Παντού κυματίζουν άσπρες σημαίες (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Οι εικόνες από το καμένο δάσος της Πάρνηθας περνούσαν και ξαναπερνούσαν από τα τηλεοπτικά δελτία. Μια παρέλαση στάχτης, καμένων ζώων, απανθρακωμένων δέντρων, μια γκρίζα θαλασσα πάνω στο βουνό. Από ένα σημείο και μετά σκεφτόμουν ότι δεν ζούμε μία μόνο τραγωδία, αλλά περισσότερες. Η θέα ενός καμένου δάσους, του τελευταίου πνεύμονα του Λεκανοπεδίου, είναι σίγουρα αποκρουστική. Αλλά πείτε μου, δεν είναι το ίδιο αποκρουστική η θέα δέκα και πλέον εκατομμυρίων καμένων μυαλών; Το τραγικό περιστατικό που ζήσαμε πρόσφατα, το παράλυτο και διεφθαρμένο κράτος που έχουμε καθημερινά να αντιμετωπίσουμε, έχοντας συμβιβαστεί πλέον ότι είναι κομμάτι από τη ζωή μας, αντανακλούν την πυρκαγιά που μέσα μας έχει κάψει κάθε μορφή αντίστασης αλλά και αντίδρασης. Σε άλλες εποχές θα είχε κατέβει ολόκληρη η Αθήνα στο Σύνταγμα και θα ζητούσε ευθύνες. Τώρα πλέον ο καθένας έχει παραδοθεί σε μοίρα κακόμοιρη την οποία ο ίδιος δεν ορίζει. Τόσες λευκές σημαίες δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Τέτοια παράδοση. Πώς καταντήσαμε έτσι, ρε παιδιά; Να κοιτάμε σαν τα ψάρια στο ιχθυοτροφείο τους άλλους έξω να μας χτυπάνε το τζάμι. Μιλάμε για μεγάλη κατάντια. Παρατηρούσα τον πρωθυπουργό να μην ξέρει τι να πει, να μην ξέρει στην κυριολεξία τι να κάνει και να εξαντλείται σε τυπικά μηνύματα συμπαράστασης προς τους πυροσβέστες. Ο πρωθυπουργός, αυτός που κατάφερε το απίστευτο στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, δηλαδή να είναι αόρατος και συγχρόνως να κυβερνά, να αποποιείται των ευθυνών του με έναν τρόπο μαγικό, το μόνο πράγμα που επιχείρησε ήταν επικοινωνιακά τρικ τύπου «έκτακτες συσκέψεις τα ξημερώματα» και «επίσκεψη στο κέντρο επιχειρήσεων της Πυροσβεστικής». Και όλα αυτά για να προστατεύσει το πολιτικό προφίλ του. Πριν από λίγα χρόνια η κυβέρνηση υποστήριζε ότι η Πάρνηθα δεν θα καεί όταν οι Κασσάνδρες προμήνυαν το κακό, διαβλέποντας πίσω από το γεγονός αυτό τεράστια οικονομικά συμφέροντα. Στον αντίποδα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμφανίστηκε στον τόπο του εγκλήματος για να δει το τελευταίο κομμάτι που άφησαν άκαφτο οι προκάτοχοί του. Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι επί 20 χρόνια οι δικοί του είχαν προλάβει να αφήσουν στο έλεος των πυρκαγιών όλη την υπόλοιπη Ελλάδα; Ετσι προχωράμε. Ο,τι δεν προλαβαίνει ο ένας να γκρεμίσει, έρχεται ο επόμενος να το αποτελειώσει. Να δεχθώ ότι το θέμα δεν είναι κομματικό. Αλλά, ειλικρινά, υπάρχει κάποιος από τους ψηφοφόρους της Ν.Δ. ή του ΠΑΣΟΚ να μου πει ότι είναι ευχαριστημένος από τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους του; Τον αντιπροσωπεύουν πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι; Ο τρόπος που χειρίζονται πράγματα και καταστάσεις, η εν γένει πολιτική οντότητα και η αποτελεσματικότητά τους τους ικανοποιεί; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε, συγγνώμη, αλλά το επίπεδό μας είναι τόσο χαμηλό, που για ό,τι κι αν μας συμβεί από εδώ και πέρα θα φταίμε εμείς. Και, το χειρότερο, αν ένα δάσος χρειάζεται μια περίοδο 100 χρόνων για να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες, τότε εμείς με αυτά τα μυαλά και αυτούς τους πολιτικούς πόσα χρειαζόμαστε;