Να βράσω την πολιτισμένη ατμόσφαιρα (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Θεωρώ το λιγότερο απαράδεκτο σε έναν τελικό πλέι οφ στο μπάσκετ στον οποίο συμμετέχουν ομάδες που έχουν κατακτήσει ευρωπαϊκούς τίτλους -η μία μέχρι και Διηπειρωτικό- και ταυτόχρονα, είτε τους αρέσει είτε όχι, εκπροσωπούν μια χώρα που έχει στεφθεί δύο φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης και πρόσφατα φιναλίστ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, δηλαδή στο Μουντιάλ του μπάσκετ, οι πρόεδροι των δύο ομάδων να μην κάθονται μαζί πολιτισμένα στα επίσημα θεωρεία και να απολαμβάνουν από κοινού το θέαμα και τις επιδόσεις των ομάδων τους.

Μου φαίνεται αδιανόητο να μιλάμε για πολιτισμένη ατμόσφαιρα, όταν οι επικεφαλής του Ολυμπιακού, οι αφοί Αγγελλόπουλοι, παρακολουθούν το παιχνίδι από το πέταλο με τους φανατικούς και οι αφοί Γιαννακόπουλοι στήνουν στο ημίχρονο το δικό τους σόου στις κερκίδες των επισήμων. Τώρα ποιοι είναι οι επίσημοι, αυτό είναι αλλού παπά Ευαγγέλιο, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός.

Για ποια πολιτισμένη ατμόσφαιρα μιλάμε όταν αυτά δεν ενοχλούν την αισθητική μας και δεν θίγουν το ήθος και τις αρχές μας; Οταν πέφτουν βαρελότα, κροτίδες, βεγγαλικά, όταν ένα από αυτά μάλιστα τραυματίζει σοβαρά έναν σεκιούριτι και ανακουφισμένοι καταλήγουμε στο συμπέρασμα: «Πάλι καλά που δεν είχαμε νεκρό», έχουμε το θράσος ή την ανευθυνότητα να μιλάμε για πολιτισμό; Οταν και από τις δύο στρατεύσιμες πλευρές έχουμε πανό που εξυμνούν τα ανδραγαθήματα των πρωταγωνιστών του πρόσφατου τραγικού περιστατικού στη Λαυρίου, μπορούμε να περηφανευόμαστε για τον αθλητικό πολιτισμό που παράγουμε;

Σκεφτείτε τι πρόκειται να γίνει όταν το περιστατικό αυτό, όπως και τόσα άλλα, θα περάσει την πόρτα της λήθης. Υποτίθεται ότι τώρα είμαστε ακόμη υπό την επήρεια του σοκ. Είμαστε σοκαρισμένοι από το γεγονός. Κολοκύθια τούμπανα, λέω εγώ. Αυτοί που σοκαρίστηκαν πραγματικά δεν τόλμησαν να πατήσουν στο γήπεδο. Ή πήγαν με την προοπτική στο πρώτο επεισόδιο να φύγουν. Αλλη μια συντριπτική ήττα της σιωπηλής πλειονότητας απέναντι στις μειονότητες που τελικά κάνουν κουμάντο. Οταν το μισό γήπεδο είναι μισό, έχω δικαίωμα να μιλάω για καταπληκτική ατμόσφαιρα και πολιτισμό;

Οταν όμως δεν υπάρχουν παράγοντες που να θίγονται από όλα αυτά, που δεν αγανακτούν, που δεν νιώθουν ότι υποβιβάζονται με το να συμμετέχουν σε ένα τέτοιο σκηνικό, που δεν σηκώνονται από τη θέση τους για να φωνάξουν «τέλος» και να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους, τότε πόσο ευχαριστημένοι μπορούμε να νιώθουμε;