Παίκτες – σκλάβοι (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

H γενιά μου μεγάλωσε με το αγγλικό ποδόσφαιρο. Σε ασπρόμαυρη τότε κάλυψη θαύμασε ομάδες σαν τη Λίβερπουλ, τη Μάντσεστερ, την Αρσεναλ, την Τότεναμ, τη Γουέστ Χαμ, την Ιπσουιτς, τη Στόουκ, τη Νόριτς, την Ντέρμπι, την ΚΠΡ, αλλά και την πολύ μεγάλη για την εποχή της Λιντς.

Αλήθεια, ποια να πρωτοθυμηθείς; Οι περισσότερες, βέβαια, σήμερα προσπαθούν να σώσουν την ένδοξη ιστορία τους βολοδέρνοντας σε μικρότερες κατηγορίες, αλλά αυτό δεν σκιάζει καθόλου τις όμορφες αναμνήσεις από το παρελθόν. Για μας το αγγλικό ποδόσφαιρο ήταν ο καθρέφτης του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ηταν το πρωτάθλημα που χαιρόσουν να βλέπεις.

Καθαρό, αντρίκειο, με δυνατές μονομαχίες, αμφίρροπη εξέλιξη, ένα θέαμα που κρατούσε πάντα αμείωτο το ενδιαφέρον. Μπορεί να έλειπε η υψηλή τεχνική κατάρτιση από τους περισσότερους παίκτες, αλλά ήταν τόση η δύναμη των υπόλοιπων στοιχείων που το έκαναν ελκυστικό και απρόβλεπτο.

Ολα αυτά σχεδόν μέχρι τις μέρες μας. Γιατί πολλά άλλαξαν στο σύγχρονο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Ακόμη, όμως, και τώρα, το παιχνίδι π.χ. Αστον Βίλα - Γουέστ Χαμ το παρακολουθούσες με μεγάλη ευχαρίστηση, σε σχέση με το αντίστοιχο παιχνίδι στο ιταλικό πρωτάθλημα. Γιατί, για το αντίστοιχο στο γερμανικό, ούτε λόγος. Θα πρέπει να πάσχεις από μανιοκατάθλιψη για να κάτσεις στο σπίτι να το δεις. Αλλά και αυτό δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα ισχύει.

Παρακολούθησα χθες δύο ιστορικά ντέρμπι του αγγλικού πρωταθλήματος. Αυτό ανάμεσα στη Μάντσεστερ Σίτι και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και το match of the day, όπως θα το χαρακτήριζαν οι Αγγλοι, μεταξύ Λίβερπουλ και Τσέλσι. Το πρώτο ήταν μια απογοήτευση. Το δεύτερο, μια μετριότητα.

Η Σίτι κατάφερε να νικήσει τη μισητή Γιουνάιτεντ με ένα τυχερό γκολ, με μία ενέργεια από το πουθενά του Βραζιλιάνου Ζεοβάνι, με την μπάλα να αλλάζει πορεία στο σώμα του Βίντιτς πριν καταλήξει στα δίχτυα Στο υπόλοιπο του παιχνιδιού «ένα τίποτα» από την ομάδα της Σίτι, αλλά και τίποτα εξαιρετικό από αυτήν του σερ Αλεξ Φέρκιουσον. Ενα ντέρμπι χωρίς φάσεις, χωρίς εκείνο το πείσμα και το πάθος που κάποτε το χαρακτήριζαν, με παίκτες που απλώς έδιναν ευτυχώς την μπάλα γρήγορα.

Η Μάντσεστερ Σίτι, ομάδα κατ' εικόνα και ομοίωσιν του «σπουδαίου» προπονητή της, Σβεν Γκόραν Ερικσον, με δύο σέντερ μπακ, τον αρχηγό Νταν και Ρίτσαρντς, πραγματικά αχτύπητους και όλους τους υπόλοιπους να διώχνουν την μπάλα μακριά. Χωρίς θέαμα και το πρώτο μεγάλο ντέρμπι της χρονιάς, ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Τσέλσι.

Ομάδες εμφιαλωμένες, που ξέρεις εκ των προτέρων πώς θα παίξουν, πώς θα κινηθούν, τι θα προσέξουν και τι θα αποφύγουν. Κάτι σαν σκάκι επί χόρτου. Παίκτες αξίας, σκλάβοι στην κυριολεξία των συστημάτων και των προπονητών τους. Ποδοσφαιριστές που τους ψάχνεις στο γήπεδο να δεις αν παίζουν ή αν κάθονται στον πάγκο.

Ομάδες που αντιδρούν μόνο όταν δεχθούν γκολ και ο κύριος σκοπός τους είναι να διαφυλάξουν το αποτέλεσμα όταν καταφέρουν να προηγηθούν έστω και με μισό-μηδέν. Αν σε αυτό το μέτριο θέαμα προσθέσεις και τις κακές διαιτησίες, σαν αυτή του Στιλ στο παιχνίδι Λίβερπουλ - Τσέλσι, που όλο και πληθαίνουν τελευταία στο αγγλικό πρωτάθλημα, και μάλιστα ευνοώντας συγκεκριμένες ομάδες, όπως αυτή του Αμπράμοβιτς, τότε πραγματικά αναρωτιέσαι where have all the good times gone…

Γιατί αν σκάσει κανένα σκάνδαλο στη Βρετανία με πρωταγωνιστές τους διαιτητές, αυτό θα είναι η ταφόπλακα σε ένα όνειρο που μέχρι τις μέρες μας κρατιόταν με νύχια και με δόντια ζωντανό.