, που θα μπορούσε εύκολα να πάρει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις.

Σε ένα ματς που οι «ροχιμπλάνκος» οργίασαν και το Πριγκιπάτο του Μονακό υποκλίθηκε στον σπουδαίο Ρανταμέλ Φαλκάο. Τρία γκολ το ένα καλύτερο από το άλλο, δύο προσπάθειες που σταμάτησαν στο δοκάρι και κάθε …κατεβασιά με την μπάλα στα πόδια του, που έκανε ακόμα και τον Πετρ Τσεχ να …κάνει τον σταυρό του.

Τα κόλπα… του Ντι Ματέο μπορεί να έπιασαν με την Μπαρτσελόνα και την Μπάγερν Μονάχου, αλλά οι Ισπανοί υποψιασμένοι και με τον Κολομβιανό επιθετικό ασταμάτητο, μετά το Europa League, κατέκτησαν και το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και "δρόσισαν" τον κόσμο τους μέσα στον θερμό Αύγουστο. Παναγιώτης Σγαρδέλης.



5. Ελλάδα – Ρωσία 1-0 98 (βαθμοί)

Σύμφωνοι, πιθανότατα το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν θα βρισκόταν καν στο Top… 1.000 των καλύτερων της χρονιάς σε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Επιτρέψτε μας, ωστόσο, να βγάλουμε για λίγο το προσωπείο του «αντικειμενικού» και να φορέσουμε φουστανέλες και τσαρούχια. Δεν είναι, δα, και πολλές οι στιγμές μέσα στο 2012 που ως Έλληνες είχαμε την ευκαιρία να φουσκώσουμε σαν παγώνια από περηφάνια. Γιατί τέτοιο συναίσθημα μάς πλημμύρισε το βράδυ της 16ης Ιουνίου.

Η Ρωσία υπερείχε σε ταλέντο, στήριξη στις κερκίδες και επιλογές αποτελεσμάτων, αλλά η Ελλάδα είχε ψυχή. Σαν κι αυτή που χρειάστηκε από τον Γιώργο Καραγκούνη-την ημέρα που έπιανε τον Θοδωρή Ζαγοράκη στην κορυφή με 120 συμμετοχές-για να επωφεληθεί από ένα λάθος στα… χασομέρια του πρώτου ημιχρόνου και να πετύχει το γκολ του θριάμβου. Τι κι αν η τύχη (στο δοκάρι από το φάουλ του Τζαβέλλα) και ο διαιτητής (που μετέτρεψε σε κίτρινη για θέατρο μία εξόφθαλμη ανατροπή και πέναλτι κατά του Καραγκούνη) της γύρισαν την πλάτη; Με τον Κυριάκο, τον Σωκράτη και τα άλλα παιδιά να υψώνουν τείχος μπροστά από την εστία του Σηφάκη το 1-0 ήταν υπεραρκετό για να φέρει την πρόκριση στα προημιτελικά.

Η ανατριχιαστική ατάκα του Φερνάντο Σάντος ήταν ο ιδανικός επίλογος στη βραδιά. «Αυτό που μας εμπνέει είναι η ιστορία της Ελλάδας. Οι Έλληνες έχουν τεράστια περηφάνια και αξίζουν το σεβασμό όλων», δήλωσε ως ένας από μας ο Πορτογάλος. Για τις έξι μέρες που ακολούθησαν μέχρι τον προημιτελικό απέναντι στη Γερμανία κανένα μνημόνιο, κανένα χαράτσι και καμία Μέρκελ δεν ήταν δυνατό να χαλάσουν τη διάθεση ενός έθνους που βρισκόταν σε μία ψυχική ανάταση που τόσο πολύ είχε ανάγκη. Κι αυτή δεν ήταν αποτέλεσμα καμίας… δόσης, παρά της προσπάθειας μιας παρέας Ελλήνων στην Πολωνία. Χρήστος Ρομπόλης.



4. Μπαρτσελόνα – Τσέλσι 2-2 (122 βαθμοί)

Κόντρα σε κάθε πιθανότητα. Πέρα από κάθε λογική. Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, υπάρχουν στιγμές δεν υπακούν στα μαθηματικά και συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις γράφεται ιστορία. Σαν κι εκείνο το σχεδόν παραμυθένιο παιχνίδι στο «Καμπ Νου» στο χορτάρι του οποίου δημιουργήθηκε ο θρύλος που θα συντροφεύει τις αναμνήσεις και τις διηγήσεις παικτών και οπαδών της Τσέλσι στην αιωνιότητα.

Πηγαίνοντας να υπερασπιστούν το «φτωχό» και ανέλπιστο 1-0 του πρώτου αγώνα, οι «μπλε» ήξεραν ποια ήταν η θέση τους απέναντι στην Μπαρτσελόνα, την κορυφαία του κόσμου. Αρνήθηκαν, όμως να συμβιβαστούν στο ρόλο του κομπάρσου. Ακόμη κι όταν βρέθηκαν να χάνουν 2-0 και να παίζουν με παίκτη λιγότερο. Tις σπάνιες φορές που εμφανίζεται το Θείο σ’ αυτόν τον κόσμο, έχει την τάση να το κάνει φαντασμαγορικά.

Καθοδηγούμενοι από δυνάμεις που ποτέ δεν μετριούνται σε εργομετρικά τεστ οι παίκτες του Ντι Ματέο, φτάνουν στο τελικό 2-2 που τους στέλνει στον τελικό του Champions League. Τα φαλτσοσφυρίγματα του Όβρεμπο πριν μερικά χρόνια και το χαμένο πέναλτι του Τέρι στον τελικό της Μόσχας ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Άλλωστε, everything happens for a reason…Νικόλας Ακτύπης.



3. Τσέλσι – Μπάγερν Μονάχου 1-1 (129 βαθμοί)

Η Τσέλσι κατέκτησε το πρώτο Champions League στην ιστορία της επικρατώντας στα πέναλτι 4-3 (1-1 κ.α.) της Μπάγερν, η οποία έχασε για πρώτη φορά στη διοργάνωση στη «ρωσική ρουλέτα», αλλά η ουσία ήταν πως στον τελικό του «Αλιάντς Αρίνα» ο Ντρογκμπά και η παρέα του αμφισβήτησαν με τον πιο εμφατικό τρόπο την ατάκα του Λίνεκερ (ναι αυτή που πρέπει να νικούν οι Γερμανοί στο τέλος)…

Τι ποιο ιδανικό από το να στεφθείς πρωταθλητής Ευρώπης μέσα στο «σπίτι» σου. Αυτό θα πίστευαν οι Βαυαροί πριν τη σέντρα και ακόμη περισσότερο όταν ο Μίλερ τους έδωσε το προβάδισμα στο 82’. Και εκεί που το μισό γήπεδο φώναζε: «σήκωσέ το…», ο Ντρογκμπά έκανε το 1-1 στο 88’, οδηγώντας το ματς στην παράταση. Ο Ιβοριανός, όμως, στο 95’ παραλίγο να γίνει μοιραίος για τους «μπλε», λόγω του πέναλτι που έκανε στον Ριμπερί, αλλά φώναξε «παρών» ο Τσεχ, ο οποίος απέκρουσε την εκτέλεση του Ρόμπεν, με αποτέλεσμα οι δύο ομάδες να λύσουν τις διαφορές τους στη «ρωσική ρουλέτα».

Εκεί, ο Τσέχος τερματοφύλακας είπε «όχι» στους Όλιτς και Σβαϊνστάιγκερ και με τον Ντρογκμπά να ευστοχεί στο τελευταίο πέναλτι, η Τσέλσι κατέκτησε το βαρύτιμο τρόπαιο. Παναγιώτης Κεφαλάς.



2. Μάντσεστερ Σίτι- Κ.Π.Ρ. 3-2 (167 βαθμοί)

Στο πιο δραματικό φινάλε μίας σεζόν στην αγγλική Πρέμιερ Λιγκ, η Μάντσεστερ Σίτι στις 13 Μαΐου, κατέκτησε το πρωτάθλημα μετά από 44 χρόνια. Οι «πολίτες» σε μία χρονιά που είχαν δαπανήσει… ένα καράβι λεφτά για να φτάσουν στην κορυφή, ένιωσαν το συναίσθημα της μετάβασης από την «κόλαση στον παράδεισο» μέσα σε λίγα λεπτά.

Στο πιο απρόβλεπτο φινάλε μίας σεζόν, η Μάντσεστερ Σίτι πήγε να παίξει ένα ματς τίτλου απέναντι στην ΚΠΡ μέσα στο «Έτιχαντ» την ώρα που η Γιουνάιτεντ, έχοντας ακριβώς τους ίδιους βαθμούς, αντιμετώπιζε την Σάντερλαντ εκτός. Οι «κόκκινοι διάβολοι» έκαναν το χρέος τους. Πέτυχαν νωρίς το γκολ της νίκης, το 1-0 έμεινε μέχρι το τέλος και έτσι όλα τα βλέμματα ουσιαστικά έπεσαν στο ματς της Σίτι. Η ομάδα του Μαντσίνι ήθελε ίδιο ή καλύτερο αποτέλεσμα με την Γιουνάιτεντ για να κατακτήσει τον τίτλο.

Ο Ζαμπαλέτα άνοιξε το σκορ και όλα έδειχναν… ιδανικά. Όμως, ο Σισέ στο 48΄ισοφάρισε και ο ΜακΚι στο 66΄έκανε το 2-1 για την ΚΠΡ, αναγκάζοντας τους περισσότερους από τους οπαδούς των «πολιτών» να αποχωρήσουν με… δάκρυα από το γήπεδο πριν το τέλος. Τζέκο και Αγουέρο δεν είχαν πει την τελευταία τους κουβέντα. Με δύο γκολ στις καθυστερήσεις του αγώνα, διαμόρφωσαν το 3-2 και έδωσαν στην Σίτι τον τίτλο στην Αγγλία μετά από 44 χρόνια. Παναγιώτης Βανός.



1. Μπαρτσελόνα – Ρεαλ Μαδρίτης 1-2 (175 βαθμοί)

Υπάρχουν παιχνίδια που τρίβεις τα μάτια σου. Άλλα που χαράζονται ανεξίτηλα στη μνήμη γιατί ήταν «θρίλερ». Το Μπαρτσελόνα-Ρεάλ 1-2 δεν ανήκει σε καμία κατηγορία. Ήταν όμως το κορυφαίο ματς του 2012…

Όχι επειδή έπαιζαν δυο απ’ τις μεγαλύτερες ομάδες στον κόσμο. Εξάλλου παίζουν 5-6 τον χρόνο πλέον μεταξύ τους. Ούτε επειδή το μίσος που τις χωρίζει είναι λίγο μεγαλύτερο απ’ αυτό ανάμεσα σε γυναίκες που βρέθηκαν στην ίδια παρέα φορώντας ακριβώς το ίδιο «συνολάκι». Ούτε καν ότι στην ουσία έπαιζαν το πρωτάθλημα είναι ο λόγος που το κάνει κορυφαία αναμέτρηση της χρονιάς.

Είναι τα συναισθήματα που (περισσότερο από κάθε άλλο) προκάλεσε σε όποιον το παρακολούθησε:

Έκπληξης -όταν η Ρεάλ μπήκε ακομπλεξάριστη στο «Καμπ Νου» και αγνοώντας ότι είχε να νικήσει εκεί από το 2007, προηγήθηκε με τον Κεντίρα. Θαυμασμού -για την τακτική του Μουρίνιο που για 70 λεπτά είχε εγκλωβίσει την ποιοτικότερη ομάδα του κόσμου. Ικανοποίησης -ότι το παιχνίδι θα γίνει κόλαση- όταν ο Σάντσες βρήκε τον τρόπο να ισοφαρίσει.

Κι έναν… ωκεανό ανάμεικτων συναισθημάτων όταν ο Κριστιάνο εκμεταλλεύτηκε την ασίστ του Εζίλ και την έξοδο Σαββατόβραδου του Βαλντές κι έβαλε τη σφραγίδα του στο πρωτάθλημα της Ρεάλ. Διότι μια γκολάρα, ένα «σκάψιμο», μια αλανιάρικη ντρίμπλα μπορείς να την ξεχάσεις.

Τη φιγούρα όμως ενός από τους μεγαλύτερους παίκτες του κόσμου (στο μεγαλύτερο ντέρμπι του κόσμου) να διατάζει… «calma» την εξέδρα -είτε τον αποθεώνεις, είτε τον βλέπεις και γίνεται η μούρη σου σαν να ‘φαγες χαλασμένο ηλιόσπορο- δεν την ξεχνάς εύκολα… Γιώργος Μαραθιανός.