Ηθική δικαίωση μιας γενιάς (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Ο πρώτος λέγεται Μάτος και γεμίζει τους οπαδούς του Παναθηναϊκού με σιγουριά για το μέλλον. Ο δεύτερος -δικό τους παιδί- τους γεμίζει με σιγουριά για το παρόν. Ο Καραγκούνης μονοπώλησε πολλές φορές τις συζητήσεις τους σε περιόδους έντασης ή κρίσης. Μετά την αποχώρησή του, βλέπετε, δεν βρέθηκε παίκτης που θα αναπλήρωνε το κενό του. Οχι ότι βρέθηκαν παίκτες για να αναπληρώσουν πλήρως το κενό των υπολοίπων. Αλλά αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση, η οποία πλέον δεν έχει κανένα νόημα.

Ο Βραζιλιάνος Μαρσέλο Μάτος είναι ένας νεαρός μόλις 23 ετών. Ταλαντούχος ποδοσφαιριστής. Το καθαρό «εξάρι» που έλειπε από τον Παναθηναϊκό. Κλασικό λατινοαμερικανικό χαφ, που δεν περιορίζεται μόνο στη βρόμικη δουλειά του κόφτη, αλλά συγχρόνως τον διακρίνει η ικανότητα να σπρώχνει την μπάλα μπροστά. Να την κουβαλήσει με επιτυχία μπροστά, φτιάχνοντας έτσι τη «γέφυρα» που θα ενώσει το κέντρο με την επίθεση της ομάδας.

Ο Καραγκούνης δεν χρειάζεται συστάσεις. Παίκτης έμπειρος, γεμάτος με ευρωπαϊκές παραστάσεις στο παιχνίδι του. Η προσωπικότητα και το πάθος του είναι τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν και δεν τον αφήνουν να περάσει απαρατήρητος. Με την παρουσία του το κέντρο -και όχι μόνο- του Παναθηναϊκού ενισχύεται σημαντικά.

Αυτό όμως που αξίζει να επισημάνουμε είναι το γεγονός ότι στην περίπτωση του «τυπάρα» επιτέλους η διοίκηση των «πρασίνων» λειτούργησε ψύχραιμα και ρεαλιστικά, χωρίς τα συμπλέγματα και τις αγκυλώσεις που την ταλαιπώρησαν στο παρελθόν, οδηγώντας τη σε τραγικά λάθη και αξεπέραστα αδιέξοδα.

Η επανένταξη του Καραγκούνη στην «πράσινη κοινωνία» ισοδυναμεί με την ηθική δικαίωση μιας γενιάς ποδοσφαιριστών στην οποία φορτώθηκε επιπόλαια και εν θερμώ ο τίτλος lοosers. Και όλα αυτά γιατί δεν κατάφεραν να κατακτήσουν ένα πρωτάθλημα. Λες και το κρίμα βάραινε μόνο τις δικές τους πλάτες. Μετά το αλήστου μνήμης παιχνίδι στη Ριζούπολη χάθηκε η λογική. Μια γενιά, λοιπόν, που της χρεώθηκε με ευκολία η «ανικανότητα» να κερδίσει τον τίτλο του πρωταθλητή, χωρίς να της αναγνωριστεί μέσα από τις πορείες και τις εμφανίσεις της η ευρωπαϊκή καταξίωση. Το διαφορετικό, δηλαδή, που παραδοσιακά έκανε τον Παναθηναϊκό να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες ελληνικές ομάδες. Το στοιχείο που τον κρατούσε σε απόσταση από τη μίζερη ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Η ιστορία -ανάλογα από ποια σκοπιά καταγράφεται ή τους σκοπούς που υπηρετεί- παραθέτει τα δικά της μικρά ή μεγάλα «ψέματα». Η αντικειμενική αποτίμηση των γεγονότων είναι για να τη διαψεύδει. Και αυτή λέει ότι καμία μετέπειτα γενιά ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού δεν κατάφερε να διαγράψει ανάλογη πορεία στην Ευρώπη με αυτή των losers. Οσο κι αν επιμένουν κάποιοι, μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός.

Το να πέφτει σε λάθη μια διοίκηση είναι θεμιτό. Το να μην τα παραδέχεται είναι πρόβλημα. Πολλώ δε μάλλον να μην τα διορθώνει. Αν η περίπτωση επανένταξης του Καραγκούνη είναι μια διόρθωση ή παραδοχή για τα λάθη του παρελθόντος, τότε η μεγαλύτερη μεταγραφή για το «πράσινο στρατόπεδο» δεν είναι η επιστροφή του «τυπάρα», αλλά αυτής της ίδιας της λογικής που είχε χαθεί.